38. On a scale of ten...

“Wel, dat is teleurstellend,” leunde één van de adviseurs achterover in zijn stoel. Het leek wel zo dat hij het helemaal niet teleurstellend vond, maar eerder een tijdsverspilling.
Elke andere persoon aan de tafel keek naar het tafeloppervlak, brachten geen woord over hun lippen. Het talent had eerst wel meegevallen, een twijfelgeval. Laten we haar door, laten we haar niet door. Het laatste gedeelte had de beslissing voor hen gemaakt. Elke kans van slagen was nu de grond ingeslagen.
“Ik snap niet waarom we hiervoor onze tijd hebben genomen,” sprak dan een andere man als hij vastbesloten de president aanstaarde – proberend zijn blik en goedkeuring te krijgen. “We hebben allemaal wel veel belangrijkers te doen.”
Veel leden van de bijeenkomst knikten nu het hoofd. Hij had immers gelijk. Iedereen had wel trainees toegewezen gekregen en een beperkte tijd gekregen om hun talenten te verbeteren.
“Waarom heb je niet meteen aan de president gezegd dat ze het niet waard was?” beet nu één van de oudere adviseurs director Lee toe. “Je dacht toch niet dat ze een kans maakte? Met die achtergrond kun je niets beginnen!”
Director Lee kromp ineen en boog verschillende keren verontschuldigend terwijl niets anders dan ‘Het spijt me’ over zijn lippen kwam.
“Dat is wel genoeg!” hief de president bedachtzaam zijn hand in de lucht. Zijn ogen staarden afwezig in een onbekende diepte. Hij merkte niets op van zijn adviseurs die hem stomverbaasd aanbleven kijken, of hij negeerde ze gewoon.
“Hmm,” fronst een oudere, ervaren ster van het entertainment en wierp nog eens blik op het stilstaande beeld van het meisje. Uiterlijk zag ze er perfect uit voor de job, dansen was ook al goed – even hoog als het eerste niveau van dansklassen, dat zeker – zang kon gemakkelijk verbeterd worden naar het level dat ze van haar nodig hadden…
“Zeventien is een leeftijd waarop we nog veel kunnen veranderen,” mompelde de jongere ster dan.
“Maar we hebben nog maar een korte tijd om haar te veranderen,” ontkrachtende al direct iemand dat argument. “Bovendien is het niet zo dat we ook nog eens aan haar mentale gezondheid kunnen werken, tijdens haar ook nog eens te trainen.
“Wie zei dat ze mentale gezondheidstraining nodig heeft?” wierp een andere er tegenin.
“Heb je niet geluisterd?” snoof hij geërgerd. “Natuurlijk heeft ze mentale ondersteuning nodig. Nu hebben we daar geen tijd voor en later al helemaal niet! Moet haar psycholoog soms met haar gaan meereizen?”
“Nu ga je te ver,” wees de oudste ster hem op zijn woorden. “Niemand heeft ooit gezegd dat ze mentale ondersteuning nodig had. Wie weet is ze kerngezond en is ze juist door alles zo sterk!”
“Dat is Amerikaans gelul!” richtte die zijn ogen ten hemel. “Dat is waarom de deelnemers van Amerikaanse talentshows nooit succesvol worden. Ze kiezen er altijd de ‘hulpeloze’ eruit! Ze kiezen degene voor wie het publiek zou stemmen.”
“Daar zeg je nu iets heel belangrijks!”
“Wij zijn Amerika niet, daarbij komt dat zelfs Amerika hun bestaan vergeet zodra de show over is. En wat ons publiek verwacht is anders!” Hij nam een slok van zijn water. “Perfectie, dat wilt ons publiek! Zij is compleet het tegenovergestelde. Het gaat niet werken.”
“Is er één ster die perfect is hier? Zij is de eerste persoon om zoiets te aanvaarden. Ik denk dat zij het sterkste in haar schoenen staat als het erop aankomt.”
“Of juist niet! Een verleden heeft twee mogelijke reacties…”
“Wat denk jij dat de kansen van haar slagen zijn?” vroeg de president dwars door het gesprek heen aan één van zijn meest vertrouwde leerlingen. “Een cijfer van op een schaal van tien.”
De oudste ster hield zijn hoofd schuin. “Een vijf?” Hij fronste even nadenkend. “Van dit punt kan ik eigenlijk weinig zeggen.
Als ik alleen naar haar talent kijk, zou ik schatten op een dikke zes, bijna zeven. Ze heeft al geëxperimenteerd met kunst maken, wat voor meer creativiteit en een bredere blik zorgt. Ze is het gewoon om iets vernieuwend te doen – zoals ze zelf heeft gezegd, vind ze kopiëren saai. Ik denk dat ze in een groep veel kans zou maken, uitspringend talent dat geen zang is – het extra ‘entertainend’ lid dat tegelijk ook het niveau van looks opschroeft…
Maar haar verleden is zeer warrig, waardoor haar toekomst voor mij iets te onvoorspelbaar is. Ik weet het niet. Heeft ze genoeg talent omdat deel te overschaduwen? Dat is de belangrijkste vraag, denk ik…”
Er werd hier en daar instemmend geknikt.
“Hmm,” draaide de president met een diepe frons zijn bureaustoel rond. “Is haar talent groot genoeg? Kan het vervangen worden…?”
De jongste ster trok nerveus zijn mond open. “Ik denk dat we haar moeten doorlaten. We kunnen haar voor een korte periode trainen en zien wat ze in huis heeft.”
“Wie gaat er betalen dan?” trok de president niet overtuigd een wenkbrauw op. “Haar moeder leek al moeilijk te overhalen zijn – we zouden haar een deel van haar loon moeten aanbieden. Als ze nooit een loon zal hebben, kunnen we haar moeder die som geld ook niet beloven.”
“Ik betaal voor nu wel,” nam de jongste ster de kosten van het meisje op zich. Overal aan de tafel vielen monden open. “De eerste lessen zijn niets. Ik wil zien of ze goed is. Ik heb een goed gevoel over haar en voel alsof het een verspilling gaat zijn als we haar laten gaan.”
De president wierp een scherpe blik op de jonge, maar toch al ervaren ster. Hij had buitengewoon goed gevoel voor hits en populariteit, hopelijk had dat gevoel hem nu niet verlaten. Althans, voor hem zouden de lessen inderdaad niets betekenen. Hij had meer dan genoeg geld.
“Ik zal dat dan aftrekken van je loon,” keek hij toegevend door zijn papieren. “Vanaf nu zullen we je op de hoogte houden van prestaties. Denk eraan dat je vanaf vandaag niet alleen voor je band verantwoordelijk bent, maar ook voor haar.”
De jonge artiest slikte en boog toen respectvol naar zijn president. “Ik zal het in gedachten meedragen. Houd me alstublieft op de hoogte.”
“Chaah, ik denk dat hiermee onze vergadering afgelopen is,” begon hij met het schikken van zijn papieren – alsof ze zojuist niet over iemand zijn leven hadden beslist, maar gewoon over het eten van de cafetaria. “Ik dank jullie allemaal voor jullie tijd.”
De adviseurs stonden op, bogen diep en verlieten één voor één de kamer.

NEXT TIME ON: ‘I CAME FROM NOTHING TO BECOME EVERYTHING’]
“Hmm, ze komt van de VS, zei je? Ook is er een deadline, over een paar maanden…?” Hij gooide zijn papieren op het bureau. “Ik ben hier eerlijk gezegd niet van overtuigd, ze is te zwak in mijn ogen.”
Lee’s ogen schoten angstig heen en weer tussen Shin Woo-Yang en de president.
“Ik heb niet gevraagd naar je mening. Ik heb gevraagd hoe we dit gedaan krijgen.”

[Don't waste any time looking for Shin Woo-Yang - if you're curious to what entertainment he belongs - I made him up, because the real names aren't public ^.^ ~
Anyway, it felt great to joke around with you guys - Who thought she wouldn't make it?? ]