Chapter #23.

# Riley

Helemaal bezweet liet ik me neerploffen in het warme gras. Ik liet me achterover vallen en genoot van de zonnestralen op mijn gezicht. Zweetdruppeltjes parelden op mijn voorhoofd, maar ik trok me er niets van aan. De zonnestralen waren te aangenaam en ik had tijd genoeg om later een lekker verkoelende douche te nemen. Hoe langer ik hier bleef liggen, des te heerlijker die koele stralen op mijn verhitte huid zouden aanvoelen. Totaal in gedachten verzonken, hoorde ik niet dat er iemand aangelopen kwam. Pas toen ik merkte dat ik niet langer de zonnestralen op mijn gezicht voelde branden, opende ik mijn ogen. Ik keek recht in het gezicht van Nick, die glimlachend op me neerkeek.
’Leuk uitzicht?’ vroeg ik, een beetje geïrriteerd.
Ik zag de twijfel in zijn ogen bij het horen van de toon van mijn stem. Hij keek me schattend aan. ’Als ik me als een meisje zou verkleden zou je me dan beter behandelen?’ vroeg hij. Hij keek vragend op me neer, met een gekwetste uitdrukking in zijn ogen.
’Misschien,’ antwoordde ik berekenend. Ik haalde mijn schouders op. Om de één of andere reden voelde ik de drang om hem te kwetsen. Alsof ik me meer stoorde aan Nick dan aan enig andere jongen. Ik had geen idee waarom. Er was geen enkele reden waarom ik extra afstandelijk tegen hem moest doen. Hij leek zelfs eerlijker, gevoeliger dan alle andere jongens die ik had gekend. Maar mijn vertrouwen was helemaal beschadigd en het zag er niet naar uit dat iemand de muur die ik om me heen had gebouwd ooit omver zou krijgen. Hij mocht dan nog zo grappig en aardig zijn geweest die ene dag, het stemmetje in mijn hoofd bleef roepen: ‘jongens zijn niet te vertrouwen’.
’Hoe gaat het met je pols?’ vroeg Nick, na enkele minuten. Ik zag dat hij hard had getwijfeld om die vraag te stellen. Zijn lichaam stond half van me weg gekeerd, alsof hij zou vluchten zodra ik weer bits zou doen.
Ik zuchtte. ’Niet goed. Het is allemaal zo oneerlijk!’ Ik ging recht zitten, sloeg mijn armen om mijn benen en liet mijn kin op mijn knieën rusten. ’Ik kan geen enkele mooie beweging meer maken,’ klaagde ik.
Ik zag Nick zijn vingers strekken, maar hij bedacht zich op het laatste moment. Ergens vanbinnen wekte dat teleurstelling bij me op. Ik schudde mijn hoofd om die gedachte uit mijn hoofd te drijven. Waarom zou ik willen dat een jongen me troostte?
’Ik ga me douchen,’ mompelde ik, haast onverstaanbaar. Ik sprong op en liep naar mijn huisje, zonder nog een keer om te kijken.
Nick’s ogen brandden zo hard in mijn rug, dat het haast leek alsof ze door me heen drongen.