Chapter 37

“Zeg eens eerlijk, Anna.” begint Liam. Oh nee, eerlijk zijn. Ik kan gewoon niet liegen. Ik word altijd meteen knalrood, dus moeilijk zal het wel niet zijn voor Liam. Ik kijk hem aan. “Vas up?” Hij grinnikt. “Je favoriete 1D member is Niall, niet?” Ik bloos en knik. “Ik vind jou, Louis, Zayn en Harry ook leuk hoor! Maar Niall… Tjah, ik weet niet waarom, hij is gewoon zo adorable! Jullie ook hoor! Maar euh-“ ga ik snel in de verdediging. Shit. In wat voor situatie heb ik me nu weer weten te brengen. Ik kan mezelf wel op mijn hoofd slaan, wat ik dan ook doe. Liam lacht naar me. “Je moet niet zo’n hele spreekbeurt geven! Chill! Ik ben het maar! Niet de ene of andere koning of weet ik veel!” Nu is het mijn beurt om te lachen. “Waar wil je naartoe, Liam?” vraag ik dan. Ik heb intussen wel door dat hij met een vraag rondloopt. Hij zucht en kijkt me dan grijnzend aan. “Jij bent verliefd op Niall” grinnikt hij dan. Shit. Is het echt zo duidelijk? Hij zegt gewoon luidop wat ik allemaal voel. En dan klinkt het zo… onmogelijk. Ik draai m’n hoofd weg en Liam komt terug voor me staan, maar dan aan de andere kant. “Ik zei ‘eerlijk’, remember?” Ik knik. “Je zei inderdaad ‘eerlijk’. So what?” Hij grinnikt. Man. Hij kan echt niets anders dan grinniken of grijnzen. “Het feit dat je het vertikt om te antwoorden zegt mij genoeg” zegt hij dan. Ik kijk hem verschrikt aan. “Niet zeggen tegen Niall! Alsjeblieft?” smeek ik hem dan. “Wat mag ik niet zeggen?” vraagt hij dan onschuldig. En ja hoor, al snel volgt er een grijns. Ik rol met mijn ogen. “Je weet wel, dat ik, nou ja, je weet het wel. Dat ik…” probeer ik me uit m’n woorden te komen. “Wat is er met je?” vraagt Liam dan rustig. “Dat ik verliefd ben op Niall. Dat het natuurlijk helemaal niet kan want ik ken hem niet eens deftig. Dat hij 5 jaar ouder is. Dat hij zo mooi is en ik zo lelijk. Dat hij zo lief is tegen mij. Dat hij een vriendinnetje heeft, dat mij gesneden heeft in mijn hals. Dat hij hier nu ligt in het ziekenhuis. Dat ik hier ook ben. Dat jij ons beste vrienden van Niall noemde. Dat Fien en Paulien eng zijn. Dat ik me afvraag wat ze bij jullie thuis doen. Dat ik me ook afvraag hoe Lien op Nialls kamer kwam. Dat ik me zorgen maak om Robin. Dat zijn ouders gaan scheiden. Dat ik niet bij hem ben. Dat hij van niets weet. Dat ik hem ook niet kan bereiken. Dat het gewoon allemaal mijn schuld is dat Niall nu in het ziekenhuis ligt. Dat als ik mijn jas niet was vergeten, er niks gebeurd was. En dat ik gewoon zo tot over mijn oren verliefd ben op een superster” ratel ik. Zo. Alles waar ik mee zit is er nu uit. Voilà. Nu weet hij het allemaal. In plaats van te antwoorden zwijgt hij gewoon en trekt me in een knuffel. “Het komt allemaal goed, geloof me” fluistert Liam in mijn oor, waarna hij me terug loslaat. Zwijgend wandelen we naast elkaar. Stilte. Geen ongemakkelijke, maar zo’n stilte die ik soms heb met Robin als we uitgepraat zijn, we alles al verteld hebben.

Eenmaal we op de gang van ‘intensive care’ aankomen, is het nog stiller. “Kijk, vraag jij het aan die verpleegster daar? Of moet ik het doen?” vraagt Liam plots zachtjes terwijl hij wijst op een verpleegster ongeveer 15 meter verder. “Doe jij maar.” antwoord ik. Hij knikt en ik wandel achter hem aan naar de verpleegster. “Excuseer? Mevrouw?” vraagt Liam. De verpleegster draait zich om. “Waarmee kan ik jullie helpen?” vraagt ze vriendelijk. “Wel, we zijn op zoek naar onze vriend, Niall Horan. Weet u waar hij ergens ligt?” vraagt hij. “Ja, natuurlijk! Hier de gang uit en dan-“ plots stopt ze met praten en kijkt naar mij. “Meisje! Wat is er met je hals gebeurd!” vraagt ze verschrikt aan mij. “Och, gewoon, onhandig” probeer ik nonchalant te zeggen. “Neenee, ik ga het verzorgen, kom maar even mee met mij” zegt ze waarna ze mijn hand neemt en me meetrekt. Ik kijk Liam vragend aan en hij haalt zijn schouders op, en loopt daarna ook maar mee.