Part Nine

Met grote ogen staar ik naar het grote gapende gat in mijn been. Geobsedeerd door het bloed dat eruit klotst. Ik haal opgelucht adem als het bloeden stelpt. Een witte vlek komt tevoorschijn tussen de rode, uiteengereten flarden vlees. Zo geconcentreerd op de wond krijg ik zowat een hartaanval als Rosanne uit de wond springt en begint te dansen. Mijn mond valt open en ik kijk haar aan. Ze begint te schreeuwen, zakt door haar knieën, en slaat haar handen voor haar oren. Het wordt pas weer stil als een kogel uit het niets haar hart doorboort.

Ik schrik wakker van een warme kus op mijn voorhoofd. Angstig staar ik in de ogen van Jake, die in een reflex zijn hand voor zijn oog slaat. Kreunend deinst hij achterover. Ik klim overeind maar val weer achterover van de pijn. 'Wat is er?' vraag ik geschrokken.
't is niks, je sloeg me in je droom,' zegt hij glimlachend. 'Karbonkelland wacht op je.'
'Wat?' Verward knipper ik een paar keer met mijn ogen. 'Karbonkelland?'
'Wat? Waar heb je het over?'
'Dat zei je net...' fluister ik. Hij kijkt me niet-begrijpend aan, hallucineer ik nou? 'Sorry.'
'Ga maar weer slapen.' zegt hij zacht en aait met zijn hand een keer over mijn voorhoofd. 'Je gloeit helemaal.' Hij raakt mijn wang aan en verdwijnt met een kort knikje in de deuropening. Ik ondersteun me met mijn ellebogen. Ik overweeg het niet eens om te proberen om te slapen, omdat ik weet dat het toch niet lukt. Wat ratelde ik nou over karbonkel? Ik weet niet eens wie het is.
Op dat moment krijg ik een flashback. Ik zit in een klas, een klas die ik herken als groep 3. We zitten voor de televisie, en de juf doet er een dvd in. Niet veel later beginnen er verschillende kinderen te gillen als een eenogig monster het beeldscherm vult. Ik vlieg naar de deur en begin erop te bonken en eraan te trekken. Het was "Ik mik Loreland," met Karbonkel.
'Goedemorgen, kleine prinses!'