Part Ten

Jake buigt zich voorover en drukt een kus op mijn voorhoofd. Ik weet er ondanks de pijn in mijn enkel een glimlachje uit te persen. 'Lekker geslapen?'
'Ja,' antwoord ik schor, mijn stem klinkt rasperig.
'Je hebt gegild vanmiddag,' begint Jake, 'Vandaar dat je stem, nou ja, een beetje schor klinkt. Heb je naar gedroomd?'
Ik denk terug aan de flashback, aan Karbonkel. 'Ja, nou niet echt een droom, maar een flashback,' zeg ik zachtjes. Ik vertel hem niks over Karbonkel, en houd het er maar bij dat ik zogenaamd hallucineerde. Jake komt op mijn ziekenhuis bed zitten en pakt het ding-waarvan-ik-de-naam-niet-weet-wat-op-een-afstandsbediening-lijkt en zet mijn bed rechter op. Pakt mijn hand en streelt zachtjes mijn onderarm, waardoor er een reeks kippenvel over mijn armen raast. Hij kijkt ernaar en grinnikt. 'Je bent heel bijzonder weet je dat?' fluistert hij en hij houd zijn blik op mijn onderarm gericht, die met de kieteldood wordt bedreigd. 'Eigenlijk wist ik het vanaf de eerste keer dat ik je zag al, je liep langs het hek van het plein van de kleuterschool met je rugzakje op.'
'De gele met de bloemetjes,' help ik hem.
'Ja,' bevestigt Jake. 'Je rode laarsjes en blauwe jas tot je knieën.'
'Dat je dat nog weet,' zeg ik, zoekend naar emotie, maar zijn oogleden verstoppen zijn ogen die nog naar mijn arm kijken.
'Hoe kon ik dat nou vergeten,' zegt hij zacht. 'Je viel voor mij gewoon op.' Ik zwijg, en kijk hem ontspannen aan terwijl binnen in me een cocon vol vlinders is geopend. Een bom van vreugde is zonet ontploft. Ik houd van hem. Ik spring naar voren en sla mijn armen om zijn nek. Hij had het blijkbaar niet verwacht want hij valt achterover, op mijn benen - wat me nu even niks boeit,- drukt me stevig tegen zich aan en kust me. Ongelofelijk, maar ik voel me altijd in de zevende hemel bij hem.