Hoofdstuk 24

‘Ja dat wil ik,’ zei ik met op elkaar geklemde kaken.
Mijn mooie moment, dat bijzonder zou moeten zijn, werd verpest. Ik zei mijn ja woord, als iemand die net vervloekt was. Draco kwam weer overeind een haalde de ring uit het doosje. Het was een zilveren ring, met een blauwe steen.
‘Ik weet dat het niet bepaald een echte verlovingsring is,’ mompelde Draco, die op zijn eigen ring wees.
Het was een versimpelde versie. Een simpele zilveren ring, maar dat maakte hem niet minder mooi.
‘Maar ik vond dit toch iets meer bij je passen.’
Ik glimlachte.
‘Hij is geweldig.’
En dat meende ik serieus. Ook al was het een verlovingsring, hij was prachtig. Hij schoof hem om mijn vinger en ik keek er even naar.
‘Dankje,’ fluisterde ik en ik drukte een kort kusje op zijn lippen.
Dat had hij wel verdient. Zijn vingers verstrengelde zich al snel in de mijne, toen ik een kort gilletje hoorde. Ik wist zeker dat het van Abbey kwam.
‘Ab!’ Brulde ik, maar het was niet Abbey die achter een boom vandaan kwam, het was mijn moeder.
‘Mam,’ zei ik verontwaardigd. ‘Hebben jullie ons afgeluisterd.’
Ze knikte en hield een fles wijn omhoog en Abbey kwam te voorschijn met glazen, de rest verscheen niet veel later.
‘Proost,’ gniffelde Abbey. ‘Op ons toekomstige bruidspaar!’
Ik glimlachte flauwtjes, maar niet van harte. Ik proostte met ze mee, maar liet het glas onaangeroerd. Alcohol was niet aan mij besteed, misschien later. De rest dronk echter vrolijk mee.
‘Hoef je niet Josefien?’ Vroeg mijn moeder.
Ik schudde mijn hoofd. De sterren boven mijn hoofd waren veel interessanter dan het gezelschap waar ik me in bevond en al snel hadden ze mijn aandacht getrokken. De koude hand van Draco, dwong me echter terug te keren naar de realiteit. Ik schudde even met mijn hoofd en keek naar mijn moeder. Zo blij, geen idee hebbend van wat ze had aangericht, zo naïef. Ik had nu al geen zin meer om in dit gezelschap te zijn. Mijn vrienden en de vrienden van Draco waren leuk en gezellig, maar ik voelde de ogen van mijn ouders om mijn rug prikken. Alsof ze me wilden dwingen leuk en gezellig te doen. Toch bleef ik, praatte over koetjes en kalfjes met de ouders van Draco. Praatte met mijn ouders, over mij verblijf. Het enige wat ik niet deed, was Draco’s hand loslaten. Hij was mijn enige redding die me hielp om mijn hoofd boven water te houden, op dit moment. We kletsen tot laat in de avond en waren inmiddels naar de serre verhuist, omdat het te koud was geworden. Draco en ik zaten samen op een bankje, met een deken over onze benen en schouders heen geslagen. De kleine deken dwong ons dicht bij elkaar te zitten. Carter zat op een bankje met Rhys en zaten knus onder een dekentje. Ik knipoogde naar haar. Ze had Rhys nooit leuk gevonden, maar wel erg knap. Ze grijnsde en stak haar tong naar me uit.
‘Nog maar anderhalve week voor we naar school moeten,’ fluisterde ze me toe. ‘Onze brieven zullen binnenkort wel aankomen.’
Ik begreep de stille hint. Nog maar anderhalve week en ik hoefde niet meer alleen te blijven met Draco. Maar wat hadden ze nog voor ons in petto in die anderhalve week?