~Rose~ 14

Na niet al te lang, omdat ik dan waarschijnlijk was afgevoerd ben ik klaar met huilen en krijsen. Ik kijk op en zie een groepje mensen om me heen staan. Iedereen kijkt bezorgt en staat er een beetje hopeloos bij en niemand weet wat ze moeten doen. Ik kijk ze even aan en sta dan op en negeer ze. Ik doe alsof er niks aan de hand is. Ik duw een paar mensen aan de kant en pak wat toiletpapier. Ik mak het nat en dep mijn ogen waardoor het rood een beetje verminderd. Ik gooi het wc papier weg. Het is ijselijk stil in de toiletten en ik doe alsof er helemaal niemand om me heen staat. Ik draai me om en kijk niemand aan. Ik duw de mensen weg en loop de toiletten uit.
“Misschien kunnen we haar maar beter naar een inrichting sturen.” Word er achter me gefluisterd. Ik denk even goed na, negeren of op ingaan. Woede voel ik opkomen. Ik draai me woedend op en sis tussen mijn tanden door.
“Wat zei je daar?!” Het is nog net geen fluistering. Zo kwaad ben ik. Het is een kwade sis. Mijn ogen spuwen vuur. De mensen, met name dokters en zusters, kijken me berustend en glimlachend aan. Iets waar ik helemaal niet tegen kan. Ze kunnen beter zelf naar een inrichting gaan. Kwaad draai ik me om en loop naar de uitgang. Zo gauw ik de deur van het ziekenhuis uit loop besef ik waar ik nu weer inloop. Aangezien mijn ouders, ‘vriendin’ en alle anderen een uitleg van mij verschuldigd zijn. Tranen komen weer op, ruw veeg ik ze weg en ik haal even diep adem. Ik zeg gewoon niks, ze kunnen me dat toch niet verplichten.. En nog erger kunnen ze mijn leven toch niet maken.