Deel Twee || Vijf

Knipperend met mijn ogen werd ik wakker. Ik had zo vreemd gedroomd. Mijn ouders dood, zusje in ziekenhuis, mijn thuis afgebrand en een poging tot zelfmoord. Nogl heftig allemaal. Gelukkig was het maar een droom.
Ik ging overeind zitten en keek om me heen. De kamer was op mij na leeg. Evanna en Suzanne waren vast beneden een verjaardagsontbijt voor me aan het maken. Ik ging weer liggen en vouwde mijn armen onder mijn hoofd. Eindelijk achttien.
Toen ik na een kwartier nog niets had gehoord van mijn vriendinnen, besloot ik mijn bed maar uit te komen en naar beneden te gaan. Ik had te weinig geduld. Op blote voeten liep ik de woonkamer van Evanna binnen. Drie hoofden op de bank draaiden zich om. Evanna, haar moeder en haar vader. Waar was Suzanne? En mijn verjaardagsontbijt? En de goede sfeer?
"Tess!" zei Evanna. Ze stond vlug op van de bank en rende naar me toe. Ze viel me om de hals. "Hoe gaat het nu met je?" Ze liet me los, pakte mijn handen en keek me bezorgd aan. Verbaasd keek ik wat rond, had ik iets gemist?
Mijn blik viel op mijn handen. Ik had blauwe plekken rond mijn polsen.
Opeens viel alles op zijn plaats. Evanna's bezorgde blik, haar vraag, de blauwe plekken en mijn levensechte droom...
"Het was geen droom, of wel?" fluisterde ik. "Het is echt gebeurd."
Evanna knikte en sloot me weer in mijn armen. "Het spijt me zo..."
Ik voelde tranen achter mijn ogen branden. Levenloos staarde ik voor me uit en liet het nieuws bezinken nu ik wat helderder was dan gister. Ik zag Evanna's vader de kamer verlaten om ons wat tijd te geven. Ik was hem er dankbaar voor. Evanna's moeder was echter te bezorgd en liep naar me toe.
"Kan ik misschien iets voor je doen?" vroeg ze goed bedoeld. Ik schudde zachtjes mijn hoofd. Ik had nu alleen troostende armen nodig. Maar die van Evanna waren niet de goede. Karen - Evanna's moeder - knikte en liep toch ook de kamer uit. Ik liet Evanna los en keek haar aan.
"Ik wil naar Harry," zei ik schor. Ze knikte.
"Kom maar mee naar boven," zei ze, "daar is hij vierentwintig zeven op Skype." Ik vroeg niks. Het kon me niet zoveel schelen waarom dat was, maar ik kon het wel raden. En anders werd het me vroeg of laat wel verteld. Samen liepen we naar boven en gingen voor de laptop naast mijn matras zitten. Niet te geloven dat ik die net niet opmerkte.
"Harry!" riep Evanna tegen de slapende gestalte. Hij kreunde wat, maar reageerde verder niet. "Harry! HARRY!!!" Ze gilde zijn naam nu op haar allerhardst. Ik wreef over mijn hoofd en kreunde. Hoofdpijn.
Harry schoot overeind en keek gedesoriënteerd om zich heen. "Huh, watte?" Toen viel zijn blik op de laptop en zijn blik verzachtte. "Tess," zei hij. Hij pakte de laptop, zetten die op zijn kussen en ging op zijn buik liggen. Hij deed het zo dat ik geen zicht had op zijn boxershort, maar de twee vogels op zijn sleutelbenen. Voor ik daar in mijn hoofd iets over kon denken, vroeg hij hoe het met me ging. Ik antwoordde dat het wel goed ging, maar ik loog. Om de één of andere reden kon ik niet goed praten waar Evanna bij was, terwijl zij al vier jaar mijn beste vriendin was, samen met Suzanne. Ik voelde me daar schuldig over.
Evanna leek het aan te voelen en stond op. "Laat het maar weten," zei ze. Ze legde haar hand even op mijn schouder en glimlachte bemoedigend voor ze de kamer uitliep. Harry ging nu rechtop zitten.
"Zo," zei hij, "minder awkward." Hij knipoogde.
"Je vindt het niet awkward als ik je in alleen een boxershort zie?" Ik trok een wenkbrauw op en slaagde erin mijn stem niet te laten trillen. Dat had niets met de boxer te maken, maar met wat er allemaal gebeurd was. Het overspoelde me.
"Nee, vreemd genoeg niet," zei hij. Ik knikte en we praatten over koetjes en kalfjes. Ik wilde het niet hebben over gister. Nog niet. Niet over Skype. Maar na tien minuten kon ik het niet langer vermijden. Er rolde een traan over mijn wang.
"Harry?" zei ik. Hij knikte.
"Ik kom eraan."
Ik glimlachte. "Dank je."