Hoofdstuk 25

We hadden lang met iedereen gepraat. Uiteindelijk waren na lang praten besloten mijn ouders te blijven slapen. Op aandringen van de Malfoys. En Carter, Abbey, Rhys, Liam en Callum waren er nog steeds. Ook Blaise was gebleven. De enige vriend van Draco waarmee ik het kon vinden. Draco’s ouders hadden er mee in gestemd dat ze bleven slapen en we lagen nu met zijn alle in de woonkamer op matrassen. Mijn kamer en Draco’s kamer waren groot genoeg geweest, maar Draco’s ouders sliepen naast ons en mijn ouders konden nu in mijn kamer slapen. We zouden niet kunnen keten, als hun naast ons lagen. Vandaar dat ze hun huiself hadden opgedragen een heleboel matrassen naar de woonkamer te slepen. Ik had het wezentje tijdens mijn gehele verblijf nog niet gezien. Waarom wist ik niet, maar het kon me ook niet schelen. Met een hele boel matrassen, eten en dekens lagen we op de grond, terwijl er een film op stond. Niemand keek er naar, terwijl we al lachend Truth or Dare deden.
‘Jo Truth or Dare?’ Daagde Blaise me uit en hij gooide een borrelnootje naar mijn hoofd, die ik behendig opving.
Hij trok en beteuterd gezicht, maar grijnsde daarna.
‘Dare,’ zei ik met een grijns.
‘Oké laat me nadenken!’
Hij deed alsof hij nadacht, terwijl ik zeker wist dat hij allang iets voor me in petto had. Zijn grijns begon nog breder te worden toen hij me aan keek.
‘Ik daag je uit, om van de trapleuning te glijden op je skateboard!’
‘Dat heet sliden Blaise! Sliden! Maar oké ik ga mijn skateboard halen.’
Op mijn blote voeten rende ik naar boven en pakte mijn skateboard, die in het midden van de kamer lag. Ik ging weer terug naar de woonkamer en zwaaide met het skateboard.
‘Let’s do this shit,’ grijnsde ik.
Ik ging de trap weer op, sprong op te trapleuning en gleed met het midden van het bord over de leuning heen, liet hem driehonderdzestig graden draaien, landen met een zachte dreun weer op de vloer en maakte een kleine buiging.
‘Tevreden?’ Vroeg ik met een glimlach.
‘Als je het mij leert wel!’ Riep Blaise die het skateboard uit mijn handen griste en al boven aan de trap stond voor ik hem kon tegenhouden.
‘Nee Blaise wacht!’ Gilde ik, maar het was al te laat.
Hij klom op de leuning, ging onhandig op de leuning staan, om er vervolgens bijna af te vallen. Hij zette zich met zijn handen af tegen de muur en gleed naar beneden. Halverwege verloor hij zijn evenwicht, viel een aantal treden naar beneden en knalde op de grond. Het skateboard lag nog op de trapleuning. Zware voetstappen op te trap vertelden ons, dat er mensen aankwamen. Dat konden er maar vier zijn. Mijn ouders, of Draco’s ouders en dat kon maar één ding betekenen. Problemen.