REBEL || 1

Een nieuw begin is op zich geen slecht ding, zelfs een goed ding maar dan heb je ook nog de keren dat je gedwongen word om in een nieuwe stad, haast dorp, een nieuw begin te starten. En dan zo'n begin met de mensen waar je een vreselijke hekel aan hebt, waar je niet goed mee om kan gaan. In zo'n situatie zit ik, Ruby-Lee Boydell, een meisje van zestien. Mijn leven is nooit echt makkelijk geweest door een bepaalde groep mensen - ik kan beter zeggen non-mensen - die ervoor hebben gezorgd dat ik mijn ouders heb verloren, dat ik haast elk jaar twee/drie keer verhuis en dat ik nergens naar toe kan gaan zonder dat ik die vreselijk scherpe nagels/klauwen in mijn polsen heb staan. Ik kan zo nog een paar redenen geven, ik kan er zelfs een lijstje van maken, maar laten we het er maar op houden dat ik deze mensen niet mag en dat ze mijn leven een hel hebben gemaakt. De personen waarover ik praat zijn Deucalion, Ethan, Aiden, Kali, Kyle en dan heb je ook nog een paar andere meelopers die ook in het pack horen. Juliet zit ook in deze pack en is de enige die ik een beetje aardig vind, ze zorgt ervoor dat ik - voor hoe ver het kan - een normaal leven leid. Deze pack van mensen zijn weerwolven, Alpha's en ze zijn net iets machtiger dan normale weerwolven, niet dat weerwolven normaal zijn. Oh en als je er eentje probeert pijn te doen of zelfs te vermoorden, dan.. nou denk er maar gewoon niet aan, oké.
Vanaf toen ik ben geboren word ik al in de gaten gehouden door Deucalion, waarom? Dat weet ik zelf ook nog niet. Deucalion heeft drie jaar gewacht totdat hij mijn ouders om het leven heeft gebracht voordat hij mij mee heeft genomen. Waarom hij drie jaar heeft gewacht? Ikzelf denk dat hij niet echt zin had in een huilende baby met vieze luiers en kwijl, niet dat een driejarige dat soms ook niet nog heeft, maar minder. Nadat hij me heeft meegenomen heeft hij me in de handen van Juliet geduwd, die toen nog maar net zeventien was en heeft zij ervoor gezorgd dat ik redelijk werd opgevoed. Toen zeven jaar later werden Ethan en Aiden een grote rol in mijn leven, nu nog steeds trouwens. Ze zijn al vanaf die leeftijd mijn persoonlijke bodyguards en zorgen ervoor dat ik niet ontsnap of iets doe wat Deucalion niet leuk vindt. Deucalion wilt graag dat ik hem 'vader' of 'papa' noem, maar dat kan hij mooi vergeten omdat ik echt een hekel aan hem heb. Ik mag helemaal niks van hem. Ik mag niet van hem met andere mensen dan de pack omgaan. Ik mag niet naar buiten zonder toestemming en Ethan en Aiden. Ik mag niet op internet of iets wat met contact te maken heeft met de buitenwereld. En elke keer als ik naar buiten mag of iets dan lopen Ethan en Aiden naast me aan elk arm eentje en dan duwen ze licht hun nagels/klauwen in de huid van mijn polsen als waarschuwing dat ik niets onverwachts of in die richting mag doen. Soms word ik er helemaal ziek van dat ik opgesloten zit en dan begin ik te schreeuwen tegen iedereen die ik tegen kom in het gebouw waar we op dat moment in wonen en meestal begin ik ook op dingen te slaan of met dingen te gooien. Dan word Deucalion gehaald en probeert me dan te stoppen wat meestal niet lukt zonder geweld. Op het geweld gebied aangekomen. Niks gaat zonder geweld bij hun. Zodra ik iets niet goed doe of verkeerd zeg dan heb ik weer een blauwe plek of een schram van hun nagels/klauwen erbij. Ook moet ik het niet in mijn hoofd halen om zomaar uit het niets iets te gaan doen zonder het te melden want dan word er iets van me afgepakt, een boek, een kledingstuk uit mijn kast, mijn tekenspullen, etc.
Op dit moment zijn we aangekomen in Beacon Hills waar we de komende tijd gaan verblijven omdat Deucalion wat of iemand wilt hebben. Waarschijnlijk een nieuw iemand bij zijn pack, maar je weet het maar nooit bij die man. Het huis wat Deucalion heeft gekocht is echt enorm groot wat een voordeel heeft voor mij omdat ik dan minder snel iemand kan vinden en ik er langer over kan doen om naar de eettafel te gaan als we gaan eten. Over dat kopen, geloof het of niet maar Deucalion heeft dit huis echt gekocht dus dat betekend dat we hier voor een lange tijd blijven. Het huis heeft voor ieder persoon in het huis een eigen kamer, behalve voor de twins die samen op een kamer slapen. Alle kamers zijn ongeveer even groot maar er is één kamer bij die nog groter is dan de andere en tot mijn geluk heb ik die weten te bemachtigen waarschijnlijk hebben ze dat gedaan zodat ik niet nog ongelukkiger word dan dat ik nu al ben en ook al laat ik het niet merken dat ik ongelukkig ben, ze weten het toch wel. Het huis heeft ook genoeg badkamers voor iedereen zodat er geen ruzie over komt. We moeten wel met drie personen de badkamer delen maar dat maakt niet uit als we met zoveel zijn. Oh en het beste van dit alles is dat dit huis een enorme tuin heeft zodat ik toch nog naar buiten kan zonder dat Deucalion me kwijt raakt, niet dat hij me kan zien want hij is blind. Ook zo'n iets waar ik me dood om heb gelachen op mijn tiende toen hij het me vertelde, natuurlijk had ik zo'n vermoede toen al maar het kan ook gewoon zijn dat hij dat deed voor de schijn. Voor de buitenwereld.
Mijn leven is tot nu toe niet makkelijk geweest wat ik zonet duidelijk heb gemaakt maar dat weerhoud me natuurlijk niet om nu echt mijn leven te gaan leiden. Een nieuwe stad, een nieuw begin. Is het niet? Vanaf nu zal ik niet meer zo braaf blijven luisteren naar deze hypocrieten, maar vanaf nu zal ik mijn leven laten beginnen zoals het al aantallen jaren geleden had gemoeten. Ik ga mezelf vinden en ooit zal ik er een beloning voor krijgen. Oh en ooit, ooit zal ik verlost zijn van Deucalion, maar op dit moment ga ik op zoek naar mezelf.