15 | Charlie

1 week later

Elke morgend werd ik wakker van luide stemmen die door mekaar waren aan het roepen, ze riepen namen van mensen die ze zochten. Sommige mensen kwamen naar me toe met foto's van mensen en vroegen of ik ze hier gezien had, ik moest iedereen met spijt in het hart teleurstellen dat ik ze niet gezien had. Elke dag vroeg ik mezelf af waar iedereen was dat ik kende. Vragen spookten door mijn hoofd: Zochten ze me? Hadden ze de tsunami niet overleefd? Éen persoon spookte de godganse door het kleine hoofdje van mij Zayn waarom kon ik hem nu gewoon niet uit mijn gedachten zetten en mijn brein wat rust geven? De verpleegster die me de afgelopen week heeft verzorgd kwam aangelopen met een vriendelijke glimlach op haar gezicht 'It looks like your leg is healing really well, so you need to start to practise walking' 'Okay, I'll try' ik plaatste er een kleine glimlach achter en ze verdween uit mijn gezichtsveld. Ze had een paar krukken achtergelaten als extra hulp en ondersteuning stiekem was ik bang om te wandelen, ik lag nu al zo lang in bed dat ik een kleien angst had ontwikkeld. Ik zwierde mijn been met de gips uit het bed en zette mijn andere voet stevig op de koude tegelvloer, ik rilde even maar nam toen zelfzeker mijn krukken en begon wat rond te paraderen in het ziekenhuis. Ik liep langs allerlei bedden en bedacht dat ik kon rondkijken of ik iemand zag dat ik herkende, de eerste -wat er wel duizende leken- bedden daar had ik geen geluk gehad. Ik kwam even door een gang waar de ruimte iets breder was en er minder mensen rondwandelden. De volgende ruimte was een enorme zaal waar een plaatje bij hing 'Men' het stond erin verschillende talen op zodat iedereen het begreep. Ik besloot om in deze zaal ook maar een kijkje te nemen, wie weet wie kwam ik tegen?

Wie zou ze tegenkomen?