A ranger/traitor 133

“Zijn er nog dingen die je ons kan vertellen?” Lordan schudde zijn hoofd.
“Ik vrees van niet.” Svengal stond op.
“Dan vertrekken we. Hoe sneller we die verraderlijke hond te pakken hebben, hoe liever het me is.” Lordan legde een hand op Svengals schouder.
“Als er iets is waar ik mee kan helpen, zeg het dan nu.” Miko zag hoe Svengal aarzelde. Hulp vragen was duidelijk iets dat hij niet graag deed. Uiteindelijk won zijn gezond verstand het van zijn trots.
“We zouden wel wat voorraden kunnen gebruiken. We hebben niet veel en het is een lange tocht naar Hallasholm.”
“Daar kan ik voor zorgen,” Lordan wreef over zijn baard. “Waarschijnlijk is het geen goed idee als op klaarlichte dag voorraden uitdeel aan onbekende? Vannacht gaat ook niet meer, vrees ik. Als ik morgen enkele dingen in orde breng, dan kan je het ‘s nachts met enkele mannen komen ophalen. Ik ga er toch van uit dat er meer zijn dan jullie drie?” Svengall knikte.
“Nog vierentwintig zeewolven.” Terwijl Svengal en Lordan de praktische zaken omtrent de voorraden regelden, boog Will zich naar Miko toe.
“We vinden wel een manier om ze te bevrijden, dat beloof ik.” Die simpele woorden zorgden ervoor dat Miko tranen in de ogen kreeg.
“Ik zal helpen, Will.”
“Dat weet ik.” Plots leek de hele onderneming niet meer zo wanhopig als ervoor. Het ging hier wel over Will. Als hij erin slaagde om de prinses heelhuids thuis te krijgen, waarom zou een leger boogschutters dan niet lukken?