Hoofdstuk 26

Ik pakte vlug het skateboard van de trapleuning en met zijn zevenen sleurden we Blaise richting de woonkamer. Halverwege sprong hij op en plofte we even later met zijn alle op de matrassen en keken we onschuldig chips etend naar de film. En problemen kregen we inderdaad. Mijn in pyjama gehulde ouders verschenen slaperig in de deuropening en de vader van Draco wreef in zijn ogen, toen hij ook in de deuropening verscheen. We deden net alsof we ze niet zagen en ik probeerde luchtig een grap te vertellen, wat niet bepaald goed lukte. Met een kleine “Ahum” lieten ze weten dat ze in de deuropening stonden.
‘Oh hallo vader en moeder,’ zei ik gespeeld verbaast. ‘Wat brengt jullie hier op deze schone avond?’
Ik moest moeite doen om mijn lachen in te houden, net zoals Liam en Rhys. Met hun blik lieten ze weten dat ik overdreef, maar ik wist dat mijn ouders dit van me wensten. Ze hadden me niet voor niks altijd meegenomen naar van die dure chique feestjes, waar je zo netjes moest zijn dat je amper iets aan durfde te raken. Ze hadden me in dure verfijnde jurken gehesen en me laten opmaken door specialisten. Ik kan me nog herinneren dat Draco en zijn ouders daar ook altijd bij waren geweest, in dure zwarte pakken en ik bedacht me dat zo’n feestje alweer een paar maanden geleden was geweest. Dat was best bijzonder, aangezien ze me in de vakanties altijd mee sleurden, omdat ik dan toch tijd had en geen huiswerk hoefde te maken. Ik kan me ook nog wel herinneren dat ze altijd hadden geroepen dat Draco en ik zouden gaan trouwen, maar dat ik er nooit bij stil had gestaan dat het echt zou gebeuren. Dat het eigenlijk al zo dichtbij was. Ik werd met een aantal maanden zestien en ik had geen idee hoe, wat en wanneer ze alles van plan waren. Wettelijk gezien waren we allebei nog niet meerderjarig. Maar ja rijke Pureblood families hebben nu eenmaal veel invloed. De kans dat de regering een uitzondering voor ze gemaakt had was vrij groot. Helaas.
‘We hoorden lawaai,’ zei Narcissa. Draco’s moeder.
‘Oh,’ zei Carter.
Ze speelde natuurlijk de onschuld zelf.
‘Misschien was het gelach, of is er een vogel tegen het raam gevlogen of iets. Wij kijken alleen maar een film.’
Mijn moeder drukte zonder pardon de televisie uit en ik keek haar verontwaardigd aan.
‘Misschien is het maar beter als jullie gaan slapen. Vooral Draco en Josefien.’
Egh ze gebruikte mijn hele naam.
‘Morgen is er een feest in een groot landhuis van de familie Adams. Jullie moeten er natuurlijk wel fris en uitgeslapen uitzien.’ Ze glimlachte liefjes, alsof dit de wens van ieder kind was. Dure feestjes, met dure ballerina jurken waarin je er uit ziet als een ontplofte taart. Oké de jurken vonden de meeste meisjes nog wel leuk, als je van jurken hield. Maar al dat chique gedoe daar wordt niemand blij van. Geloof mij maar. En ja. Ik kon hen wel wurgen op dit moment. Maar ik deed het niet. Ik reageerde niet. Ik knikte enkel, wenste hen welterusten en wenste dat ik morgen kon overslaan. Want ja, ik wist zeker dat ze onze bruiloft gingen aankondigen. Want ja, zo zijn ze nu eenmaal.