[NL] Let's sing

Percy zakte nog wat verder onderuit op zijn stoel, wat hem een duw van Charlie opleverde. "Kom op, Perce," vorderde Charlie grijnzend, "rechtop zitten. Hij doet nog wel zo zijn best."
      "Hmpf," zei Percy, wat een sterk contrast vormde met zijn gewoonlijke eloquente antwoorden.
      Oliver draaide met gesloten ogen een wankelige pirrouette waar hij op het podium stond, terwijl hij helemaal opging in het refrein. Percy besloot dat hij Oliver echt de voordelen van frisdrank tegenover Firewhiskey nog eens goed moest uitleggen, precies op hetzelfde moment dat Oliver ook een besluit nam, zij het met wat meer dronken enthousiasme dan waarschijnlijk verstandig was. Hij klom op een van de lage boxen die Aerosmith's grootste hit door het café lieten klinken, en stak triomfantelijk zijn armen in de lucht, terwijl hij tegelijkertijd in de microfoon aan het einde van zijn uitgestrekte arm probeerde te praten. Het verbaasde hem een beetje dat dit niet zo goed werkte als hij zich had voorgesteld, dus verhief hij in plaats daarvan zijn van nature al vrij luide stem om toch gehoord te worden.
      "Percy Weasley," brulde hij dwars door de muziek heen, met een dikker Schots accent dan Percy ooit van hem gehoord had, "deze is voor jou!"
      "Hoor je dat, Perce?" vroeg Charlie, nog steeds grijnzend. Het zorgde ervoor dat Percy's wenkbrauwen samentrokken in een frons zo duister dat zelfs Voldemort er jaloers op zou zijn geweest, al trok Charlie zich daar bijzonder weinig van aan. "Speciaal voor jou. Wie had dat nou gedacht, nadat de eerste vijf nummers aan jou waren opgedragen?"
      Bill zette zijn verse Butterbeer op tafel en ging weer zitten op de plek die hij vlak daarvoor had verlaten. "Heb ik iets gemist?"
      "Oliver zingt."
      "Hij is nog slechter dan daarnet," stelde Bill verbaasd vast. "Ik dacht niet dat dat mogelijk was."
      "Hé," zei Percy, in een zwakke poging op te komen voor zijn vriendje. "Hij... gooit zijn creativiteit erin."
      Charlie knikte. "Alleen jammer dat hij de creativiteit van een baksteen blijkt te hebben als hij niet op zijn bezem zit."
      "Hij zit daar, in de hoek," riep Oliver, in een poging de man die de spotjes bediende in de juiste richting te leiden.
      Percy probeerde nog wat lager te zakken toen het licht op hem gericht werd, maar het gevaar dat hij op de grond zou vallen begon serieus te worden. Hoewel, bij nader inzien zou dat misschien ook een oplossing zijn, dacht hij. "Herinner me eraan dat ik me nooit meer laat overhalen tot een karaokeavond," mompelde hij door Olivers uitbundige I don't wanna miss a thiiiiing~! heen.
      "Maar het is juist zo gezellig," wierp Bill tegen, met een grijns die bijna die van Charlie overtrof. Percy reageerde alleen met wat onverstaanbaar gebrom.
      Toen Oliver even later de microfoon aan een andere, iets meer nuchtere man had doorgegeven en zich grinnikend bovenop Percy liet vallen, begreep hij niet waarom Percy zijn vreselijk belangrijke verzoek om Baby, it's cold outside met hem te zingen nog steeds afwees. Misschien zou een serenade uit REO Speedwagons repertoire hem een beetje opwarmen voor het idee. Gek genoeg scheen Charlie enthousiaster te zijn over dat voorstel dan Percy zelf.