Roodstrikje

Roodstrikje keek naar haar moeder. ‘Roodstrikje, wil je even naar je oma toe gaan?’ Roodstrikje knikte en pakte het mandje van haar moeder aan. Roodstrikje was een bijzonder meisje. Ze was achttien jaar oud en erg gehoorzaam aan haar ouders. Ze had altijd een wit jurkje aan, waar wat rode strikjes op zaten. Verder droeg ze altijd een rood strikje in haar haren. Op elk van haar twee rode schoenen zat een rood strikje. Iedereen vond haar een super lief meisje.
Roodstrikje liep door het bos. Haar oma woonde in een dorpje aan de andere kant van het bos. Ze stapte stevig door, ze wilde nog voor twaalf uur bij haar oma zijn.
Ze stopte even om uit te rusten. Het was een stevige wandeling, het bos zat vol met heuvels en omgevallen boomstammen. Ze ging op zo’n boomstam zitten en zette het mandje naast zich neer. Ze keek om zich heen en zag de prachtige rode bloemen die langs het pad stonden. Ze kwam overeind en liep er naar toe. Ze twijfelde. Zou ze er een paar plukken voor haar oma? Na nog een paar keer naar de bloemen te hebben gekeken, ging ze overstag en plukte ze een paar bloemen. Toen ze terug liep om ze in het mandje te doen, zag ze dat het mandje weg was. Ze keek om zich heen en zag nog net een stukje van een overhemd verdwijnen. Ze was woedend. Waarom zou iemand stelen? Dat is toch ziek.
Roodstrikje begon te lopen, wat al snel overging in rennen. Ze wilde de dief zo graag te pakken krijgen. Ze zag weer een stukje overhemd. Nu kon ze de kleur zien, rood met wit. Ze rende zo hard ze kon, maar de dief was ook erg snel. Ze keek is goed om zich heen en zag dat ze richting het dorpje van haar oma renden.
Vlak voor de bewoonde wereld stopte de dief. Roodstrikje had dit niet zien aankomen en knalde regelrecht tegen hem aan. De dief ving haar snel op. Roodstrikje wurmde zich snel los en keek hem boos aan. Er ging een schok van herkenning door haar heen. ‘Ik had nooit verwacht dat jij zou gaan stelen.’ zei ze zo stilletjes mogelijk. Ze was nogal geïntimideerd door zijn verschijning. Zo woedend als ze net was, zo bang als ze nu was.
Thom grinnikte. ‘Ik wilde ook niet stelen, ik wilde alleen je aandacht trekken.’ Roodstrikje begon te blozen. ‘Wie wil er nou weer aandacht van mij?’ Thom keek haar verbaasd aan. ‘Weet je wel niet hoe mooi je bent. Mag ik wat vragen?’ Roodstrikje knikte verlegen. ‘Wat is je echte naam?’ Roodstrikje keek hem verbaasd aan. Er was nog nooit iemand geweest die dat wilde weten en dan wilde de knapste, stoerste en meest gespierde jongen uit het dorp dat van haar weten. ‘Mar… Marjolein.’ zei ze stotterend. Thom grinnikte. ‘Wees nou niet bang, Marjolein, ik doe je niks. Zullen we dit maar is naar de plaats van bestemming brengen?’ Roodstrikje knikte verbaasd. Waarom wilde hij nou weer met haar meegaan?
Ze liepen samen naar het huisje van Roodstrikjes oma. Ze bleven daar tot drie uur in de middag, daarna was het toch echt tijd om terug te gaan.
Ze liepen met z’n tweeën zwijgend door het bos. Ze hadden geen van beide de behoefte om ook maar iets te zeggen. Ineens hield Thom Roodstrikje tegen. Roodstrikje keek hem verbaasd aan. ‘Marjolein, ik weet dat we elkaar amper kennen, maar elke keer als ik je zie, gaat mijn hart sneller kloppen. Marjolein, ik pakte je mandje, omdat ik je dit wilde vragen. Marjolein, wil je mijn vrouw worden?’ Roodstrikje keek hem verbaasd aan. Dit had ze absoluut niet verwacht. Ze was achttien en iedereen vond het raar dat ze nog niet getrouwd was, het was niet voor niks 1545. Ze knikte, niet wetend hoe ze ook nog maar een zinnig woord uit haar mond kon krijgen. Thom keek haar glimlachend aan en omhelsde haar. Hij pakte een ring uit zijn zak en schoof die om haar vinger. Ze keek er vol ongeloof naar. Daarna keek ze naar Thom, haar verloofde, ze kon het maar amper geloven. Ze staarde diep in zijn ogen en drukte daarna haar lippen op die van hem. Thom zoende haar maar al te gewillig terug. Zo stonde ze daar een tijdje.
Roodstrikje had die dag iets geleerd: pas op voor eventuele dieven, dieven van je hart, want voor je het weet, ben je helemaal verloren. Gelukkig had het voor haar een goed einde.