51. 2nd Meeting: Well, thanks for reminding me of my place >:(

“Ik heb eens een kijkje genomen in je prestaties,” glimlachte de vrouw vriendelijk – als altijd had het ook een valse bijtoon. “Ik was gewoon nieuwsgierig…”
Ik zuchtte en keek uitermate niet subtiel een andere kant op. Ik wist al wat ze ging zeggen – iets wat me woedend maakte en nog altijd maakt, sinds ik er iets aan wil doen maar de oplossing niet in mijn bereik blijkt te liggen.
“De optredens tijdens de lessen zijn wel heel slecht tegenover je prestaties als je alleen traint,” merkte ze op, alsof we een gewoon gesprek onder vrienden voerden. Natuurlijk wist ik dat dit een verborgen vraag was en dat ze wilde dat ik er op inging, maar dat was verkeerd gedacht.
“Hmm,” haalde ik mijn schouders op, negeerde haar vragende blik. Dat ze het maar vroeg als ze het dan toch wilde weten. Ze zou toch vragen naar iets waar ik zelfs in gedachten geen antwoord op had.
“Is het gewoon zo dat je niet wilt optreden voor de klas of speelt er meer?” fronste de psychologe nu serieus. “Is het zo dat je zenuwen alles overnemen en je niet verder durft te gaan?”
Het was het gevoel van verboden dingen. Grenzen die ik niet mocht overschrijden, hoewel ik niet speciaal een grens zag, voelde ik ze wel. Het was de grens van blootstelling. Ging ik zo ver, dan zou ik kwetsbaar worden en hoe graag ik soms die grens wilde overschrijden, mijn lichaam liet het niet toe.
“Ik weet het niet,” haalde ik mijn schouders weer op, sinds mijn hersenen op volle toeren draaide om zelf te weten te komen hoe dit allemaal in mijn hoofd in elkaar zat,.
De Amerikaanse psychologe zuchtte diep: “Seven, ik heb al gezegd dat…”
“Ik weet het, ik weet het,” sprak ik dwars door haar heen. “Maar hoe…” Ik ademde diep uit, waarom had ik ineens weer zo’n uitbarsting? “Hoe moet ik nu iets uitleggen als ik zelf nauwelijks begrijp hoe het in elkaar zit? Ik weet niet hoe het komt!
Nou ja, oké, ik ben nerveus, maar dat is niet alles…” Mijn handen wroetten wild in mijn haar, maakten er een wilde bos van. Ik kreunde, ik haatte het als mijn hoofd zo ongelooflijk rommelig was en geen tijd tot rust kreeg, omdat er elke seconde weer miljoenen nieuwe gedachten binnenstroomden. “Ik weet het niet…
Het is niet dat ik verlam, het is niet zo dat ik… Ik weet het gewoon niet.” Het was even stil, dan schoot de perfecte zin me te binnen. “Ik ben gewoon niet goed in presteren als mensen een bepaalde verwachting van me hebben…?”
Ik fronste weer diep. “Nee, dat klopt ook niet.” Ik kauwde nadenkend op de binnenkant van mijn wang, terwijl mijn vingers nerveus aan mijn rits prutsten. “Ik weet het niet. Ik ben slecht in goed presteren als er hoge verwachtingen zijn én mensen toekijken!”
Ik knikte tegen mezelf. “Als ik een moeilijke taak voor veel punten moet maken, stress ik wel, maar dat is goed omdat die mij daarna helpt om te leren en begrijpen. Maar als ik bijvoorbeeld moet gaan werken bij onbekende mensen, waarbij ik maar beter goede prestaties lever, sla ik helemaal op hol.
Ik werk het beste als ik helemaal op m’n eentje ben en me volledig op mezelf kan concentreren, anders kan ik alleen maar denken aan wat de anderen zouden denken en zeggen…”
Ik keek op en zag hoe de psychologe me met moeite inhaalde. “Dat was een hele uitleg. Ik ben blij dat je tenminste iets zegt.”
Bam! Dat had ze nou niet moeten zeggen. Ik keek haar nijdig aan en verzegelde mijn lippen – ik had me genoeg blootgesteld voor vandaag. Daar komt bij dat ik de psycholoog haar zin had gegeven, volledig tegen mijn onzichtbare ‘grens’-regels in.
“Ik probeer er maar iets op te plakken,” schoten haar ogen over haar notities, “maar het lijkt mij dat je heel hard denkt aan wat mensen van jou denken en dat je het moeilijk vindt als er mensen verwachtingen van je hebben…”
Haar ogen vlogen mijn kant op, ietwat in de war. “Het lijkt mij dat je een vreemde keuze hebt gemaakt, misschien zelfs de verkeerde, met idool worden. Welk idool wordt niet beoordeeld en heeft fans zonder verwachtingen?”
Ik kneep chagrijnig mijn lippen op elkaar. Ik wist dat ze gelijk had, dat wist ik al van de eerste seconde dat ik dit gebouw binnenstapte, maar op één of andere manier had ik het tot hier nog altijd overleefd. Het was niet zo dat die gedachte me extra kracht gaf, want ik wist dat ik nog lang niet alles had gezien of meegemaakt en dat er nog dagen gingen komen veel erger dan de vorige… Koppig staarde ik langs haar heen naar buiten.
“Ik probeer je alleen maar te begrijpen,” probeerde ze haar woorden te verzachtten, “en het lijkt me gewoon voor iemand zoals jij een heel vreemde keuze om naar hier te komen. Het is allemaal maar giswerk, maar het lijkt wel alsof je het hier zou haten.”
Ze had geen idee…

[NEXT TIME ON: ‘I CAME FROM NOTHING TO BECOME EVERYTHING’]
“Seven!” riep de leerkracht na een vermoeide zucht me naar voren.
“Ja?” vroeg ik zachtjes. Ik wist al wat ik verkeerd had gedaan.
“Ik ben het beu! Iedereen is perfect mee met de choreografie, behalve jij. Volgende les doe je deze dans voor de hele klas en dan wil ik geen enkele fout zien!”