||O66
||The Forbidden Forest
||Draco||
Ik was te ver gegaan, dat besefte ik veel te laat. In mijn wereld, de wereld zoals hij was voordat ik Aurora beter leerde kennen, kon ik dit tegen bijna iedereen doen. Gewoon ongezouten mijn mening geven. Maar ik was niet langer in die onwetende wereld waarin ik bij het sterkere ras hoorde. Momenteel had ik het opgenomen tegen iemand die vele honderden malen sterker was als mij en op wie mijn krachten geen uitwerking hadden. Voor alsnog was ik er trots op dat ik had gezegd wat overduidelijk de waarheid was. Mocht het mijn laatste daad zijn op deze wereld dan had ik die in ieder geval besteed aan het meisje waar ik mijn leven mee door had willen brengen. Achter wegen latend dat dat waarschijnlijk sowieso niet had gekund.
Summer zou me vermoorden, daar was geen twijfel over mogelijk, Autumn zou haar niet stoppen, waarom zou ze, en Spring leek te beduusd om in actie te komen. Dus daar stond ik en ik was me al voor aan het bereiden op mijn dood. Tot mijn verbazing was ik rustig. Waarschijnlijk kwam dit omdat Winter in zekere mate veilig was. Er zou veel woede over haar heen komen, ze zou weer met de nek aangekeken worden en zonder mij misschien niemand meer hebben die om haar zou geven, maar ze was veilig. Niemand zou haar proberen te doden.
Summer had me bijna bereikt, haar aanraking zou waarschijnlijk genoeg zijn om me levend te verbranden en dus draaide ik mijn hoofd in de richting van Aurora, omdat zij het laatste beeld was wat ik wilde zien, hoe gehavend ze ook was op dit moment. Maar ze was er niet. Spring zat nog aan de overkant geknield bij de oever en keek verbaasd naar de plek waar haar oudste zus eerder nog had gezeten. Vlak voor me verplaatste de lucht en ik voelde hoe ik iets achteruit werd geduwd door een paar koude handen.
Winter was voor me verschenen, tussen mij en haar woedende zus in, haar armen had ze naar achteren en deze duwden me beschermend weg. Hoe harder ze echter tegen mij aan duwde hoe meer ze zelf begon te wankelen en ze had moeite op haar voeten te blijven staan. Summer liep ondanks dit tafereel door. Ga weg. Klonk de zachte stem van Winter terwijl ze een onbeduidend handgebaar maakte in de richting van Summer. Deze leek het niet eens te horen of trok zich er gewoonweg niets van aan, ze had Winter op twee stappen na bereikt. Nog een stap.
GA WEG! Schreeuwde Winter en ik durfde te zweren dat haar stem oversloeg en ze haar keel kapot schreeuwde. Enkel sneeuwvlokken vielen boven Winter haar hoofd naar beneden en ijs ontstond rond haar voeten op de grond om bijna direct weer te verdwijnen. Summer kwam tot stilstand. Wil je echt de laatste millimetertjes kracht die je nog hebt verspillen aan die betweterige bemoeial! Klonk haar stem spottend en naar mijn idee met een zweem van leedvermaak. Tot ik niets meer over heb. Klonk haar weerwoord zwakjes maar vastberaden.
Summer zou me vermoorden, daar was geen twijfel over mogelijk, Autumn zou haar niet stoppen, waarom zou ze, en Spring leek te beduusd om in actie te komen. Dus daar stond ik en ik was me al voor aan het bereiden op mijn dood. Tot mijn verbazing was ik rustig. Waarschijnlijk kwam dit omdat Winter in zekere mate veilig was. Er zou veel woede over haar heen komen, ze zou weer met de nek aangekeken worden en zonder mij misschien niemand meer hebben die om haar zou geven, maar ze was veilig. Niemand zou haar proberen te doden.
Summer had me bijna bereikt, haar aanraking zou waarschijnlijk genoeg zijn om me levend te verbranden en dus draaide ik mijn hoofd in de richting van Aurora, omdat zij het laatste beeld was wat ik wilde zien, hoe gehavend ze ook was op dit moment. Maar ze was er niet. Spring zat nog aan de overkant geknield bij de oever en keek verbaasd naar de plek waar haar oudste zus eerder nog had gezeten. Vlak voor me verplaatste de lucht en ik voelde hoe ik iets achteruit werd geduwd door een paar koude handen.
Winter was voor me verschenen, tussen mij en haar woedende zus in, haar armen had ze naar achteren en deze duwden me beschermend weg. Hoe harder ze echter tegen mij aan duwde hoe meer ze zelf begon te wankelen en ze had moeite op haar voeten te blijven staan. Summer liep ondanks dit tafereel door. Ga weg. Klonk de zachte stem van Winter terwijl ze een onbeduidend handgebaar maakte in de richting van Summer. Deze leek het niet eens te horen of trok zich er gewoonweg niets van aan, ze had Winter op twee stappen na bereikt. Nog een stap.
GA WEG! Schreeuwde Winter en ik durfde te zweren dat haar stem oversloeg en ze haar keel kapot schreeuwde. Enkel sneeuwvlokken vielen boven Winter haar hoofd naar beneden en ijs ontstond rond haar voeten op de grond om bijna direct weer te verdwijnen. Summer kwam tot stilstand. Wil je echt de laatste millimetertjes kracht die je nog hebt verspillen aan die betweterige bemoeial! Klonk haar stem spottend en naar mijn idee met een zweem van leedvermaak. Tot ik niets meer over heb. Klonk haar weerwoord zwakjes maar vastberaden.
Reageer (13)
Oh, hoe lief.
7 jaar geledenIk wist het! Ik wist het !
1 decennium geledenZo lieeef!
1 decennium geleden... ik ben sprakeloos
1 decennium geledenWauw, zo mooi!
1 decennium geledenLuvluvluv!
Snel verder! Hihi, x