Before The Night Ends.

Scorpius’ POV:
Ze had het bed naast me dichter geschoven, zich onder de lakens verscholen en tuurde naar me door het duister. Haar lippen onbewogen, haar ogen groot maar slaperig. Ik probeerde de pijn die zich door m’n rug trok, niet te laten zien –beet op m’n tanden en keek haar aan.
Het was moeilijk niet afgeleid te raken.
"Wat is er mis met jou?"
"...niets" antwoorde ik bits.
Ze grinnikte, "nee, waarom lig je hier?"
Ik probeerde de schaamte van m'n gezicht weg te vegen en schonk haar een verontschuldigend lachje,"Iets in m'n rug lijkt tegen te werken."
Ze knikte zachtjes en de stilte keerde weer.

“Ik wil die opdracht met jou maken…” zei ik zacht. Ze verschoof een beetje, deed het laken kreuken en perste haar lippen tot een harde lijn. De wolken buiten waren eindelijk uit elkaar gedreven en liet het maanlicht haar rode haren oplichten. Het contrast met de donkere nacht, de witte lakens en haar porseleinen huid maakte het moeilijk om te denken..
“Ik zei toch al,” begon ze, maar ik schudde m’n hoofd en de stilte keerde weer.
Ik raapte m’n moed bij elkaar en sprak de woorden zorgvuldig uit,”ik wilde die opdracht met je maken, Rose. Al vanaf het moment dat hij hem ons gaf…”
Twijfel vertroebelde haar ogen. “Wat wil je daar mee zeggen? Die hele scene…” begon ze, diep nadenkend. Ik keek toe hoe alles bij haar binnensijpelde, te vreemd voor woorden.
En zonder waarschuwing sprong ze recht en overbrugde de afstand tussen ons in, haar gezicht zo dicht bij dat ik het parfum kon opvangen.
Ze rook te zoet om logisch na te kunnen denken.
“Jij wist dat ik niet met jouw wilde werken! Je wist dat als je moeilijk genoeg deed, hij je met iemand zou koppelen van Griffoendor. En je wist dat ik het zou zijn!” gromde ze peinzend.
Ik zocht een antwoord, maar ze was te dichtbij. Dicht genoeg om haar aan te raken.
Haar warme adem langs m’n huid maakte me duizelig. “Scorpius!” schreeuwde ze.
Ik schrok op uit de fantasie die ik gecreëerd had in m’n achterhoofd. Vlammen duidelijk in haar ogen. Ik zag haar lippen twijfelen, hangend tussen woede en twijfel in.
Ik kroop achteruit, dieper de kussens in en wachtte af. Ze haalde diep adem en sloot haar ogen, bleef roerloos zitten. Ik probeerde mezelf tegen te houden. Ik probeerde stil te blijven zitten. Maar voor ik het wist had ik haar wang gestreeld en de verdwaalde traan onder haar ogen weg geveegd. Ze trilde maar gaf voor de rest geen reactie.
Langzaam reek ze naar m’n hand en maakte het los van haar gezicht, hield het zacht tussen haar vingers. “Als je echt wil dat we samenwerken dan moet dit ophouden…” fluisterde ze.
Een frons kroop langs m’n voorhoofd.
“Geen moeilijke situaties meer, geen aanrakingen meer en geen excuses meer.”
Haar ogen gingen eindelijk open, keken me aan vanonder haar lange wimpers.
Ik telde de kleuren die ik zag en luisterde maar voor de helft naar haar woorden.
“We werken samen en jij gaat dat accepteren naar de wereld, begrijp je dat?”
Ik schudde mijn hoofd.
Ze zuchtte zacht,”geen snert opmerkingen meer naar je vrienden toe.”
Ik lachte breed naar haar en schudde m’n hoofd,”beloofd!”
Ze schudde lachend haar hoofd en zette een paar stappen achteruit. “Ik kan maar beter terug keren naar m’n kamer,” mompelde ze.
Misschien was het hoop, maar ergens in haar stem klonk spijt en teleurstelling… of daar leek het toch op in ieder geval. Ik knikte.
Ze trok de lakens van het bed recht waar ze net uitgevlogen was en schonk me een klein grijnsje.
“Morgen , het vrije uur in de namiddag..”
“Waar?” vroeg ik snel, te snel.
Ze fronste nadenkend,”de bib.”
Ik probeerde niet teleurgesteld te lijken. De bibliotheek had te veel toeschouwers, zeker nu iedereen die stomme opdracht had. Maar voor deze keer ging het niet om hun, maar om ons.
Ik knikte overtuigend en ze gaf een korte knik terug.