Hoofdstuk 34

Ik wist eigenlijk niet eens wat ik nou zo erg vond. Ik had nooit echt een goede band met mijn familie gehad, maar dat ze me echt uit de familie schopte brak toch wel mijn hart. Ik had altijd geweten dat ik er niet bij hoorde, dat ik niet bij de nette Pureblood familie hoorde. Maar zelfs van mijn ouders had ik dit niet verwacht. Ik zat in de woonkamer van de familie Montgomery. Mijn armen stevig om de nek van Rhys geslagen, me aan hem vastklampend terwijl dikke tranen over mijn wangen liepen en over zijn rug rolden. Ik wist niet eens meer hoe lang ik al in deze houding zat, te lang, veels te lang dat wist ik zeker. Olivia probeerde me uit Rhys nek te lokken. Na een tijdje draaide ik mijn hoofd zo dat ik haar aan kon kijken en pakte de zakdoek aan die ze me aanreikte. Ik snoot mijn neus en Olivia liet hem verbranden met haar toverstok.
‘Kom op Jo,’ fluisterde Rhys. ‘Je moet me nu echt loslaten. Je moet wat eten.’
Ik schudde wild mijn hoofd.
‘Nee,’ riep ik. ‘Nee. Ik wil niet op staan. Laat me maar lekker zo zitten.’
‘Jo je houdt me al uren vast. Je zult me echt moeten loslaten.’
Ik schudde nog eens mijn hoofd.
‘Dat kan ik niet,’ fluisterde ik.
Rhys handen pakten de mijnen en ik probeerde me niet eens los te wringen.
‘Sstt rustig maar,’ fluisterde hij. Hij maakte mijn handen los, wikkelde me stevig in een warme donzen deken en duwde me tussen de zachte kussens van de bank.
‘Mam maak jij wat te eten?’ Vroeg Rhys.
Zijn moeder knikte en verdween naar de keuken. Rhys duwde een hoog steun voor mijn benen voor de bank en legde mijn benen erop. Hij zelf kwam naast me zitten en pakte mijn handen vast om ze op te warmen.
‘Het komt wel goed,’ fluisterde hij en hij kuste één van mijn handen.
‘En hoe dan?’ Vroeg ik zachtjes. ‘Ik kan niet naar huis. Ik kan nergens heen. Ik mag van geluk spreken dat ze me geld voor school hebben nagelaten, maar ik durf te wedden dat het nooit genoeg is. Ik zal nooit een huis kunnen kopen, school kunnen afmaken en later een goede baan vinden. Vertel het me maar Rhys. Hoe gaat me dat allemaal lukken?’
‘Er is een ding wat je nu over het hoofd ziet,’ zei hij. ‘Ik.’
‘Jij?’ Vroeg ik vertwijfeld.
‘Ik ja. Mijn ouders hebben er mee toegestemd dat je bij ons komt wonen. Ze zijn hartstikke rijk en zijn dol op je. En ik ben dol op je. Ze kunnen een extra kind er heus wel bij hebben. Je mag hier wonen totdat je een eigen huis hebt een baan. Ze zijn zelfs bereid je school te betalen. Ze zijn zelfs al bezig met plannen hoe je kamer er uit gaat ziet. Al mag je daar natuurlijk vanzelf van alles inbrengen.’
Mijn mond viel open van verbazing. Dat kon hij niet menen.
‘D.. Da.. Dat m.. meen je niet!’ Riep ik uit. Tranen van geluk stonden me in de ogen. Olivia en Adam kwamen de kamer binnen.
‘Dat menen we wel!’ Zei Olivia en ze zette en dienblad met soep, brood, aardbeien en thee op mijn schoot. Met bestek natuurlijk.
‘Welkom bij de familie Montgomery Josefien.’
Mijn mond viel open, mijn stem stokte en tranen van geluk stroomden over mijn wangen.
‘Ik weet niet hoe ik jullie ooit kan bedanken,’ fluisterde ik.
‘Nou begin maar met dit op te eten,’ grapte Adam en hij duwde de vork in mijn hand, waarna ik smakelijk aan het dienblad vol eten begon.