6.De Zesde Heks

Yara voelde zich heel vreemd. Ze hoorde de stemmen van de heksen, maar het was alsof de echo’s van hun stemmen in haar binnenste nieuwe woorden vormden, woorden die alleen zijj mocht horen.
“Kom, Yara, kom.” fluisterde de stem uit haar binnenste haar dringen toe. Even aarzelde ze nog, maar de stem werd luider en toen liep ze naar voren, dwars door de mensenmassa. Ze zag verscheidene verbaasde gezichten toen ze in de kring rond de heksen stapte, maar de heksen zelf lachten naar haar en wenkte haar.
“Dit is Yara, verwelkom haar, zij is de zesde heks.” En toen wervelden ze rond Yara heen, omhelsden haar, riepen haar naam en begonnen rond haar heen te dansen. Het publiek lachte en leek voor het eerst in tijden weer hoop te hebben, ze hoorde mensen zingen en haar naam ging van mond tot mond. Eén gezicht in de menigte keek echter niet blij, en Yara’s hart brak toen ze Yindés ontredderde gezicht zag. Bijna was ze naar haar zus toegelopen, ze wou Yindé omhelzen, weglopen van haar roeping en nooit meer terugkomen. Maar toen voelde ze dat ze dat niet zou kunnen, ze wou de zesde heks zijn, ze wàs de zesde heks. En toen ze dat besefte begon ze mee te dansen, ze vergat Yindés huilende hart, ze vergat het publiek en ze danste alsof haar leven er van af hing. Heel het verlangen naar vrede stopte ze in haar dans.