A ranger/traitor 137

Halt liep schijnbaar rustig naar de plots opgedoken Skandiër toe, op de voet gevolgd door Arnaut en Sean. Hoewel hij zijn hoof niet bewoog, spiedde hij de omgeving af. Er was niemand die hen kon zien en door het lawaai dat de groep verderop maakte, zou ook niemand hen kunnen horen.
“En hebben jullie nog wijn?” lalde de dronken Skandiër. Halt knikte en de Skandiër begon breed te grijnzen. Halt stond nu vlak bij de Skandiër.
“Zoveel je maar wilt, kom er maar bij zitten”, zei Halt terwijl zijn arm ophief om de Skandiër een schouderklop te geven. Er verscheen een argwanende uitdrukking op het gezicht van de dronken Skandiër. Waarschijnlijk had hij aan Halts accent gehoord dat hij geen landgenoot was of had hij opgemerkt dat Halt veel te klein was voor een Skandiër. Arnaut greep naar zijn zwaard, maar voor hij het gevest te pakken had, zag hij dat Halt zijn eigen Saksische mes al vast had. In plaats van een schouderklop te geven, sloeg hij met het zware handvat, tegen de slaap van de Skandiër. Dat was voldoende om hem bewusteloos in elkaar te doen zakken.
“Dat was effectief,” zei Sean. Het ontzag in zijn stem was overduidelijk.
“Wat doen we nu met hem?” vroeg Arnaut. Halt merkte op dat beide mannen naar hem keken voor het antwoord. Voor het eerst bedacht hij zich dat het eigenlijk maar vreemd was dat zij als koning en kroonprins, in een simpele grijze jager als hem hun leider zag. Maar toen zette hij die gedachte opzij om zich te wijden aan een dringender probleem, namelijk wat ze moesten aanvangen met de dronkenman.
“We binden hem vast, steken een prop in de mond en brengen we hem een eind hier vandaan. Misschien dat hij ons wat interessants kan vertellen.” Tot hiertoe hadden ze alleen nog maar losse flarden opgevangen die de Skandiërs elkaar toeschreeuwden aan hun kampvuren. Veel wijzer waren ze er niet van geworden. Hopelijk bereikten ze met gerichte vragen meer.