Hoofdstuk 35

De laatste week bij de Montgomery’s vloog aan me voorbij en voor ik het wist moesten ik en Rhys weer naar Hogwarts toe. Draco was niet meer langs geweest, maar we hadden wel wat brieven naar elkaar geschreven via Faith. Ik had haar een beetje verwaarloost bij de Malfoys en bij de Montgomery’s eigenlijk ook en dat had ze me niet in dank afgenomen. Vandaar dat ze redelijk pissig was toen ik haar weer aandacht ging geven, maar ik had het al snel weer goed gemaakt met een hele dosis aan uilensnoepjes.

‘Jo kom je?’ Roep Olivia vanaf beneden. ‘We moeten echt gaan, anders missen jullie de trein!’
‘Ik kom er aan!’ Riep ik terug waarna ik mijn jas pakte en vrolijk vanaf de trap naar beneden hobbelde. Het was een raar idee dat ik weer in deze kamer zou terug komen en niet mijn kamer thuis. Deze kamer had hout accenten en had ik samen met Olivia en Adam ontworpen en ja, ik was hen enorm dankbaar en wist niet hoe ik ze moest bedanken. Aan de hand van Adam verdwijnselde we naar King’s Cross. Daar eenmaal aangekomen pakte ik de hand van Rhys en met onze koffers op de bagagekarretjes liepen we samen door de muur tussen platform 9 en 10 naar perron 9 ¾ .
We propten onze koffers in een lege coupé en gingen weer naar buiten om gedag te zeggen. Rhys omhelsden zijn ouders en zijn ouders kusten hem allebei nog. Ik omhelsde hen ook en ook mij kusten ze. Ik bedankte ze nog honderden keren voor de goede zorgen en vertelde hen nog eens hoe dankbaar ik was dat ik bij hen mocht wonen nu ik uit huis verbannen was. Ik ging met Rhys terug naar de coupé en we hingen uit het raampje om naar zijn ouders te zwaaien. En eigenlijk ook wel een klein beetje de mijne nu. Na een schelle fluittoon en de laatste kinderen die nog de trein in sprongen begon hij te rijden en zwaaiden we naar zijn ouders totdat we ze niet meer konden zien. Niet veel Later kwamen Abby, Carter, Liam en Callum ook de coupé binnen en brak de hel los. Iedereen had gehoord dat ik uit huis geschopt was en ik vertelde met moeite het verhaal nog eens. Ook legde ik uit waarom ik zo had gereageerd.
‘Weet je het is niet eerste keer dat mijn vader me geslagen heeft,’ fluisterde ik. ‘Vroeger ook al, maar mijn moeder zei er nooit wat van. Ik probeerde me er over heen te zetten en was blij toen ik naar Hogwarts mocht. Daar heb ik het gevoel gekregen dat ik ergens thuis hoor. Daarom ga ik in vakanties ook nooit naar huis toe.’
Daar het was eruit. Met nieuwe tranen wierp ik me weer Rhys armen. Mijn allereerste beste vriend en beste maat, die ik niet kwijt wilde. Maar het maakte het verhaal wel duidelijk. Waarom en hoe en wat. Het kon maar afgelopen zijn. Voorbij met de leugens. Nu moest ik alleen nog maar de rest van mijn spullen uit mijn ouderlijke huis zien te krijgen. Maar daar hadden Rhys en ik ook een oplossing op bedacht. Ik zou naar Dumbledore gaan. Hij wist wel wat te doen. Dat wist hij altijd.