Chapter 43

Zayn POV

Ongeduldig zitten we met ze’n allen in het salon. Zo zitten we al sinds Niall vertrokken is met de ziekenwagen. We zitten hier echt al uren. Carolien zit nog steeds op mijn schoot en heeft ondertussen haar hoofd op mijn borst gelegd en is zachtjes aan het snurken. Ze slaapt dus. Niet echt vast, want toen ik daarjuist bewoog, schoot ze al wakker.

Zo blijven we nog een tijdje zitten totdat plots de telefoon gaat. Met ze’n allen vliegen we erop af, maar ik ben eerst en neem de telefoon.

“Zayn hier” zeg ik.

“Zayn! Met Liam!”

“Ik zet je even op speaker zodat de rest ook kan meeluisteren.”

“Doe maar”

“Done. Waarom bel je?”

“Wel, Anna is net bij Niall naar binnen en ik moest nog even buiten blijven wachten dus dacht ik maar, ik breng jullie wat nieuws?”

Ik knik heftig, maar dat ziet hij natuurlijk niet. “Tell us! We’re listening!” roep ik dan gespannen in de hoorn. Ik hoor hoe hij schaterlacht maar dan toch begint te vertellen.

“Dus daarstraks mochten we Niall een kwartier zien, hij was nog aan het slapen door de operatie en toen ik al naar buiten ging, bleef Anna binnen. Twee minuten later stond ze gillend op de gang: Niall zijn hart klopte even snel als het hare. De verpleegster liep meteen naar binnen en een half uurtje later kwam ze ons zeggen dat Niall wakker was geworden en naar Anna had gevraagd. God weet wat ze allemaal verteld heeft. Maar goed. We mochten dan elk een kwartier binnen en nu is Anna binnen en sta ik hier op de gang met Sarah”

“Sarah?”

“De verpleegster”

Ik grinnik. “Oh okay. Li, we komen af, laat Anna nog maar wat langer bij Niall want ik wil iets zien”

“Is goed. Tot zo!”

En hij haakt in. Louis kijkt me grijnzend aan.

“Kom op! Wie zit bij mij en wie bij Louis?” vraag ik dan. We verdelen ons en al snel zitten we in de auto naar het ziekenhuis.
Na minder dan een kwartier zijn we er en we springen allemaal uit de auto en lopen naar binnen.

“Niall Horan?” vraag ik aan de balie. De vrouw knikt en wijst ons een gang, die we moeten uitlopen. Ik bedank haar en dan gaan we weg. Even later zien we Liam staan en lopen erop af. Hij wijst naar de deur, als teken dat dat de kamer van Niall is. Ik grinnik en ga bij het raam staan. Damn, het is donker binnen. Toch blijf ik turen en merk 2 gedaantes op, die wel heel erg dicht tegen elkaar zitten. “Kijk! Kijk!” kir ik als een blije kleuter, waarna de rest ook aan het raam komt staan. “Auww” doet Carolien, waarna ik haar dicht tegen me aandruk en een kusje op haar hoofd druk. “Ik ga naar binnen, de tortelduifjes lastigvallen.” grijns ik. Ik vlam de deur open en zie ze verschrikt uit elkaar springen. “Liam?” hoor ik Anna vragen, waarna ik begin te bulderlachen. “Jongens, jongens, jullie zijn schattig!” roep ik dan. Ik hoor Niall grinniken en zeggen dat ik op het verkeerde moment binnen kwam vallen, waarop ik weer grinnik. Ik plof tussen hen in, en voel hoe ik op hun handen die in elkaar verstrengeld zitten, ben gaan zitten. “Oeps” zeg ik niet-menend.