1.2 Nieuwelingen

Ik deed de laptop dicht en pakte mijn tas. Ik deed mijn jas uit en liep het huis uit. joshua zwaaide naar me en met een glimlach liep ik op de auta af. De andere zaten er ook al in: Erika en haar tweelingbroer Eric en natuurlijk Troy.
Ik stapte de auto in en ik werd bli onthaald. Ik omhelsde iedereen en ik wist dat joshua Bianca miste. Ze waren al een jaar samen en nu waren ze van elkaar verwijderd.
‘Ik moet je een kus geven’, zei ik en ik gaf hem een kus op zijn wang. Hij glimlachte en begon te rijden.
Grease klonk door de speakers en iedereen zong mee . zo konden we de dag door komen.
Toen we de parkeerplaats op reden merkte ik op dat er iets was veranderd. Het regende niet en iedereen was vrolijk, maar dat was altijd zo als het niet regende.
Ik stapte uit en meteen zag ik waarom deze dag anders zou worden. Uit de verte keek een onbekende jongen naar mij. Hij was anders dan de andere jongens hier in dit dorp en hij was nieuw.
Hij glimlachte naar me en ik voelde me vanbinnen smelten.
‘Wie is dat?’ vroeg ik aan Erica. Zij wist alles van iedereen in dit dorp.
‘Ik denk dat hij één van de Cullens is’, zei ze.
‘Eén van de?’ vroeg ik. Waren er dan nog meer als hij?
‘Ja, je weet toch dat we een nieuwe dokter hebben?’ vroeg Erica. Ik knikte. ‘Hij en zijn vrouw hebben drie kinderen geadopteerd en zijn pleegouders van twee andere kinderen. Niemand heeft ze nog echt ontmoet.’
‘Tijdens de pauze leiden we ze wel in’, zei ik tegen Erica. We liepen allebei de school in en ik wist dat de jongen me met zijn ogen volgde. Dat gaf me een goed gevoel en ik moest glimlachen.

Gelukkig gingen de lessen snel en we zaten zo in de cafeteria. Iedereen vertelden wat ze hadden gedaan in de vakantie. Sommige leerlingen durden me te vragen hoe het met me was nu zonder Bianca. Ik glimlachten dan altijd naar ze en liep door.
Ik staarde naar de jongen van de parkeerplaats staarde vanaf de andere kant van de cafeteria. Hij zat met twee andere jongens en twee andere meisjes. Ze leken allemaal heel erg op elkaar. Ze waren alle vijf bleek, hadden een perfecte gezicht en ze waren een beetje raar.
‘Je vind hem leuk hè?’ vroeg Erika. Ik keek haar verschrikt aan.
‘Nee, maar er is iets aan zijn familie dat ik niet snap’, zei ik.
‘Wat bedoel je?’
‘Waarom zit er niemand bij hun?’ Ik wees naar waar ze zaten. Om hun hen zat bijn niemand. ‘Het lijkt wel of ze mensen afschrikken.’
‘En wij gaan naar hun toe?’ vroeg Erika angstig.
‘Ja, kom op’, zei ik blij en ik sprong van de lunchtafel af. Arm in arm liepen we naar de tafel van de Cullens.
Ik voelde de ogen van iedereen me volgen. Ze vroegen zich waarschijnlijk af hoe de niewelingen op ons zouden reageren.
Toen ik voor de tafel stond zonk de moed me in mijn schoenen. Ik stelde me voor dat Bianca naast me stond en ik glimlachte.
‘Hallo, ik ben Angela en dit is Erika’, zei ik en i wees naast me. ‘Wij heten jullie welkom op Schot High school en wensen jullie nog een prettig jaar hier en in dit dorp. Als er vragen zijn, stel ze gerust, daar zijn we voor.’
De jongen van de parkeerplaats – ik moet zijn naam echt weten, want dit klinkt stom –lachte warm naar me.
‘Ik ben alice’, zei een meisje hyper. ‘Dit zijn mijn broers Emmet en Edward.’ Ze wees eerst naar de bodyvulder en toen naar de jongen van de parkeerplaats. Edward Cullen heet hij dus. ‘Dit zijn mijn pleegbroer en zus Jasper en Rosalie.’ Het meisje keek niet zo blij naar me en de jongen leek wl dood te gaan.
Ik glimlachte. ‘Leuk jullie ontmoet te hebben.’
Iedereen knikte en Erika en ik liepen weg. iets zat me dwars, maar ik liet het niet merken.
‘Dat was gezellig’, fluisterde Erika en ik lachte hardop. Ik merkte dat de sfeer daardoor in de cafeteria lichter werd. Hardop werd er weer gepraat en gelachen. Dat was wel grappig, alles hing af van één gesprek.