I know you know me.

Een branderig gevoel verspreidde zich door mijn hoofd. Ik wankelde op mijn benen, die ik haast niet meer leek te voelen. Meteen voelde ik twee paar bezorgde ogen me aanstaren. We hadden net halt gehouden aan wat de rand van het bos bleek te zijn. Alice keek me angstig aan en stond in een flits voor me. Ze ondersteunde me, maar hielp me uiteindelijk om te gaan zitten. ’We gaan beter naar huis,’ zei ze, met haar blik op de jongen gericht. ’Het is hier niet veilig,’ verkondigde ze wat harder. Ik probeerde me te concentreren op wat ze zei. ’Jasper had gelijk. We hadden hier niet moeten komen,’ vervolgde ze met een zucht.
’Ze is nergens veiliger dan hier,’ zei de jongen met zijn blik op het bos gericht. ’En wie die Jasper ook is, hij weet niet waar hij het over heeft.’ De nonchalance in zijn stem en het feit dat hij zo neerbuigend over míjn Jasper praatte, deden woede in me opborrelen.
Alsof hij het voelde, draaide de jongen zich om. Ik wierp hem een dodelijke blik toe en keerde me toen terug naar Alice, die troostend over mijn arm wreef.
’We moeten ons verplaatsen,’ mompelde de jongen plots. ’Ik heb iets over het hoofd gezien.’ Hij klonk schuldbewust en er klonk een zweem van angst door in zijn stem.
Alice stond op en kwam verdedigend voor me staan. ’Geef me een reden waarom we jou zouden moeten vertrouwen.’
De jongen draaide zich langzaam naar Alice toe en staarde haar uitdrukkingloos aan. Hij glimlachte half en draaide zich toen om naar mij. ’Dawn. Wil jij haar misschien uitleggen wie ik ben?’ vroeg hij vriendelijk.
Verward keek ik naar hem op. Ik keek twijfelend van hem naar Alice. ’Hoe ken je mijn naam?’
Ditmaal was het zijn beurt om verward te kijken. ’Dat hoorde ik op de luchthaven,’ zei hij schouderophalend. ’Maar dat doet er nu niet toe,’ zei hij na enkele seconden. ’We moeten hier dringend weg.’ Hij keek me doordringend aan met zijn bruine ogen. Iets vertelde me dat ik hem moest vertrouwen. Ik stak mij hand naar hem uit en hij hielp me handig op zijn rug. Alice keek nog steeds argwanend, maar volgde wanneer de jongen het op een lopen zette.
Na enkele minuten stopten we aan een struikengewas. Ik gleed voorzichtig op de grond en ging op één van de uitstekende stenen zitten die enkele tientallen centimeters boven de grond leek te zweven.
’Dawn, ik wil dat je goed naar me kijkt.’ Ik keek op van de grond en staarde in de bruine ogen die me zo bekend voorkwamen. ’Waar ken je me van?’ vroeg hij met dringende stem.
’Van de luchthaven,’ antwoordde ik zacht.
De jongen zuchtte en keek me toen weer strak aan. ’Kijk verder. In je geheugen,’ drong hij zachtjes aan.
’Ze is moe,’ zei Alice, met een harde stem. ’Laat haar rusten.’ Ze stond in minder dan een tel naast me en sloeg beschermend haar armen om mijn schouders.
’Ik begrijp het,’ mompelde de jongen zacht. Hij klonk zo triest.