Day 1

Ik liep over straat. Het was donker en koud. Het regende erg hard, dus ik liep zo snel ik kon naar huis.
Het was al niet zo slim om 11.00 's avonds nog buiten te lopen. Dan moet je maar eerder afspreken.
Iedereen was blijkbaar aan het slapen, want ik zag geen lichtje branden. Ik liep wat rustiger.
Toen hoorde ik voetstappen. Ik wou rennen maar het liep dood. Dus ik moest door het smalle straatje ernaast.
Moest ik naar de voetstappen, of door het smalle straatje? Je weet maar nooit wat er aan het einde te wachten staat.
Ik ging toch maar terug. Ik hoorde de voetstappen weer. Ik werd bang dus ik rende als een sprintende sprinkhaan.
Toen stopte de voetstappen. Ik zuchtte. Dus ik liep weer langzaam. Toen zag ik iets voor m'n gezicht zoeven.
Ik probeerde me in te houden maar dat lukte niet. Ik gilde me longen uit het lijf. Toen opeens er een hand voor mijn
mond werd gehouden. Ik kon niks meer doen. Die gene beet me. Dat is het enige wat ik me nog herinner.
Ik ben erachter gekomen dat ik door een vampier ben gebeten. Want ik ben het nu zelf ook.
Vroeger weet je toch wel, dan wil je graag een prinses of eenhoorn zijn. Nou dat had ik toen met vampieren.
Maar nu ik het ben, bevalt het me niet meer. Je gaat NOOIT meer dood en je blijft voor altijd JONG.
Ik ben nu al 5 Jaar een vampier. Dus eigenlijk al 24. Maar omdat ik ben gebeten ben ik 19.
Ik zit wel gewoon op school, maar niemand weet het. Zelfs mijn beste vriend niet.