Hoofdstuk 13.

Toen we naar een lange autorit met veel gepraat gescheld en vertriet, bij oma aankwamen liet ik me op de groenelerenbank ploffen. Het liefste wilde ik naar bed ik was uitgeput doodmoe, ik was op ik kon niet meer. Terwijl er door velen gehuild en gescholden werd ging alles als een waas bij mij voorbij als over een dikke mist in mijn hoofd ontstond.Oma maakte al tierend kapot van vertiet het avond eten klaar, terwijl het overheerlijk was smaakte het niemand. Iedereen wachtte op het moment dat we terug konden, terug naar bed.