6.

Alexander lag er niet lekker bij. Hij was voorover gevallen, waarbij een hand over zijn buik geslagen was. Ik legde hem voorzichtig op zijn rug en zocht naar wat de aanleiding kon zijn van de schade, maar toen ik een blik wierp naar zijn ogen, voelde ik misselijkheid opborrelen en gaf naast hem over.
'Max, he Max.' Ik keek het lichaam helemaal niet aan, kleine vliegen zweefde om hem heen en ik keek nog een keer naar zijn ogen, die er verschrikkelijk uitzagen.
'Sam, wat heb je te melden,' zei Max. 'Nou Alexander kon volgens mij het licht niet aan en is nu..zeg maar..nou ja...Dood,' zei ik en er begonnen zich tranen achter mijn ogen te verschijnen.
'Echt, door het licht, dat moet er verschrikkelijk uitzien, laat hem daar achter, je kan nu toch niks doen, ga de stad in en zoek naar overlevende als je mensen ziet, rapporteer door het oortje, is dat begrepen, je bent zo ie zo verder gekomen dan iedereen, ik weet dat jij het kan,' zei Max kalm en gerust stellend. Ik veegde zachtjes de tranen weg, met mijn mouw.
Ik liet het lichaam achter en begon een lange weg richting de grote stad, maar iets in mijn lichaam begon raar te doen. Ik begon slecht te zien door de bril en deed hem af.
Gelijk werden mijn ogen verblind door een fel licht, maar het verdween al snel. De zuurstof die met behulp van een slang via mijn mondhoek werd toegediend, werd steeds zwaarder en trok het uit. Ik trok mijn uniform uit en ging op goed gevoel, zonder shirt verder.
De frisse lucht, vulde mijn zwaarbeademde longen. Ik liep richting het licht, dat weerkaatste op mijn bleeke huid. Ik begon moe te worden en gunde me een korte pauze.

Het begon langzaam warm te worden en ik keek naar de stand van de zon, die vaag door de stoffige wolken te zien zijn. Ik was er eindelijk achter gekomen, wat die rode wolken waren. Max zei dat het stof wolken waren van de stad. Maar nu er niemand meer reed in de stad, begon er een blauwe lucht eronderuit te steken. Ik stond op en voelde al mijn energie naar beneden zakken.
Ik was moe, vreselijk moe. Ik ging weer zitten en liet me achterover vallen en sloot voor even mijn ogen, voor heel even maar.