Hoofdstuk 12

Mackenzie

Ik weet niet hoelang ik in het gras heb gelegen, maar het was al bijna donker toen Liam me vond. Hij zei niets maar ging zwijgend naast me zitten terwijl hij, net als ik, naar de sterren keek. Zijn zwijgen voelde niet zwaar of ongemakkelijk aan, maar juist fijn.
'Hoe boos op een schaal van 1 naar 10 is mijn vader?' vroeg ik zachtjes, mijn stem klonk nog altijd schoor en Liam keek meteen bezorgd naar mij. Hij stak 1 vinger op en bleef me bezorgd aan kijken. Zijn blik en het feit dat mijn vader niet boos, maar waarschijnlijk dood ongerust was, zorgde er voor dat ik me ongemakkelijk en beschaamd begon te voelen. Liam leek het te merken en keek daarom maar weg... naar het bloemperk dat ik vernietigd had. Zijn ogen werden en groot en even dacht ik dat hij enorm boos zou worden, want hij zou het waarschijnlijk moeten maken, maar in plaats daarvan pakte hij mijn hand en bekeek mijn kapotte vingers die onder de sneetjes en schaafwonden zaten, mijn nagels waren pijnlijk ingescheurd en ze zaten nog altijd onder de aarde. Liam stond op en wenkte me hem te volgen. Ik aarzelde even, maar ik besefte dat als ik ooit de weg terug wilde vinden ik hem maar beter kon volgen.

Ik was verbaasd toen we niet naar het huis van mijn vader, maar naar het grote huis liepen. Liam haalde een sleutel uit zijn broekzak en opende de voordeur. De hal was enorm, maar Liam liet het licht uit en gaf me niet echt veel tijd voor me om hem te bewonderen. Hij pakte mijn arm en trok me mee naar de keuken. Waar hij voorzichtig de aarde uit de wondjes en sneeën op mijn hand begon te wassen.
'Sorry, dat ik dat bloemperk verwoest heb,' mompelde ik zachtjes terwijl ik heel graag mijn lip stuk wilde bijten aangezien het water op mijn kapotte handen zo zeer zalf op mijn handen te smeren. Eenmaal klaar borg hij alle spullen weer op en gaf me een gebaar dat ik hem moest volgen. Aarzelend stapte ik het huis uit. Ik wist niet of ik dapper genoeg was om nu voor mijn vader te verschijnen. Ik was blij dat mijn handen er in ieder geval een stuk beter uit zagen, maar ik had mijn vader in geen twee jaar gezien en ik had geen flauw idee hoe hij ging reageren.
'Mag ik je hand vast houden?' vroeg ik toen we halverwege waren. Liam keek me verbaasd aan en ik voelde me net een klein kind die wist dat ze iets fout gedaan had en nu voor de juf of meester moest verschijnen. Liam pakte voorzichtig mijn hand en gaf me een klein kneepje en een glimlach. Samen liepen we het huisje van mijn vader binnen.