10.

Gelukkig kwamen we bij een klein watertje en de jongen op mijn rug was bewusteloos geraakt. Ik legde hem vlak bij het water. Met handen als kommetjes, schepte ik kleine hoeveelheid water in de open mond. 'Kom op, word wakker,' zei ik hoopend, maar er was geen spoor van leven.
Ik ging zuchttend naast me zitten en haal een hand door mijn nek, als ik iets apparts voel. Twee snedes in mijn nek en als ik begon te ademen, bewoog het zachtjes. Ik haalde mijn hand weg en legde het er vervolgens weer op en streek zachtjes over het open vlees. Kieuwen, waren het kieuwen, maar dan... Ik hoorde een zachte kreun en keek geschrokken opzij. Ik zag hoe de jongen langzaam bijkwam. Hij wilde gaan zitten, maar ik hield hem tegen.
'Rustig, anders raakt je lichaam overbelast,' zei ik en wilde nog wat water scheppen, als er alleen maar een kurkdroge stukje achterbleef. De aarde begon al te scheuren door de warmte.
'Ehm, ja er is dus geen water,' zei ik en keek de jongen aan. Ik kroop naar hem toe en onderschepte zijn rug en liet hem langzaam zitten. Hij bewoog langzaam, dat wel logisch want hij was net bij.
'Gaat het wel een beetje?' Vroeg ik wat onzeker. De jongen knikte. 'Ja, maar..' Even bleef hij stil door zijn krakende stem.
'Geen water, geen eten, enkel wat leftovers van dagen geleden,' zei hij zonder me aan te kijken. 'He gaat het wel, zeg me in iedere geval je naam,' hapte ik en de jongen keek me geschrokken aan.
'MijnnaamisLuke,' zei hij te snel. 'Langzaam, ik ben Sam Whinter kom van beneden.' Ik wees naar de grond. Hij volgde mij vinger.
'Ik ben Luke,' zei hij eindelijk wat langzamer. Ik knikte en hielp hem overeind. 'Ik voel me duizelig,' zei hij en wankelde heen en weer. Ik ondersteunde hem. Even keek hij me aan en begon naar de stad te lopen.
'Ik moet mijn zus redden, ze is gepakt door die wezens,' zei hij. ik keek hem aan. 'Zijn er nog meer?' Vroeg ik hem.
'Ja, Lea, Alexander en ik, maar Alexander bleef achter in de grot.' Hij keek me nu met grote ogen aan. 'Heb jij hem gezien, hij was een goede vriend, wij waren samen hier gedumpt.'
Ik liet teleurgesteld mijn hoofd hangen. 'Ik heb hem gezien en hij overleed kort daarna,' zei ik nog steeds naar de grond starend. 'Het spijt me,' was het dat ik er nog uit kon brengen.
Luke had de hele tijd staan kijken.
Ik liet een lange en goede zucht horen.
'Kom we gaan je zus zoeken,' zei ik en de ogen van Luke begonnen te stralen. 'Echt, help je me,' zei hij en ik knikte. 'Misschien kom ik er nog achter, wat deze dingen in de nek zijn.' Ik wreef even over mijn nek en liep naar Luke.
'Kom anders zijn ze straks er niet meer,' zei ik en we liepen samen richting de verlaten stad.