Chapter 49

Zo stil als ik kan, kom ik binnen en doe mijn jas uit. Ondertussen zijn mijn ogen al aan het donker gewend en herken ik dus het bed. Wat? Eén bed? Er waren er toch 2? Shit, nu moet ik bij Robin in bed kruipen. Feels so wrong. Ik heb zo vaak met hem geslapen vroeger, dus nu zal het toch ook wel gaan zeker? Zo stil als ik kan ga ik op het bed zitten en doe m’n schoenen uit. Voor één keer met kleren aan slapen in plaats van met pyjama is niet zo erg. Ik werp een blik op de persoon die naast me ligt. Robin. Hoe heb ik me ooit kunnen vergissen dat Niall hem was? Die dag in het park? Dat is de laatste gedachte die door mijn hoofd gaat voor de slaap mijn lichaam compleet overneemt.

“Goeiemorgen Ans!” hoor ik een opgewekte stem naast me zeggen/roepen. Een zachte kreun verlaat mijn mond. “Hoe laat is het Robje?” vraag ik met mijn ogen nog steeds dicht. “Tijd om op te staan!” zingt hij en ik voel hoe het bed even beweegt, waaruit ik afleid dat hij rechtgestaan is. “Nee Rob, serieus, hoe laat is het?” zeur ik. Ik hoor hem zuchten. Ik zet mijn ellebogen op mijn kussen en richt mijn hoofd naar waar de zucht vandaan komt, en dan open ik mijn ogen… Om ze daarna meteen weer te sluiten. Robin slaapt naakt? Fijn om te weten! Niet dus. Zeker niet als je weet dat hij ineens tegen me aanlag deze “nacht”. “Robin?” vraag ik daarna voorzichtig. “Ja, sorry, ik was mij aan’t omkleden. Ik dacht ‘die blijft toch nog even liggen dus kleed ik me hier maar om’. Ik was dus fout. Maar nu heb ik kleren aan, je kan terug kijken.” Een opgeluchte zucht verlaat mijn mond. Hij slaapt dus mét kleren aan. Nu open ik echt mijn ogen en kijk op de klok die boven het bed hangt. Half 12. Hmmm, als ik pas om half 6 hier was, is het eigenlijk nog wel meegevallen qua “nacht”. “Haal jij het ontbijt beneden op?” vraag ik hem terwijl ik naar mijn koffer loop om een setje te kiezen. Hij knikt en loopt de deur uit. Op 2 tellen ben ik omgekleed en Robin staat ook al voor de deur. Huh? Wat een snelheid! “Wat is er?” vraag ik nieuwsgierig als ik de deur voor hem openmaak. “Ik vergat dat ik het ontbijt al gaan halen was. Ligt naast de televisie.” mompelt hij. Ik grinnik. “Wel, kom dan terug op het bed zitten om te eten!” beveel ik hem lachend terwijl ik het ontbijt neem en zelf op het bed neerplof.

“Anna? Mag ik je nu ’s iets vragen?” vraagt hij twijfelend als we alles van afval in de vuilnisbak aan het gooien zijn. Ai, hier komt het. “Mmm?” doe ik. “Waar was je een hele nacht?” Shit, hoe moet ik dat nu weer uitleggen?