I 2.1 aBajek

Een afgrijselijk hard geluid drong Fall's hoofd binnen en meteen voelde ze zich klaarwakker. Dus dat noemen ze een schoolbel, ze verachtte het nu al. Met tegenzin grabbelde ze een hoopje kleren bij elkaar en haalde een borstel door haar haar. Pas nadat ze zich helemaal had aangekleed zag ze het schooluniform liggen aan de voet van haar bed. Chagrijnig kleedde ze zich voor de tweede keer om en wierp een cynische blik op het uniform.
Stropdas, ouderwets. Rokje, onpraktisch. Rood, welke eeuw was dit ook al weer? Het jasje wat bij het uniform hoorde had ze al gelijk weggedaan en de afschuwelijk nette schoenen knelden, ze had ze zonder pardon uit het raam gegooid. Geïrriteerd trok ze haar eigen, comfortabele laarzen aan en sloeg haar nieuwe schooltas over haar schouder, waarna ze met een vijandig gezicht de kamer verliet. Als iemand ook maar durfde haar aan te spreken op haar uniform zou deze er zeker van langs krijgen. Wetend dat dit grotendeels aan haar slaaptekort lag probeerde Fall haar houding te corrigeren, en faalde.
Als ze Mara moest geloven zou ze de trap naar beneden moeten gaan en daarna door de deur naar buiten en vervolgens naar de school moeten lopen. Zoveel moeite hoefde ze er echter niet voor te doen aangezien iedereen anders ook al onderweg was. Rustig liep ze met iedereen mee en wreef afwezig de slaap uit haar ogen.
'Ben je nieuw hier?' Fall irriteerde zich aan deze vraag, ze overwoog even of ze zou antwoorden voordat het meisje naast haar kwam lopen en aan een stroom woorden begon die haast niet te stoppen leek.
'Je weet toch dat je geen laarzen aan mag? Waarschijnlijk heb je dat vast wel begrepen maar ik zeg het maar even weetjewel, anders voelt het weer stom als je straf krijgt voor iets waar-' Fall onderbrak haar
'Zou je even-' Ze stopte en keek het meisje aan met iets wat een glimlach voor had kunnen stellen 'Ik zou het erg op prijs stellen als je me even alleen zou kunnen laten.' Onthutst keek het meisje haar aan, Fall versnelde haar tempo alleen en liet haar al snel achter zich, daar had ze totaal geen zin die dag. Zo'n uniform was al genoeg, die schoolbel was al niet te verdragen en de hoeveelheid regels hier was amper uit te staan. De zeeën van opgewekte stemmen en vrolijke gezichten gaven Fall het idee het lot een ongelooflijk slechte grap met haar probeerde uit te halen.
Al die mensen, allemaal pratend over helemaal niets. Zo druk, geen moment rust en altijd, altijd het schelle, holle gelach en gepraat. Niemand zegt ook maar iets dat van belang is, enkel geruchten, grappen waar niets grappig aan is en leugens, beloftes, onnodige mededelingen. Alsof de wereld om haar heen zijn uiterste best deed haar overspannen te maken, ze was het niet gewend, al die drukte.
'Hebben jullie de wedstrijd van afgelopen vrijdag gezien?'
'O. mijn. god. Ik hóu van dat kapsel!'
'en toen trok ze vol aan haar haar, wat een rotkind!'
'Oh nee, vanmiddag Wiskunde, kan ik van jou overschrijven?' Ze werd er misselijk van.
Tot honderd tellen hield ze zich voor. Altijd wanneer Peter zich rot voelde, of als hij niet in slaap kon vallen, ging ze op een knie naast hem zitten en zei ze iedere keer weer "Kom nou, Peetje, we tellen gewoon tot honderd en dan is alles weer goed." Zo was het haar iedere keer gelukt hem rustig te krijgen, iets beters had ze nooit kunnen bedenken. Ze viel in het bekende ritme van het tellen en de geluiden om haar heen vervaagden terwijl ze de getallen als speelkaarten voor zich zag. Aas, ze verzon altijd zelf de versiering van iedere kaart, oud, vertrouwd, zoals ze al jaren had gedaan. Toch kwamen er een aantal kristalgroene ogen en grote, mooie vleugels tevoorschijn uit haar fantasie, ze koos ervoor daar geen aandacht aan te besteden.
De menigte waar ze in liep viel uit elkaar in kleine groepjes, Fall stond middenin een grote hal, waaruit allemaal gangen door de hele school liepen. Fall wierp een blik op de verschillende bordjes die naar verschillende gangen wezen. Ze zocht naar het bordje voor lokaal 17c en eindigde voor een licht houten deur waarachter ze de kinderen praktisch kon hóren denken. Na even te aarzelen met haar hand op de deurknop stapte ze het lokaal in. Daarna gebeurden er een paar dingen tegelijk. De docent die voor de klas stond liep naar haar toe en haalde verrast zijn wenkbrauwen op bij het zien van haar schoenen. Een meisje vooraan liet haar boeken per ongeluk bovenop haar tenen vallen en ze vloekte. Fall viel stil, een jongen zat achter het meisje bij het raam, zwart haar, groene ogen, haar adem stokte. Zoekend naar een excuus mompelde ze iets en begon de boeken van het meisje op te rapen waarna ze helemaal achteraan, zo ver mogelijk bij de jongen vandaan ging zitten.
'Jongedame, niet zo snel,' de leraar stond in preek toestand, keek haar aan alsof hij het naar vond om te zeggen 'ik moet u erop wijzen dat die schoenen niet zijn toegestaan in deze school.' ze keek hem quasi-verbaasd aan
'Wat jammer nou' antwoordde ze en bukte om haar schoen uit te doen, ze had net haar veter ls toen de docent zijn stem hervonden eek te hebben.
'Uhm, laat maar, gaat u alstublieft weer zitten.' ze deed haar veters zwijgend weer vast en liep door naar haar plek. Onwillekeurig dwaalde haar ogen door het lokaal, iedereen die haar aanstaarde begroette ze met een blik die maakte dat ze hun hoofd direct afwendden. Toen ze uiteindelijk bukte om haar spullen uit haar tas te halen voelde ze dat nog een enkel paar ogen op haar gericht was, ze slikte en ontweek bewust de blik terwijl ze haar hoofd zo hield dat haar haar voor haar gezicht hing.
Niet lang daarna begon de leraar met een namenrondje, en daarna met de les, natuurkunde, Fall kon haar hoofd er niet bijhouden. De jongen heette inderdaad Seth; het was niet zomaar een droom geweest, ergens was ze daar wel blij om. Niet eens bewust van wat ze opschreef nam ze de aantekeningen van het bord over. De rest van de les besteedde ze aan het bedenken van denkbeeldige gesprekken en "wat als..." vragen aan zichzelf. Wat als hij vraagt waarom ze haar blikken meed? Wat als ze nog een droom zou krijgen? Wat als ze zich versprak wanneer hij haar een vraag stelde? Wat áls hij haar een vraag stelde?
Toen de bel ging wist Fall niet hoe snel ze weg moest komen, onderweg vielen een aantal blaadjes uit haar tas die ze, bij gebrek aan een betere oplossing, tussen de elastieken band van haar rokje stopte waarna ze doorliep naar het volgende lokaal. Zo, als ze snel was, zou niemand de kans hebben om haar aan te spreken terwijl ze door de lange gangen liep, laat staan dat de leraar haar nogmaals de les kon lezen over haar uniform, winwin voor Fallice. Gelukkig was het snel te vinden, aangezien ze beeldende vorming had, tekenen dus, en dat lokaal behoorlijk centraal was geplaatst. Het Smartboard stond aan, blijkbaar had de docente al een plattegrond gemaarkt voor de tafelposities in het atelier, Fall was er niet blij mee. Ze zat welliswaar bij het raam, maar 2 rijen achter haar zat iemand die ze maar wat graag zo ver mogelijk bij haar uit de buurt wilde houden.
Als je het over de duivel hebt... Hij kwam op zijn dooie gemak het lokaal binnen lopen, liep naar zijn plek en begon zijn spullen uit te pakken. Fall kon het niet laten een keer achterom te kijken, slecht idee, Seth keek op en ze wendde snel haar blik af waarna ze zelf haar spullen begon in te pakken. Nu moest hij wel denken aan wie ze was en wat ze hier kwam doen, des te meer kans dat hij op haar af zou stappen. Na een ontelbaar aantal "Wat als..." vragen zou ze alsnog grote moeite hebben om zich daaruit te redden.