Break out

Ik stond al vroeg op. Ik had niet doorgehad dat ik halverwege de nacht in slaap gevallen was. Hoe kon ik uberhaupt in slaap gevallen zijn als Alice in de isoleercel moest zitten? Nog voor de anderen wakker werden liep ik naar beneden. Zou het me lukken om ongemerkt bij Alice te komen? Vol verwachting en twijfels liep ik richting de isoleercellen. Welke zou het zijn?
Mijn stappen stierven weg in de leegte van de zwak verlichte gang. "Alice?", riep ik. Het was natuurlijk stom dat zij mij eerder zou horen dan een medewerker.
Zonder na te denken liep ik verder. Achter de dikke deuren hoorde ik iets... onbeschijvelijks. Er leek geen einde aan te komen, telkens dezelfde, dichte deuren. Totdat iets me tegenhield. Ik draaide me om. Iets wees erop dat Alice achter die deur zat die ik net passeerde.
"Is er niemand? Oké", ik opende het luikje. Daar zat ze dan. Met haar armen om haar knieën en haar hoofd ertussen.
"Alice", fluisterde ik. Ik keek achterom. Niemand te zien.
"Alice, ik ben het".
Alice hefde haar hoofd. De uitdrukking op haar gezicht liet me schikken; haar ogen waren rood van het huilen en haar lippen trilden.
"Ben jij dat? E-ev...?"
"Evelien"
"Evelien? Echt waar?"
"Nee je oma, tuurlijk ben ik het echt!"
"Ik wist het wel!", ze stond op; "Ik wist wel dat jij me hieruit zou helpen"
"Nou... ik heb niet bepaald een plan. Ik weet nieteens hoe het slot werkt!", ik keek even achterom. De kust was veilig.
"Hij zit bij je linkerhand, beetje naar rechts", ik gehoorzaamde. "Links... ja nu een beetje naar boven en dan draaien"
Het slot spong open. Alice gaf een tikje tegen de deur en hij zwaaide open.
"Bedankt Evelien!", ze omhelsde me.
"Ssst!",mompelde ik; "Soms vraag ik me af wie hier nou echt 11 is!"
"Geen idee, ik weet niet eens hoe oud ik echt ben 10, 11, 12 misschien wel 13!"
13?" 13 lijkt me sterk"
"Mij ook dus zeg maar 11"
"Is goed, kom, weg voordat de rest wakker wordt!", ik trok haar mee naar de slaapkamer, waar de rest snel zou ontwaken.