De val van de zon

Laat ik jullie eens een verhaal vertellen over de val van de zon

Het was een bloedhete dag. Iedereen liep op en aan, met enkel een lap stof over hij blote lijven heen.
Zwetende gezichten stootte een warm gevoel af, waarbij ik het zelf ook warm kreeg. Een klein plastic flesje spa, zat in mijn handen waarbij het water langzaam verdampte.
Heel langzaam werd het water minder. Ik bacht de opening van het flesje naar mijn mond en nam een paar grote teugen, waarbij de laatste druppel in mijn mond verdween.
'Het is vandaag de warmste en meest droge dag, van afgelopen jaren, het blijkt dat de temperatuur kan oplopen tot wel vijfenveertig graden,' zei de man die het weerbericht aan het presenteren was.
Ik lette niet op, maar de woorden waaide door mijn gedachtes, dat dit wel eens een verstikkende zomer zou worden.
'En nu het volgende. Er is een boerderij afgebrand, vanwege de droogte, de eigenaar van de boerderij heeft het net overeefd.' Ik draaide mijn hoofd naar de kleine radio, als er een donkere schaduw over het plein heen waait.
Mensen keken op en hielden hun lichamen stevig vast, door de spontane kou die opkwam. Mijn blonde haren, begonnen lanzaam te bewegen door een opkomende wind.
Ik keek naar de lucht en tot mijn verbazing, was de zon er niet meer. Eerst dacht ik dat hij verstopt was achter een wolk, maar later zag ik dat er een enorme explosie ver in het heelal aan de gang was.
Een rommelend geluid, vulde over de grond en iedereen bleef geschrokken naar de lucht staren. Ik zocht zelf de lucht af naar het sprankje licht dat later door de wolken zou drijven en weer een warme dag dag zou worden, maar na drie minuten bleef het gewoon donker.
Een romelend geluid, vulde de lucht en een vlietuig die opging in de rook. De staartstuk was omringt met rook en af en toe was er een vonkje zichtbaar. Mensen begonnen nu te schreeuwen en rende ervandoor, toen het vliegtuig een kilometer van ons vandaan, op de grond belande.
Een knal en rook, dwarrelde de ruimte in en de blauwe lucht werd zwart.
Ik voelde mijn hart sneller kloppen en pakte de radio, rende door de mensen, richting het vliegtuig. Als er maar overlevende zijn, dacht ik. Maar naarmate ik dichterbij kwam, was mijn hoop verloren. Mensendelen lagen verspreid over een brandende straat. Huizen waren verwoest, stukken vliegtuig lagen verspreid over het oppervlak. De tranen sloegen mijn ooghoeken in.
Ik wilde verder lopen en zoeken naar overlevende, maar toen zag ik iets in de lucht, tussen de zwarte rookwolk van het vliegtuig.
Een grotte rotsblok, grootter dan Nederland, zuisde door de lucht, gevolgd met een vlammenstaart.
Ik kneep mijn betraande ogen tot spleetjes en wist nu dat het een komeet was. Een joekel nog wel en kwam nu door de dampkring naar de aarde.
'De hemel valt op ons hoofd,' riep een overjarige man die in paniek met zijn wandelstok zat te zwaaien. Zonder na te denken rende ik ervandoor achter de menigte aan. Brokken puin vielen langs ons op de flats en huizen, waarbij die afbrokkelde en op mensen vielen.
Dit was ons graf, we werden levend begraven, dacht ik. Een vuurstraal, schoot honderd meter van ons vandaan op een boom. De boom kraakte gevaarlijk en viel om. De boom kwam mijn kant uit, maar ik kon niet ontwijken en bleef haken tussen de takken. Een dikke zijtak, was op mijn been beland, dat een vreselijke pijn en angst naar boven haalde.
Ik wil niet dood, maar de zon heeft ons in de steek gelaten, dacht ik. 'Help,' riep ik.
Geen antwoord.
'Help, ik kan niet bewegen,' riep ik nog eens,
Geen antwoord.
Mijn stem werd schor door de rook van de brandende huizen. 'HELP!' Riep ik uit alle macht. Dit keer had ik succes, twee sterke mannen duwde de tak weg en hielpen me overeind.
'Kom, mijn kind we moeten hier weg, het lot is bepaald,' zei hij. De pijn bracht mijn stem in zwijgen. Knikken was de enige optie.
Kometen vielen als vallende sterren, verspreid over het dorp.
Met hulp rende we, tot we niet meer verder konden.

Het was de hel. De grote brok, kwam steeds dichterbij. Hij was al bijna bij de stad. Als die viel, waren we dood, dan was het afgelopen. We zaten buiten de stad, en iedereen bleef de grote komeet geschrokken aangapen. Ze waren bang, merkte ik, maar dat was ook logisch, als je bedacht dat de wereld wel eens ten einde kon gaan.
Ik haalde rustig adem, maar de pijn in mijn been, was ondragelijk. De mannen was ik voor eeuwig dankbaar, tot ze geraakt werden door zoon kleine komeet en sneuvelde.
Ik gilde het uit, ik kon niet meer, tot er een man me verder droeg. Hij zei dat hij mijn ouders kende, maar die waren onder het puin terecht gekomen net zoals mijn kleine baby broertje van twee.
'Je bent de enige, als we dit overleven, bouwen we met zijn alle een nieuw bestaan op,' had hij gezegd. Maar mijn hoop was alang verloren. De tranen waren er gewoon en ik bad dat we het zouden redden en een gezin konden stichten, maar de hoop werd al ten gronde gebracht, door de grote bol van as, steen en vuur. Het kwam ter aarde en maakte een ongelovelijke explosie. Huizen eromheen werden weggeblazen en vielen uiteen tussen de rest van de resten van huizen, flats en resten van lichamen.
De mensen begonnen nu gehaast verder te rennen om in veiligheid te komen, als wisten ze dat de hoop verloren was. 'We moeten weg hie....' Zei een vrouw die getroffen werd door een brok vliegend steen. Ze kwam lelijk ter aarde en bleef bewegingloos op de grond liggen.
Ik schreeuwde het uit en wilde meerennen, maar mijn been hield me tegen.
Ik probeerde te staan, dat met moeite ging. De exposie zorgde ook voor een enorme hitte, dat ons totaal zou verbranden. Stukken huid op mijn lichaam begon al te smelten.
Een huis, die omviel door een steen. Het viel uiteen, precies waar ik zat. Ik sloot angstig mijn ogen en dacht nergens meer aan tot het klaar zou zijn.

Minuten gingen voorbij en ik hoeste het stof uit mijn longen. Ik probeerde mijn ogen te openen. Totale duisternis. Ik was onder een laag puin terecht gekomen. Ik voelde dat mijn middel vast zat in de resten van steen, komeet wat de zon had moeten zijn en beton. Ik voelde niks meer vanaf die plek. Het was verschrikkelijk.
Langzaam begon ik het benauwd te krijgen door zuurstof tekort. Langzaam voelde ik mijn laastste zweetdruppels over mijn wangen glijden en verdwenen in de duisternis.
Dit was het einde dit was het... Ik ging gemakkelijker liggen en dacht na over het leven waar ik zo dol op was geweest. De hete zomer, het verfrissende water en de prachtige meiden.
'Bedankt ouders, voor dit geweldige leven' zeiden mijn lippen. Ik wachtte met angst voor de dood af, tot het tijd zou zijn om deze plek te verlaten. Mijn ademhaling werd steeds langzamer. Mijn verlamging begon zich omhoog te kruipen, maar de dood bleef uitgesteld.
Ik vroeg me af hoelang ik hier al vast zat. Het voelde uren, maar het kon ook dagen zijn. Ik wilde het niet eens weten. Ik tilde met moeite mijn hoofd op, maar viel door de druk weer terug op zijn plaats.
Alles begon langzaam uit te vallen. Mijn zicht was al weg, mijn gehoor deed het al niet meer, nu nog mijn gevoel en... Mijn hart was al rustig geworden. Ik bood nog
een keer en hoopte op een vredig leven aan de andere kant.
Mijn ademhaling ging trager en trager, tot het uiteindelijk stopte. Ik liet me naar voren vallen en voelde hoe het zwart me begon in te halen, tot ik helemaal verdween. Weg van de duisternis.

De zon kwam langzaam naar de aarde toe, het was het einde van dit spectaculair avondtuur. Dat de mensheid zou uitsterven net zoals de Dinosauriers. De mensheid verdween in scheuren en verbrande door het binneste. Mensen werden leven verbrand. En van de jongen waar dit verhaal over ging, werd niets meer van
vernomen, sommigen zeggen dat zijn lichaam nog steeds onder het puin ligt. De jongen die het allemaal meegemaakt heeft.[/b]

'Maar meneer, het is toch dat dit verhaal ook daatwerkelijk heeft bestaan?' Vroeg een jongen die zijn hand te laat opstak. De meester keek de jongen aan. 'Ja, Jonathan, dit verhaal is waargebeurd, maar vertel eens, wat zou jij voelen als Mars ineens vernield zou worden door de kracht van de zon?' Jonathan dach diep na, toen zijn tafelgenoot zijn hand opstak. 'Ja, Claire.'
'Ik zou net zoals die jongen een mannier vinden om een vredige dood te krijgen, als er geen andere opties meer zijn.' De meester knikte. 'Maar mensen, als ooit Mars zou vervalen, weet wat de gevolgen zijn.' De bel ging en iedereeen stond op om te vertrekken.
'Maar hoe komt u aan dat verhaal?' Zei Jonathan nog. 'Lang verhaal,' fluisterde hij en de jongen verdween de klas uit.