Chapter 3 ~~ Food,, I like food..

Ik neem uitgebreid afscheid van mijn ouders, maar als de fluittoon gaat haasten we ons de trein in naar onze vaste coupé, nadat ik eerst over het trapje van de trein ben gevallen. Iedereen zit er al, al is de stemming iets minder dan normaal nu Cedric er niet meer bij is. Elizabeth, Scarlett, Jay en Jake, Adam en ik voegen zich als laatste bij hen. We hangen uit de raampjes en ik zwaai lukraak over het perron heen.
‘Hé zie je dat?’ Vraagt Jake.
‘Nee,’ mompel ik droogjes.
Iedereen lacht maar mompelt dan instemmend.
‘Jongens, wat zien jullie precies?’ Vraag ik dan aangezien ik het niet begrijp.
‘Heb jij ooit een hond een mens zien knuffelen?’ Vraagt Jake. ‘En dan echt als een mensen knuffel.’
‘Nee,’ zeg ik met een grijns. ‘Maar dat had ik best willen zien!’
Iedereen grinnikt en verteld over zijn of haar vakantie. Al is iedereen het meest bezorgd over mij en hebben we elkaar super veel gezien, aangezien ze me vaak kwamen opzoeken in het St. Holisto. Ik vertel hen over de lessen met Dumbledore, over het leren lezen en schrijven met magie en het Brailleschrift. Ik moet toegeven dat ik wel een beetje jaloers ben als ik hoor dat Elizabeth en Jay op vakantie zijn geweest naar Frankrijk. Lekker in de warme zon, terwijl ik aan het leren was en me in het St. Holisto lag te vervelen. Toch neem ik ze niets kwalijk en vind ik het juist leuk om te horen dat ze de Eiffeltoren hebben gezien.
‘Maar jongens,’ zeg ik en ik grijns. ‘We zitten gewoon in ons laatste jaar!’
Ondanks de dood van Cedric barst er een feeststemming uit en beginnen we gekke liedjes te zingen.
‘Iemand iets van kar? Iemand iets van de kar?’ De lieve stem van het dametje van het vrouwtje met de snoepkar, dringt onze coupé binnen.
‘Ja!’ Roep ik enthousiast en ik grabbel in mijn zakken naar wat geld. Aangezien ik vlak bij de deur zit krijg ik hem zonder te vallen open en steek mijn hoofd naar buiten. ‘Wij willen wel!’ Roep ik haar toe.
‘Wat mag het zijn lieve schat?’ Vraagt ze en ik grijns.
‘6 ketelkoeken en 6 pakjes smekkies in alle smaken alstublieft,’ zeg ik. Ze pakt het geld in mijn hand aan en drukt er het snoepgoed in. ‘En succes dit jaar,’ zegt ze nog.
‘Bedankt,’ roep ik haar nog toe wanneer ik weer in de coupé verdwijn.
‘Wie heeft er honger?’ Vraag ik met een grijns. De instemmende geluiden en de ketelkoeken en doosjes smekkies worden al snel uit mijn handen getrokken, natuurlijk hebben ze honger. We zijn al halverwege de reis, als ik hen moest geloven en we kijken al uit naar het feestmaal. Ik baal ervan dat ik de Great Hall niet meer kan zien, aangezien ik die altijd betoverend heb gevonden. Ik weet dat dit jaar anders zal worden nu ik niks meer kan zien, de lessen, het leren. Maar ook onze kussenoorlog, maar ik ben vast besloten ze hard in te maken. Maar gelukkig liggen Elizabeth en Scarlett bij mij op de kamer met nog drie andere meisjes. Ik ben dus niet alleen en zal dat ook niet worden.