Chapter 8 ~~ Jay, you forgot something? What?

Ik zoek naar mijn pyjama, maar het is een moeilijk opgave. Ik kan hem niet vinden, maar vind wel mijn pantoffels. ‘Liz, kan je me helpen?’ Vraag ik en ik grijns. ‘Ik kan mijn pyjama niet vinden.’
‘Die ligt ook al op je bed, idioot!’ Zegt ze en ik weet dat ze half in de slappe lach ligt nu.
‘Jij,’ zeg ik. ‘Bent echt de allereerste die een kussen tegen zich aan krijgt straks in the annual pillowfight,’ zeg ik bekakt en ik richt mijn borst vooruit en kijk gewichtig. Een beetje zoals Percy altijd deed. Of nou ja, volgens mij doet hij het nu nog steeds in zijn baan bij de minister. Ik trek mijn gewaad uit en probeer mijn pyjama aan te trekken. Ik blijf haken in mijn broek, val op de grond en begin vervolgens hard te lachen en te spartelen omdat ik nu vast in mijn broek en shirt zit.
‘Jongens,’ piep ik tussen het lachen door. ‘Beetje hulp graag.’
Ik hoor hoe ze in de slappe lach liggen, maar schieten me wel te hulp. De één hijst me overeind, terwijl de ander mijn kleding goed aan trekt en mijn pantoffels aan mijn voeten schuift en een vest in mijn handen drukt.
‘Zo gekke idioot. Trek dat vest aan en doe die stropdas af,’ zegt Elizabeth.
Lachend trek ik hem losser en wurm mijn hoofd er doorheen. Zo, hoef ik hem ook niet meer te knopen. Vervolgens trek ik het wollen vest aan, pak mijn kussen, blindenstok en toverstok en volg de rest weer terug omhoog om naar de jongenskant te sluipen. De dorms liggen beneden bij ons en de jongens en meiden hebben elk hun eigen kant. Het leuke is dat de jongens er af gegooid worden als ze naar de meisjes willen en naar de andere kant van de leerlingenkamer worden gegooid. We hebben ons al regelmatig door de leerlingenkamer laten katapulteren wij aan de hand van de jongens, tot ergernis van de Prefecten natuurlijk aangezien de eerstejaars ons idee opvolgden, gewond raakte en naar de Hospital Wing moesten. Oeps. Nou ja, moesten ze het maar goed doen. Wij doen het al jaren en met ons is nog nooit iets gebeurt. Nu mogen we het eigenlijk niet meer doen, maar natuurlijk laten wij ons niet tegen houden en doen we het nog steeds. Het is gewoon zo leuk. ‘Zoey trap!’ Gilt Scarlett en ze grijpt me bij mijn arm vast.
‘Dankje,’ grijns ik en ik voel met mijn voet naar de traptrede. Voetje voor voetje schuifel ik de traptreden af. Ik ben nog lang niet gewend en met trappen gaat het bijna altijd fout.
‘Links, rechts? Waar moeten we heen?’ Vraag ik.
‘Rechtdoor!’ Klinkt het van achter me.
‘Grapje zeker? Dan loop ik toch tegen een muur aan stomkop.’
‘Grapje, volg mij maar gewoon,’ zegt Scarlett en ze pakt mijn hand.
Ik grijns. ‘Dankjewel lieve schat.’
Ik hijs het kussen iets hoger onder mijn arm. We nemen niet eens de moeite op te kloppen en gaan gelijk de kamer binnen.
‘Hallo lekkere dingetjes,’ zegt Elizabeth.
‘Oké, ik doe wel alsof dat niet op mij gericht is,’ zegt Jay. ‘Ondanks dat ik natuurlijk een super lekker ding ben.’
Zonder waarschuwing gooi ik het kussen richting zijn hoofd.
‘We doen niet aan ego’s weetje nog?’ Vraag ik. ‘Dat mag alleen ik.’
‘Oja, natuurlijk lekker ding. En bedankt voor dat kussen tegen mijn hoofd, hier heb je hem terug.’
Ik vang hem op en doe een vreugde dansje.
‘Hij was raak, oh yeah!’
‘Ja, heel fijn voor jou. Toverstokken hier en blindenstokken ook. Dan starten we de jaarlijkse kussenoorlog!’
‘Jay, je vergeet iets?’
‘Wat vergeet ik dan?’
‘Bunkers.’