002 Jake Conner

'Goed om eindelijk weer eens terug te gaan naar Puerto Rico. Moet toch toegeven dat ik mijn broer en dat eiland wel gemist heb.' grinnikte ik tegen Matthew. Hij glimlachte en liet zich ver onderuit zakken in een van de vliegtuigstoelen.
'Bedankt dat ik meemocht, zag er echt tegenop om twee weken terug naar mijn ouders te gaan. Ze zouden me maar blijven vertellen hoe erg ze me missen.'
Ik lachte zonder geluid maar knikte begrijpelijk. Na een halfjaar in Afganistan gediend te hebben als soldaten hadden Matthew en ik twee weken gekregen om onze welverdiende rust te pakken. Beiden hadden we dat halfjaar de vreselijkste dingen gezien. Dingen die voorgoed in mijn geheugen gegrift zouden staan. De herinneringen van bloedende kinderen, dode mensen en het machinegeweer in mijn handen zouden altijd de laatste beelden zijn die ik zag voor ik mijn ogen sloot. Elke nacht opnieuw. Toch wist ik dat ik niet kon stoppen, mijn hart zou altijd naar het slagveld blijven verlangen. Ik vocht niet voor mezelf, al lang niet meer, maar voor mijn land. En om dat feit zouden me ouders me nooit écht vergeven, ze waren nog steeds boos op me dat ik ze had achtergelaten op zo'n vroege leeftijd.
'Ik ben twee dagen in Miami geweest bij mijn ouders maar ik merkte het ook wel aan hun.' zuchtte ik.
'Nog steeds boos?' raadde Matthew mijn gedachten.
Ik knikte tervergeefs. 'Jup. Ze laten het niet merken omdat ze bang zijn dat ik ook niet meer op bezoek kom tijdens onze vrije momenten.'
'Hmmm, kan je het ze echt kwalijk nemen?' vroeg hij, naar mijn gevoel meer aan zichzelf dan aan mij. Toch haalde ik een beetje onwetend mijn schouders op.
'Wat maakt het ook nog uit? Ik heb toch al bijgetekend.'

'Wow, Jake moet je eens zien.'
Een harde duw tegen mijn schouder trok me ruw uit mijn slaap, terug de werkelijkheid in. Ik moest een paar keer hevig knipperen voordat de wazige vlekken verdwenen en ik weer een duidelijk beeld.
'Vent.' kreunde ik licht geirriteerd. 'Ik lag net te slapen.'
'Nou en, kijk eens naar buiten!' Matthew zat rechtop in zijn stoel en keek me vol enthousiasme aan. Door de twinkeling in zijn lichte ogen leek hij jonger dan dat hij was. Ondanks zijn bijna volle 2 meter en de spieren van goedopgeleide marinier, werd hij met zijn blonde haren, ondeugende grijns en spontane uitdrukking nooit 21 geschat.
Ik zuchtte diep, liet vervolgens de gewrichten in mijn vingers één voor één kraken en deed wat mijn beste vriend me had opgedragen.
Het viel me op dat vrijwel alle mensen uit het vliegtuig hun blik gericht hadden op het gene wat er achter de kleine raampjes te zien was. Sommige gezichten stonden ongerust, sommige geinteresseerd en andere bedenkelijk.
Eerst snapte ik niet goed wat er zo speciaal was aan de lichtblauwe lucht. Totdat ik plotseling helemaal niets meer te zien kreeg. Niets behalve een diepgrijze mist waar je onmogelijk doorheen kon kijken. Mijn wenkbrauwen kropen onbewust omhoog en ik ging verder overeind zitten.
Ergens op de achtergrond hoorde ik een stem roepen dat we onze gordels om moesten doen maar ik nergeerde het. Ik moest toegeven dat mijn nieuwsgierigheid de vermoeidheid in mijn lichaam op dit moment de baas was.
'Zo'n mist heb ik nog nooit gezien...' mompelde ik verbaasd. Matthew schudde instemmend zijn hoofd en draaide zijn hoofd om naar de rest van de passagiers te kijken.
Nog voordat ik zijn voorbeeld kon sprongen de lampen in het vliegtuig uit. Voorin klonk een geschrokken gil toen een ander licht aanging. Door de noodlampen kreeg het vliegtuig een gele gloed.
Ik wierp een blik op Matthew. Deze keek met een paar verwarde, blauwe ogen terug in de mijne.
Ik voelde mijn handen langzaam klam worden naarmate de spanning in het vliegtuig steeg. Kinderen kropen vol angst tegen hun ouders aan, echtparen of jongvolwassen grepen elkaar ongerust vast en zochten wanhopig naar een verklaring. Ik wist meteen dat er niemand was die ze deze verklaring kon vertellen, ook de piloten of stewardessen niet.
En toen gebeurde het. Alles, inclusief de noodlampen vloog met 1 gigantisch harde knal uit. Ik hapte naar adem en greep de armleuning van mijn stoel vast. Ik zocht naar Matthew's gezicht maar vond zijn nergens zijn duidelijke gelaatstrekken.
Het geluid van gillende mensen, huilende kinderen, en paniekerige kreten om hulp drongen mijn oren binnen. Ik besefte een seconde te laat dat het vliegtuig in een razend tempo naar beneden storten en was niet voorbereid op een stoot van de zwaartekracht. Mijn hoofd werd met een klap naar achteren gegooid.
'Matt?' mijn stem klonk hees en zacht. Een harde kreun kwam van naast me en ik tastte naar zijn aanwezigheid. Mijn vingers raakten zijn gespierde arm
'We storten neer.' zijn klanken waren vaster maar vol angst.
'Wat gebeurd er?' gierde een hoge vrouwenstem vanuit het midden, boven al de andere hartverscheurende geluiden uit.
'Het begint.' een andere stem, ook een vrouw. Maar dit keer van achteren.
Ik opende mijn mond maar Matthew was me voor. 'Wat begint in godsnaam?'
'Het is de bermuda driehoek.'