003. Olivia Adams

We gaan neerstorten, we gaan dood, we gaan allemaal dood.
Ik hapte naar adem en kneep mijn armleuningen fijn toen het vliegtuig een duikvlucht naar beneden maakte. De onverwachte beweging gooide de mensen zonder riem om van hun plek af en smeet ze als lappenpoppen door de ruimte heen. Het meisje dat in mijn rij aan de andere kant van het gangpad zat hing bewusteloos in haar stoel, langs de zijkant van haar hoofd liepen dikke druppels bloed. De jongen naast haar zat in elkaar gedoken met zijn hoofd tussen zijn benen, de houding die je van de crew aan moest nemen als er iets fout ging. Ik betwijfelde of hij wist dat zijn vriendin er zo bij hing.
Het vliegtuig rolde naar rechts en mijn hoofd knalde met een doffe klap tegen het raampje aan. Een misselijkmakend gevoel overspoelde me en liet zwarte vlekken voor mijn ogen dansen, mijn oogleden voelden zwaar aan en zakten constant naar beneden.
Na een scherpe draai kreeg de piloot het voor elkaar om het vliegtuig omhoog te krijgen. De ondoordringbare rook hing nog steeds als een dikke deken om het vliegtuig heen en liet de vleugels trillen. Er volgde opnieuw een klap, het was alsof het vliegtuig tegen iets aan vloog op een plek waar helemaal niks hoorde te zijn. In het midden van het vliegtuig klonk een angstaanjagend gekraak toen het opnieuw aan een duikvlucht naar beneden begon. Het gekraak overstemde de tientallen stemmen die schreeuwden om hulp die ze niet zouden krijgen.
"MAMA!" De doodsbange schreeuw van een jong meisje deed me met moeite opkijken. Het ging allemaal zo snel dat ik amper kon beseffen wat er gebeurde. De moeder van het meisje werd door de klap naar voren gegooid en bleef doodstil liggen in het gangpad. Haar dochtertje wurmde zich gillend onder haar gordel door en probeerde haar moeder te bereiken. Het was echter de donkerharige jongen voor me die het spartelende meisje terug trok en in zijn armen nam. Het blonde meisje stak huilend haar handjes uit naar haar moeder, maar de jongen liet haar niet los. Het redde haar leven.
Toen het vliegtuig opnieuw om rolde en op zijn zijkant bleef hangen brak het. Het vliegtuig brak doormidden alsof het niets was. Ik kon mijn ogen niet geloven. Nee, ik wóu mijn ogen niet geloven, want wat ik zag waren beelden die voor altijd in mijn geheugen gegrift zouden staan.
Tientallen mensen werden door de enorme kracht van buiten uit hun stoel getrokken en naar buiten gezogen. Gehele families verdwenen; ouderen, tieners, kinderen. Het kende geen genade. Ook de moeder van het kleine meisje was verdwenen.
De tranen sprongen in mijn ogen toen ik de met gras bezaaide grond langzaam dichterbij zag komen. Mijn handen waren zo strak om de leuningen geklemd dat ze wit wegtrokken, maar ik was niet van plan om los te laten. De angst om dood was duidelijk aanwezig, mijn hart pompte het angstige gevoel door mijn aderen heen en liet het mijn lichaam overnemen. Al mijn spieren stonden strak gespannen en bereiden zich voor op de klap die komen ging. Ik wou niet eens weten wat voor een impact het op mijn lichaam zou hebben.
Het vliegtuig begon te tollen en de G-krachten drukten me tegen mijn stoel aan. De snelheid benam me de adem en de ijzig koude wind sneed tegen mijn wangen. De bagage ruimtes vlogen open en werden ontdaan van hun inhoud. Een kleine koffer vloog de ruimte door en mistte de bruinharige jongen voor me op slechts een centimeter afstand. De blond harige jongen had echter minder geluk, de koffer raakte zijn slaap en liet een bloederige wond achter. Hij zakte direct in elkaar, nu hij bewusteloos was werd zijn lichaam alle kanten op gesmeten, zijn hoofd raakte meerdere keren het raam waar hij naast zat. Ik hoorde de bruinharige jongen angstig zijn naam schreeuwen, dit alles gebeurden in slechts enkele seconden.
De laatste honderd meter tot de grond overbrugde het vliegtuig met gemak en net voordat we de grond raakten sloot ik mijn ogen. Een harde klap volgde en daarna was er niets meer. Alles was doodstil, alles was zwart.