005. Olivia Adams

Ademhalen was een marteling. Elke poging tot naar lucht happen werd bruut afgekapt door een brandend gevoel in mijn longen, over het vreselijk beurse gevoel in mijn borstkas nog niet te spreken.
"Word alsjeblieft wakker, alsjeblieft, alsjeblieft." De bruinharige jongen op de grond leek nog ver van de wereld, maar zijn borstkas die onregelmatig snel op en neer ging gaf aan dat hij nog in leven was. Zijn schouder lag in een angstaanjagende positie en overal op zijn lichaam zaten schrammen en wonden. De wond in zijn nek was bijna eng om naar te kijken. Ik liet mijn vingertoppen over zijn wang richting zijn gloeiende voorhoofd glijden en liet deze daar rusten. "Alsjeblieft, kom op. Laat me alsjeblieft niet alleen." smeekte ik.
Alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblieft. Het woord bleef zich in mijn gedachten herhalen, als wij de enige overlevende waren mocht hij me niet alleen laten.
Een opgelucht gevoel trok door me heen toen hij zijn ogen openden. Een paar groene kijkers staarden me verward aan, hij leek iets niet te snappen. Ik zocht naar woorden om de situatie begrijpelijker te maken, maar slaagde hier niet in.
De blik in zijn ogen veranderde en hij duwde zijn gehavende lichaam met moeite overeind. Zijn ogen scanden de omgeving en voor heel even trok zijn gezicht wit weg. Overal lagen brandende stukken vliegtuig, tientallen verbrandde lijken en kledingstukken. Het was iets wat je normaal alleen op televisie zag. Het was zoiets wat alleen bij anderen gebeurden, niet bij jou. Maar dit was echt, de angst was echt, de pijn was echt. Er sprongen tranen in mijn ogen en mijn ademhaling versnelde.
Ik wist niet waar hij de kracht vandaan haalde, maar tot mijn grote verbazing stond de jongen op. Hij stak zijn hand naar me uit en toen ik mijn trillende vingers om zijn pols sloeg trok hij me overeind. Het viel me direct op hoe groot hij was, hij torende zeker twee koppen boven me uit en was drie keer zo breed als mijn tengere lichaam.
Zoekend naar steun bleef ik zijn hand vasthouden. Ik kende de hele jongen niet, maar ik moest gewoon van iemand horen dat het wel goed kwam of dat dit slechts een nare droom was. Mijn ogen vulden zich opnieuw met tranen, het zachte kneepje dat hij in mijn hand gaf was goed bedoeld maar suste me niet. Ik bleef verdwaasd rond kijken, maar alles wat ik zag was dood.
Ik schrok niet toen hij me dicht tegen zich aantrok. Schokkend kroop ik dichter tegen zijn lichaam aan en bleef dood stil staan. Zijn shirt voelde plakkerig aan en rook naar een vage mengeling van zweet en deodorant, toen hij bewoog voelde ik zijn spieren mee gaan.
"HELP." De angstige schreeuw om hulp deed me verstijven. "ALSJEBLIEFT, HELP ME. IEMAND, ALSJEBLIEFT."
De jongen duwde me een stukje van zich af en keek me doordringend aan. Hij had pijn, elke kleine beweging die hij met zijn linker arm maakte moest een marteling voor hem zijn. "Wat is je naam?" vroeg hij. "Olivia," zei ik. "Oké, Jake." stelde hij zichzelf voor. "Luister ik weet dat dit eng is, maar ik wil dat dicht bij me blijft, gaat dat lukken?"
Nadat ik vaag knikte liepen we samen op het geluid af. Wat ik daar zag was iets wat ik amper kon bevatten. De blond harige jongen die naast Jake in het vliegtuig had gezeten hing nog steeds slap in zijn stoel, deze was op zijn beurt op een jonge jongen terecht gekomen die hier met geen mogelijkheid onderuit kwam. Naast hen lag een enorm brandend wrak.
"Help me," fluisterde hij schor. "Alsjeblieft laat me hier niet liggen."
Jake stond met een paar grote passen naast de vliegtuigstoelen en trok de riem die de blonde jongen op zijn plaats hield met een ruk kapot. Hij viel met een klap op de grond en bleef daar dood stil liggen.
"Pak zijn armen vast." Hij knikte naar de snikkende jongen wiens benen nog steeds verstrikt zaten onder de stoelen. "Als ik de stoelen omhoog til trek je hem er direct onder uit."
"Maar, je schouder, dat red je nooit." mompelde ik. Jake leek het met me eens te zijn maar reageerde er niet op, het leek hem niet eens uit te maken en daar had ik respect voor. Hij plaatste het leven van deze onbekende jongen voor de verschrikkelijke pijn die hij voelde.
Hij telde af van drie naar nul en toen hij de stoelen slechts enkele centimeters omhoog tilde trok ik de jongen onder de stoelen uit. Jake schreeuwde het uit en greep bevend naar zijn schouder. Hij was dapper genoeg geweest om de stoelen omhoog te trekken maar nu leek de pijn hem te veel te worden. Zijn gezicht was lijk bleek en er liepen kleine druppeltjes zweet van zijn voorhoofd naar beneden. Zijn schouder moest terug in de kom gezet worden en het moest snel gebeuren. Erger dan dit kon deze situatie niet worden, toch?