63. Luckily only God has the all-seeing eye, not...Shisus

Vooraleer op antwoord te wachten, trok hij me al met zich mee naar de dichtstbijzijnde en ook héél dure Starbucks. In de VS mocht de prijs dan al wel wat hoog liggen, maar hier in Zuid-Korea kon je die prijs nog eens verdubbelen en de helft van de originele prijs er extra bij op tellen.
“Trouwens, als je geld nodig hebt…” begon hij fronsend als we in de lange rij stonden te wachten. “Is dit wel de juiste manier? Het is niet alsof je het graag doet… Nou ja, daar lijkt het op. En de training is toch ook duur?”
Ik haalde mijn schouders op en keek ongeduldig toe hoe de staf de mensen vooraan in de rij bedienden. “Dit leek de beste oplossing.”
“Dat is raar,” hield hij bedachtzaam zijn hoofd schuin. “Ik weet het niet, maar het is niet alsof je een heel groot talent hebt… Waarom hebben ze je aangenomen? Heb je hen niet verteld dat je in geldnood zat?” Even eerlijk als altijd, die Koreanen…
“Hé, bedankt hoor,” stootte ik hem alsof ik gekwetst was en grinnikte dan. “Ja, ik heb het verteld, maar ze hebben me toch doorgelaten. Inderdaad: vreemd, hè?”
“Nou,” overwoog hij fronsend, “je zang is erop vooruit gegaan…”
Ik lachte kort. “Dat is het eerste compliment dat ik daarover hoor. Je moet niet doen alsof, ik weet heus wel dat ik niet aan te horen ben.” Het was zelfs zo erg dat de leerkrachten hadden besloten dat ik privé zanglessen nodig had, voor ik op het niveau van de rest van de klas zat.
“Nah,” schudde de blonde jongen het hoofd ontkennend. “Toen ik binnen kwam, was mijn zang duizend keer erger dan die van jou in het begin!”
“Huh?!” trok ik grote ogen. “Hoe…hoe ben jij dan binnen geraakt?”
De jongen knikte met een tevreden glimlach. “Via een televisiewedstrijd. Mijn dans en entertainmenttalent hebben me uiteindelijk gered. Ik ben blij waar ik nu ben, over een jaar of zo, kan ik al debuteren. Mijn zang is nu al zoveel verbeterd. Natuurlijk wordt ik nooit even goed als sunbaenim, maar dat hoeft ook niet – ik kan altijd rappen.”
Ik knikte met getuite lippen. “Ja, dat is waar. Ik hoop dat ik ook snel kan debuteren…”
“Ben je gek?” lachte hij me vierkant uit. “Je bent juist binnen! Je kunt nog helemaal niets! De kans dat jij debuteert is…” Zijn blik verstijfde als hij mijn ijskoude, gemeende blik zag. “Eh, ik bedoel…”
“Ze zeiden mij dat ze snel iemand nodig hadden om het laatste bandlid te worden,” antwoordde ik dan terwijl ik hem koeltjes bleef aankijken.
De jongen trok zijn mond open om te antwoorden, maar wat hij ook wilde zeggen, werd teniet gedaan door een plotse tornado van gegil. Ik fronste en zocht naar de oorsprong. Naast mij deed mijn klasgenoot hetzelfde.
Mannen in zwart pak en met oortjes kwamen de keten binnen gewandeld en maakten een weg vrij voor hun bazen, nam ik aan.
Nog geen halve seconde later kwam een jongeman – groot voor een Aziaat – in zwart pak aanwandelen, alsof hij in een slow motion commercial zat. Haast alles wat hij deed, deed hij met een ongelooflijk coole air om zich. Met een halve grijns op zijn gezicht stak hij drie vingers in de lucht, bij wijze van begroeting, en glimlachte cool vanachter zijn zonnebril naar de, ondertussen, miljoenen fans die zich voor en in de keten hadden verzameld.
“Tsss,” siste de jongen naast me. “Alsof hij zo belangrijk is dat hij als eerste zijn koffie mag krijgen. Waarom sluit hij niet gewoon achteraan aan in de rij? …denkt dat hij beter is dan de rest.”
“Volgt u me alstublieft, meneer Choi?” gebood één van de bodyguards, gebaarde naar zijn koffie die al klaar stond. Waarom was hij zelfs de winkel binnen gekomen? De koffie was toch al gemaakt, hij had even goed aan zijn lijfwachten kunnen vragen of ze die voor hem wilden gaan halen, dacht ik ogen rollend.
Ik bestudeerde de nog jonge man – Hoe oud zou hij zijn? – nauwkeurig. Hij was zeker beroemd? Kende ik hem ergens van? Dat zwarte haar van hem was althans goed bewerkt, zodat het niet als bij elke andere Aziaat gewoon plat lag.
Op dat moment nam hij met een overdreven gebaar zijn zonnebril af – waardoor het nog sexyer leek en alsof het gegil mijn oren niet al geruïneerd had, deden ze die nu zeker bloeden – en vonden zijn ogen mij. Ik bleef hem gewoon ongeïnteresseerd bekijken, nieuwsgierig wie hij was, maar dan waarschuwde de lichte frons tussen zijn wenkbrauwen me.
Kende ik hem? Wie was hij dat ik hem deed fronsen? Ik knipperde verward met mijn ogen en mijn mond viel open als ik het terug herinnerde. Ik mocht zijn naam niet meer herinneren, maar zijn gezicht des te meer. Hij zat bij Kyuhyun in de groep, ik had hem die ene dag gezien…!
Mijn klasgenoot keek nu verstrooid van mij naar die Super Junior-gast. “Ken je hem…?”
Ik slikte luid en dook onder één van de bodyguards zijn armen door toen de Kyuhyuns bandlid op me af wilde stappen. Herkende hij mij ook? Nee, dat kon toch haast niet? Het was nu al zeker twee maanden geleden sinds…
Zo snel als ik kon – wat heel vermoeiend was, sinds ik al voor eeuwen mijn astmapillen niet in had genomen – probeerde ik de jongen te ontvluchten. Mijn klasgenoot riep mijn naam nog enkele keren na, maar ik negeerde hem. Hetzelfde ging voor Kyuhyuns ‘hyung’. Ik had zelfs gehoord hoe hij me kort was achterna gelopen, maar dan door zijn bodyguards was teruggeroepen – oef. Ik wilde geen twee Super Junior leden op mijn hielen hebben, eentje was al erg genoeg.

[NEXT TIME ON: ‘I CAME FROM NOTHING TO BECOME EVERYTHING’]
“Ja, en dan keek hij ineens naar haar! Je kent het wel, met zo’n übersexy blik. James Bond-achtig! Zo van: Ken ik jou van ergens?” Seung Hoon wiebelde overdreven met zijn wenkbrauwen met de bedoeling om sexy over te komen.
“Waah…!” trokken de geïnteresseerde luisteraars hun ogen wijd open. Hun ogen dwaalden in ontzetting af naar mij, alsof ze me nu pas voor de eerste keer zagen. “Wat heeft zij dat hem zo aantrok? Ik zie het niet…”
“Ja! Ik was echt verbaasd!” knikte Seung Hoon enthousiast. “Hij kwam op ons afgelopen…”
“Wat gebeurde er dan?” hing de danscrew aan zijn lippen.
“Twak!” gebaarde hij wild met zijn hand. “Seven was verdwenen!”
“Yah, Seven!” knikte nu één van Seung Hoons vrienden informeel naar me. “Wat is het dat jullie twee hebben, dat hij je herkende en jij vluchtte?!”

[Ik had nog zoveel duidelijke hints gegeven -_-!!! , drie vingers tijdens het waaien, 'Choi' --> wie, die Choi noemt, waait nu met 3 vingers? Natuurlijk is het Choi SiWon^^
Ach ja, sorry dat het uploaden zo onstabiel is, ik ben nogal druk bezig met vanalles en nog wat. Ik hoop dat jullie een groot geduld hebben