Hoofdstuk 7

Hoofdstuk 6
‘Sol, Luna, opstaan!’ Mare sprong gillend door de kamer, vandaag zouden ze naar Zweinstein gaan. ‘Mare ga kippen vangen ofzo.’ Zegt Luna slaapdronken tegen haar stuiterende zus. ‘Sol, Luna we gaan naar…’ Mare kon haar zin niet afmaken want Sol en Luna sprongen op en riepen: ‘Zweinstein!’ Gillend renden ze de trap af en vlogen hun moeder om de hals. ‘Vandaag gaan we naar Zweinstein!’ Riepen ze in koor. Lachend keek Betty haar drie kinderen aan. ‘Ga maar naar boven om jullie spullen te pakken en dan gaan we daarna naar het station.’ Gillend renden de meiden naar boven –ze hadden gister hun spullen al ingepakt- en renden even later weer gillend naar beneden. ‘Zouden jullie zo vriendelijk willen zijn om mijn gehoor te sparen deze reis.’ Vroeg Betty glimlachend, Sol, Mare en Luna keken elkaar even aan en antwoordden toen in koor ‘Nee.’ Voordat Betty kon antwoorden renden de meisjes alweer gillend door het huis. Nadat Betty ze eindelijk stil had gekregen stapten ze met z’n allen in de auto en reden naar het King’s Cross Station.
‘Mam, zijn we er bijna?’ Na twee minuutjes was Luna al weer klaar met autorijden en begon ze aan haar irritante gewoonte om telkens maar weer te vragen of ze er bijna waren. Tot de verandering van de vorige keer antwoordde Betty dit keer met ja, ‘Ik zie het station!’ Gilde Sol en iedereen keek gelijk uit het raampje van de auto. ‘Even voor de duidelijkheid, ik zet jullie alleen af en daarna ga ik weer weg om nog wat inkopen te doen.’ Luna, Mare en Sol knikten even en gingen daarna weer verder met hun gesprek over hoe Zweinstein eruit zal zien, ze hadden dit al zo vaak gehoord en besteden er al geen aandacht meer aan. Even later kwamen ze aan bij het station en namen ze afscheid van hun moeder. ‘Waar is station 9 drie kwart eigenlijk?’ Vroeg Sol met een vragende blik op de plattegrond van het station. ‘hé, daar loopt Lily,’ Merkt Mare op. ‘Welke Lily… Oh wacht die Lily.’ Mare schoot in de lach bij het zien van de reactie van haar zus. ‘Lekker snugger zus.’ Zegt ze lachend en ook Luna kon haar lachen niet inhouden. Met z’n drieën rennen ze op Lily af die gillend achterover valt. ‘Laat me nooit meer zo schrikken!’ Zegt ze lachend terwijl ze weer overeind kruipt. ‘Maar nu de rede dat we als wilde beesten op je afstormden,’ begon Sol en die zin leverde hen alle vier de slappe lach op. ‘Lily, liefje schiet op je bent bijna te laat.’ Ginny kwam aanrennen en duwde hen alle vier richten een stenen muur. ‘Wat moeten we doen?’ Vroeg Luna aarzelend met een blik op de stenen muur. ‘Jullie moeten gewoon op de muur afrennen en dan kom je er wel.’ Nadat gezegd te hebben rent Lily naar de muur, en ineens is ze verdwenen. ‘Waar is ze gebleven?’ Vroeg Sol ongelovig aan Ginny. ‘Dat is het magische portaal naar perron 9 driekwart, maar nu opschieten want jullie zijn bijna te laat bij de trein.’ Even aarzelde Sol maar toen rende ze met haar ogen dicht op de muur af even later volgde Mare en Luna haar ook. Op het perron zagen ze een bloedrode trein staan met een gouden letters, verschillende ouders gaven hun kinderen nog snel een afscheidskus om ze daarna vlug naar de trein te sturen. ‘Kom op!’ Riep Lily naar Mare,Sol en Luna en ze rende naar de ingang van de trein, ook de drieling rende gauw naar de trein en zodra ze binnenkwamen sloten de deuren zich en kwam de trein schokkend in beweging. Lily, Mare, Sol en Luna liepen door het gangpad zoekend naar een plaatsje, hun hutkoffers sleepten ze achter zich aan. Na twee keer de trein op en neer doorgelopen te hebben klopten ze aan bij het hokje waar een meisje alleen in een hoekje zat. ‘Hallo, mogen we hier zitten?’ Vroeg Lily aan het meisje, ‘Oh, ja kom maar binnen.’ Zei het meisje opgewekt. Luna, Sol en Mare gingen tegenover het meisje zitten en Lily ging naast haar zitten. ‘Hoi, mijn naam is Mare en dit zijn mijn zusjes Luna en Sol en onze vriendin Lily.’ Begon Mare het gesprek en het meisje tegenover haar antwoordde: ‘Mijn naam is Laura.’ Ze praatten een tijdje en even later kwam er een jongen met vuurrood haar binnen. ‘Hugo!’ Riep Lily ‘Kom erbij zitten. Dit is Hugo mijn neefje.’ Hugo ging een beetje onwennig zitten maar algauw hadden ze alweer een gezellig gesprek en voor ze het wisten waren ze op Zweinstein.