Zoute Tranen || Opdracht 1 themawedstrijd Harry Potter van Chocolata

Overal om me heen brak er gejuich uit. Een enkeling probeerde het team, mijn team, nog uit te jouwen, maar het geluid gaat volledig verloren. Trots keek ik vanaf de zijlijn toe hoe mijn team de overwinning binnen sleepte.
      Jaren was ik reservekeeper geweest bij Puddlemere United en na zes jaar wachten, waarvan we vier jaar in een grote oorlog verkeerden tegen He-Who-Must-Not-Be-Named, was ik eindelijk in het echte team terecht gekomen. De keeper voor mij was uitgevallen met een hersenbeschadiging door een bludger waardoor ik een wedstrijd over mocht nemen. Ik bleek uiteindelijk beter te zijn dan “die nutteloze lapzwans van een keeper”, aldus de coach, waardoor we van positie wisselden; hij ging naar het reserveteam en ik naar het echte team van Puddlemere. Na zeventien jaar bij Puddlemere te hebben gespeeld, besloot de coach van toen om er mee te stoppen. Na lang overleg met Percy koos ik er uiteindelijk voor om zijn positie over te nemen. Ik moest daardoor wel op zoek naar een nieuwe keeper, maar die was zo gevonden. In mijn elf jaar als keeper van het echte team waren we zes keer kampioen geworden waarvan drie keer op rij. Momenteel was ik alweer zeven jaar de coach.
      ”Morgen wil ik jullie om acht uur stipt zien voor training. Geen gemaar en geen excuses.” Er was wat gemompel tussen de spelers onderling, maar ze wisten allemaal hoe fanatiek ik was als het om Quidditch ging. Alle spelers kenden me inmiddels al langer dan vandaag. Alle spelers begonnen na mijn speech de kleedkamer te verlaten zodat ze hun overwinning konden vieren. Hier en daar zeiden er nog enkele spelers tot ziens of vroegen ze me om mee te gaan vieren. Echter, ik bleef alleen achter.
      Ik had geen behoefte aan feest vieren op deze sombere dag. Mijn team mocht dan wel gewonnen hebben en daar was ik zeker trots op, maar het werd overschaduwd door somberheid en verdriet. Mijn vingers gleden over de trouwring die ik na twee jaar nog altijd droeg. Een zucht rolde over mijn lippen, terwijl mijn ogen overliepen met tranen. Na enkele seconden kon ik de zoute tranen op mijn tong proeven.
      De deur van de kleedkamer werd opengegooid en twee spelers kwamen terug naar binnen. “Coach,” was de begroeting die ik kreeg van de jongste van het tweetal. Hij keek mijn kant niet op –dat was maar goed ook- en hij verdween ook al snel weer. “Oliver,” zei de tweede en oudere speler. “Wesley,” was mijn reactie. Mijn spelers werden meestal met hun achternaam aangesproken, maar Wesley niet. Hij was mijn steun en toeverlaat geweest vanaf Hogwarts en hij was samen met mij bij het reserveteam van Puddlemere gekomen. Wesley kende me door en door, en hoorde dan ook het verdriet, de pijn en het breken van mijn stem.
      ”Oh, Oliver. Zullen we nu direct gaan of wil je eerst nog even langs je huis?” Wesley kneep in mijn schouder ten teken van zijn steun. Normaal zou Wesley grapjes hebben uitgehaald om me op te vrolijken, zelfs ten koste van mij, maar vandaag wist Wesley dat zoiets niet in de goede aard zou vallen.
      ”We ontmoeten elkaar daar wel. Ik wil nu nog even alleen zijn.” Ik zag de twijfelende blik op Wesley’s gezicht. “Alsjeblieft Wesley. Ik zie je over een uurtje.” Hij bleef stil, maar knikte na een tijdje toch maar. Hij wist dat ik er maar zelden voor koos om alleen te zijn en wist dan ook dat hij me niet van gedachten zou kunnen veranderen. Wesley verliet de kleedkamer en ik wachtte even tot ik zeker wist dat hij weg was. Ik snelde naar een apparition point toe en apparated naar mijn huis toe.
      Het huis was levenloos geworden nu Percy er niet meer was. Ik bracht, als ik thuis was, mijn tijd door in de woonkamer en de logeerkamer, de andere kamers liet ik links liggen. Ik wilde er niet meer zijn door alle herinneringen. Alleen de keuken ging ik zo nu en dan nog in zodat ik boodschappen kon bewaren en ze houdbaar bleven. Er waren wel wat spreuken voor, maar die spreuken waren niet altijd even goed voor de producten zelf.
      Ik doorzocht de keukenla tot ik een goed, scherp mes had gevonden en met bevende handen hield ik hem vast. Mijn hersens draaiden overuren, maar er waren twee gedachtes die steeds door me heen schoten. Ik had medelijden met Wesley, maar een andere gedachte overspoelde me, een gedachte sterker dan mijn angst voor wat er ging komen.
      Ik sloot mijn ogen en stak het mes in mijn hart. Ik deed mezelf pijn met een andere emotie dan pijn en één overweldigende gedachte in mijn achterhoofd.
      Percy, ik ben spoedig weer bij je.