SACRIFICE || 1

De boete. De dag waarop kinderen tussen de 12 en de 18 doodsbang zijn voor het Capitool. Maar ook de dag waarop ik weet dat ik word getrokken. Het is me al meerdere keren verteld en eigenlijk is het wel logisch omdat ik de dochter van dé Olivia Wakefield ben. Groote eer en al, bla bla bla. Op zeventienjarige leeftijd werd mijn moeder zwanger van mij en op achttienjarige leeftijd werd ik geboren. O nee denken bepaalde mensen nu, zucht. Niet veel later na mijn geboorte werd mijn moeder getrokken uit de glazenbowl op de boete. En rara, wie werd er als jongen getrokken? Mijn vader. Goh net alsof ze het hebben geplant. Bravo Capitool. Alhoewel dit wel een beetje verwarrend was omdat mijn vader net een week later in de arena negentien werd. Het Capitool is er op de een of andere manier achter gekomen dat mijn moeder niet zomaar iemand was, daarom is ze ook getrokken. Mijn moeder had een kracht in haar huid waardoor iedereen die haar aanraakte neer viel van de pijn, daarom heeft ze haast heel haar leven lang handschoenen gedragen en altijd lange kleding zodat haar huid werd bedekt. Er waren maar een paar mensen die mijn moeder ooit hebben kunnen aanraken en dat waren mijn vader, - wat wel logisch is, hoe hadden ze anders mij kunnen krijgen? - mijn oma, President Snow en iemand genaamd Aidan Gefleye (een spelmaker). Mijn vader en Aiden hadden geen goede band, maar ik snap wel waarom. Wat heb je allemaal uitgespookt mam? O en ik kon mijn moeder aanraken. Waarom ik in de verleden tijd spreek? Nadat mijn moeder de Hongerspelen heeft gewonnen heeft ze een lange tijd alleen maar depressief zitten doen op haar kamer die ze had gekregen in het Capitool omdat ze vele mensen heeft vermoord om zelf te overleven. Zelfs mijn vader kon haar niet aanspreken. Ze zijn trouwens samen de arena uitgekomen met heel veel drama. Nadat mijn moeder dan eindelijk is hersteld ongeveer een maand na de Hongerspelen is ze samen met mijn vader terug gekomen naar district 12 waar ze een van de huizen in de winnaarswijken heeft gekregen. Ze hebben mij opgehaald bij Julliette - de vrouw die me de eerste jaar van mijn leven heeft opgevoed - en zijn in het huis gaan wonen waar ze nog een aardig goed leven hebben gehad. Toen ik net negen was geworden kwamen mijn ouders met een mededeling; mijn moeder was opnieuw zwanger. Jeej. Zeven maanden gingen voorbij totdat een vredesbewaker ons huis kwam binnenvallen met de mededeling dat hij mijn vader moest spreken. Mijn vader ging met de man mee en een week later kregen we een doos met zijn lijk erin thuis. Ik weet nog maar al te goed hoe mijn moeder instortte en dat ik naar Rhys de andere mentor van de Hongerspelen moest rennen om te zeggen dat mijn moeder is ingestort. Anderhalve maand ging voorbij waarna een piepklein wezentje te vroeg werd geboren; Logan Ethan Wakefield. Nog twee maanden gingen voorbij waarna mijn moeder werd opgehaald door President Snow uit ons huis en daarna nooit meer terug kwam. Ze is vermoord door President Snow die haar met zijn blote handen haar nek heeft omgedraaid. Door naar de dag van vandaag. Ik heb mijn moeders gave ge erft alleen zit het alleen in mijn handen en in mijn lippen. Mijn broertje en ik wonen nog steeds in het grote huis van mijn ouders waar ik Logan alleen opvoed door hem zoveel mogelijk te leren. Ik laat hem naar school gaan, ga met hem mee spelen buiten op het grasveld en een keer per dag komt Rhys langs om te kijken hoe het met ons gaat. Hij is als een vader voor me geworden de afgelopen jaren. Ook deel ik eten uit alsof het niks is en ik het zelf niet nodig heb. Dat komt meestal doordat ik me slecht voel omdat heel district 12 in armoede leeft en in kleine huisjes waar ze waarschijnlijk maar twee keer per week wat te eten krijgen dus geef ik altijd mijn eten weg. Ook voel ik me soms slecht omdat ik al mijn moeder haar kleding draag en daaronder ook de enorme hakken die ze altijd heeft gehad. Daarom heb ik ook een paar kledingstukken weggegeven aan de mensen die ze echt nodig hadden. Hier voel ik me al wat beter door als ik een glimlach op hun gezicht zie. Heb ik al gezegd dat ik precies op mijn moeder lijk? Als twee druppels water.

Maar goed we zijn nu aangekomen bij de meest stomme, verschrikkelijkste dag van heel het jaar, de boete. Het klinkt geen eens leuk als je het meerdere keren snel achter elkaar uitspreek. Het klinkt gewoon stom en vreselijk. Maar op het moment dat mijn naam word voorgelezen door Effie maakt ik een deal met President Snow. 'Je wilt een spelletje spelen? Oké, dan spelen we het op mijn manier. Ik ga winnen en zodra ik de arena uitkom, kan je - je leven vrezen want ik beloof je dat ik achter je aankom, ook al is het - het laatste wat ik doe.' Oké, wijziging in de regel; 'misschien kom ik de arena niet uit, ik zal je opjagen voor de rest van je zielige leventje.' Maar blijf vooral maar lachen Snow terwijl het bloed van de vermoorde kinderen over jou handen stromen, hoe je elke nacht nachtmerries zult hebben over alle verloren lichamen die terug komen om je op te zoeken en langzaam lichaamsdeel voor lichaamsdeel uit een trekken. Maar dat zijn natuurlijk de fijne dromen toch, Snow? Misschien komt hij ooit nog wel eens uit? En zo niet, dan zal ik er zijn om je leven een hel te maken. Gewoon dat dat duidelijk word, dat begrijp je toch wel? Oké, ik herhaal het nog een keer. I'll hunt you down, dead or alive."