OO7

??? POV

Met al mijn spullen stond ik voor het gebouw. Het appartement van One Direction. Ik was er wel eens eerder geweest deze dagen, vooral om iedereen goed in de gaten te houden.
En vandaag was het dan zover. Ik had vanochtend eindelijk het langverwachte telefoontje gekregen, dat ik in actie mocht komen.
'Alles is klaar,' werd tegen me gezegd.
Een kleine glimlach kwam op mijn lippen toen ik de vele fans voor het appartementencomplex zag staan, wanhopig om een kleine glimps op te vangen van hun idolen.
Zielig.

Als ze een beetje slim waren, konden ze te weten komen dat er achter dit gebouw nog een andere ingang te vinden was. Iets wat ík dus wél wist.
Ik was bijna hetzelfde gekleed als al die andere meisjes, dus ik zou niet opvallen: camera in mijn hand en een tas om mijn schouder -bij mij zaten er alleen wat andere spulletjes in. En natuurlijk had ik mijn 'mooiste' kleren aan, hoge hakken en mijn lippen vuurrood gestift. Het enige verschil was dat het er bij mij wel wat meer geslaagd uitzag.

Zo onopvallend mogelijk sloop ik de hoek om en kwam zo dus bij de achteringang van het gebouw. De deur ging vrij gemakkelijk open, het slot was speciaal voor mij gekraakt. Er was niemand in de hal te vinden, des te beter.
Ik stapte de lift in en drukte op het knopje met daarop het nummer 3, de verdieping waar ik moest zijn. Terwijl de lift omhoogzoefde keek ik nog eem laatste keer in mijn tas om te checken of ik alle nodige dingen nodig had,
Een steeksleutel, de chip met het bijbehorende apparaat met de gebruiksaanwijzing. En als laatste de 'extraatjes'. Ik kon niet wachten om te zien hoe het hem zou staan,
Een klein belletje gaf aan dat ik op de bestemming aangekomen was en de deuren schoven open. Voor ik de lift uitstapte keek ik nog een keer of er iemand was, maat er was niemand. Ik hoorde aan het einde van de gang stemmen, maar ik kpn horrn dat dit precies degenen waren die ik nodig had, Ik liep naar het geluid toe en zag dat de deur van het appatement open stond en verder was er niemand te zien.
Beter kon niet.
Ik verstopte me achter een hoekje en zag hoe de vijf jongens naar buiten kwamen. Allen leken ze nogal nerveus, en daardoor waren ze zo dom om de trap te nemen in plaats van de lift. Ik stapte de lift weer in en zoefde naar beneden, om niet veel later de jongens weer te zien en ze te achtervolgen in mijn auto.
Er werd een stop gemaakt in een normaal woonhuis. Zayn en Louis stapten uit de auto en gingen het huis in, waar een kwartiertje later alleen Zayn weer uitkwam.
De eindstop was precies waar ik al dacht: het geheime kantoor. Ik volgde de jongens mee naar binnen en luisterde het gesprek af wat zich bij hen afspeelden. Ze hadden het over Louis die gevlucht was, en dat ze naar hem zouden zoeken. Ik had geen idee waar ze het over hadden, maar misschien had ik er later nog wat aan.
De deur ging weer open en snel wist ik me nog te verstoppen. De vier jongens renden de kamer weer uit, Harry als laatste. Deze bleef staan, terwijl de rest van de jongens niets-merkend verder gingen.
Harry liep naar de kapstok en strekte zijn armen uit om een jas te pakken, waarschijnlijk was die van hem en had hij hem er een vorige keer achtergelaten? Ik kon me in ieder geval niet herinneren dat hij met een jas hierheen kwam.
Dit was mijn kans.
Zodra hij zijn jas beethad en zich om wilde draaien, griste ik razendsnel de steeksleutel uit mijn tas en sloeg hem ermee op zijn hoofd, om hem bewusteloos op de grond zien te vallen.

Met het lichaam achter me aansleurend kwam ik via een achterdeur weer naar buiten. Met wat moeite wist ik Harry de auto in te krijgen, om vervolgens hard weg te scheuren.
Van de rest van de jongens was niets meer te bekennen.

Een plens water werd op zijn gezicht gegooid, en Harry schrok wakker. Hij schudde verward zijn hoofd en kwam er toen pas achter dat hij vastzat.
Wild bewegend probeerde hij zichzelf los te wringen, iets wat bijna onmogelijk was.
'Dat gaat je niet lukken, lieve Harry,'
Hij schrok van mijn stem. Met grote ogen keek hij langzaam omhoog, waarna zijn mond openzakte van verbazing.
'Jij?!'