I 3.2 aLukos

Nadat Fall en Paige de oefening een aantel keer hadden herhaald, waarvan lang niet allemaal succesvol, blies de leraar op een scheidsrechtersfluitje.
'Oke, ga allemaal maar op een rijtje staan.' Eerst gaf hij alle meisjes een nummer van 1 tot 4 en daarna de jongens, Fall ging bij de groep mensen staan met hetzelfde nummer als zij. Ze kende de meesten niet, behalve de stevig gebouwde jongen die bij Johanna en Seth hoorde en het meisje wat haar de eerste dag had aangesproken.
'Oke, wie kan hier een beetje voetballen?' Fall wendde zich tot de jongen, net als iedereen anders. Fall sloeg haar armen over elkaar terwijl ze hem cynisch aankeek, een donkerharige jongen stak aarzelend zijn hand op.
'Peter, toch?' vroeg hij, Fall bevroor voor een moment, daarna schudde ze het van zich af, er waren zoveel mensen die Peter heten. Helaas bracht de naam gelijk weer het schuldgevoel naar boven; ze had hem alleen gelaten, terug gestuurd naar een volk wat ze niet eens kende. Natuurlijk had de rest van het groepje geen behoefte aan haar zwijgen, wat maakte dat ze er niet veel langer meer over kon denken. 'Ik ben Aaron.' zei de jongen, Seth, Aaron en Johanna dus, nu alleen de donkere jongen nog.
'Alle nummers 1 naar het achterste veld tegen de nummers 2 en nummers 3 en 4 spelen hier, gebruik het halve veld, als er een persoon teveel is word die scheids. Voetballers, zorg dat de onervaren mensen ook aan bal komen, geen slidings, tackles of geweld op het veld.' Fall drentelde achter haar groep aan naar hun helft van het veld.
'Oke, als je de bal hebt speel je hem naar Peter of mij, probeer de tegenstander zoveel mogelijk dwars te zitten.' het was Aaron, Fall begon zich echt aan hem te irriteren, ze wist echter van zichzelf dat ze het alleen maar erger zou maken door te protesteren. Het was alsof alle woorden die uit haar mond kwamen altijd ruzie zochten, altijd een rede moesten hebben om zich op de verkeerde manier uit te drukken. Ze zou hem wel laten zien dat hij haar niet rond kon commanderen, net zo min als de anderen, daar had ze geen woorden voor nodig.
Toen het spel eenmaal begonnen was liep een meisje van het andere team op kop, ze speelde de bal naar Paige, die hem net niet te pakken kreeg, waardoor de bal het veld uit rolde. Aaron nam uit, in plaats van de bal naar iemand anders te gooien wierp hij hem voor zich uit en rende er vervolgens achteraan. Hij dribbelde fanatiek tussen iedereen door, hoewel Fall een aantal duwtjes zag die er niet zo onschuldig uit zagen.
Zijn triomf duurde niet lang, van rechts kwam Seth aan, Fall glimlachte onwillekeurig. Nu kwam haar kans, ze rende hun kant op. Binnen een korte tijd had Seth Aaron de bal afhandig gemaakt. Hij maakte een omweg via zijn eigen goal, zijn eerste fout. Zelfs zonder dat ze luisterde naar haar gevoel wist ze dat ze precies goed zou uitkomen. Zonder er al te veel over na te denken trok ze een laatste sprintje en speelde de bal bijna zonder enige tegenstand. Hij had niet verwacht dat ze een gevaar zou zijn, zijn tweede fout. Schichtig om zich heen kijkend speelde ze langs een blond meisje wat daarna gelijk achter haar aan rende. In de wetenschap dat er niemand van haar team aan deze kant van het veld stond versnelde ze haar tempo, niet lang, lang genoeg om op 5 meter afstand van het goal te komen. Ze schoot, al zag Fall duidelijk dat de keeper maar 1 grote stap opzij had moeten zetten, sprong hij er toch voor en de bal vloog over hem heen het goal in.
De helft van de spelers had nog niet door dat er iets gebeurd was, de andere helft vloekte of juichte. Seth keek naar het andere veld, daar werd Johanna's bal net afgepakt door een tegenstander, waarna ze hem met moeite terug haalde en in de richting van het goal trapte, waar iemand van haar team hem aannam. Fall wendde haar blik af en liep naar Aaron die haar vanaf de andere kant van het veld aankeek, ze liep op een drafje naar hem toe.
'Volgende keer als je anderen probeert rond te commanderen, mag je eerst zorgen dat je zelf een beetje kan voetballen.' Ze ving een glimp op van een emotie die over zijn gezicht gleed, hij herstelde zich snel en zette een grijns op zijn gezicht. Toch voelde ze geen triomf. De laatste weken had ze dat steeds vaker; ze voelde zich schuldig, alsof ze iets had gedaan wat niet mocht. Ze wilde hem alleen zijn plaats wijzen, net als haar woorden, kwamen haar acties ook altijd verkeerd over. Toen ze zag dat de jongen op het punt stond een opmerking te maken, onderbrak ze hem.
'Weetje, laat maar, probeer gewoon een keer naar iemand te passen, ik ga keep staan.' ze rende richting het goal, en na een snelle woordenwisseling met Sarah, die eerst keeper was nam ze haar plek over in het goal. Ze negeerde alle blikken, stopte de meeste ballen op degene na die werden gescoord terwijl was afgeleid. Fall hoorde de andere mensen praten, over háár, over wat voor een uitsloofster ze wel niet was. Alsof ze dat niet kon horen, ze stonden hoogstens tien meter bij haar vandaan. Ze kon niet tegen alle starende blikken, het gefluister, waar was de Fall die zich nergens iets van aan trok? Op haar vorige school daagde ze iedereen uit die een slecht woord over haar sprak, ze was er praktisch gezien gewoon de baas. Hier leek iedereen zich zoveel aan te trekken van andermans daden, hier waren zoveel roddels en geruchten dat ze ze nooit simpelweg de kop in kon drukken.
Een klein vogeltje streek neer, niet ver van haar voeten, ze boog zich naar voren om hem beter te bekijken maar iemand kwam met de bal op haar afgerend en de vogel vloog weg. Op het nippertje stopte Fall de bal en trapte hem naar de andere kant van het veld. Pas toen ze haar blonde haren naar de andere kant van het veld zag bewegen, zag ze dat het Paige was. Ze sloeg zich mentaal voor haar hoofd en probeerde zich te concentreren op het spel.

Nog voor 8 uur die avond lag Fall in bed, ze was gelijk na het eten onder de dekens gekropen. Om zich bezig te houden totdat ze moe werd had ze de brieven van Ifjane erbij gepakt. Van de 5 blaadjes waren er 2 van voor ze zich verzette en 3 van daarna. De 2 van daarvoor gingen voornamelijk over Bayen, die ze ergens in een veld had gevonden, en over hoe ze experimenteerde met haar gave. Na ze alle vijf te lezen barstte Fall van verlangen om het meisje nog een keer te zien. Ze vroeg zich af of Seth de brieven er iedere avond bij had gepakt, ze iedere nacht voor hij sliep tevoorschijn had gehaald. Of dat hij ze simpelweg ergens op de grond had gevonden.
In ieder geval had ze slaap nodig, ze voelde zich de laatste dagen echt beroerd en het werd alleen maar erger. Natuurlijk was dat makkelijker gezegd dan gedaan.

Aaron stond in zijn slaapkamer, doelloos starend in het niets. Iemand klopte op de deur, Johanna waarschijnlijk, hij stond op en opende de deur.
'Hoi,' hij deed zijn best om opgewekt te klinken, 'hoe gaat het?'
'Goed, ik kon gewoon niet slapen en ik zag dat het licht op jou kamer aanstond.' Dat was Johanna, ze antwoordde alle vragen over zichzelf, maar vroeg nooit naar een ander. Aaron had het gevoel dat dat iets te maken had met haar vorige leven, het enige waar ze het nooit over wilde hebben.
'Nou, kom maar zitten.' hij klopte op de plek naast hem op het bed 'En vertel grote Aaron maar alles wat er in dat hoofdje omgaat.' Ze ging glimlachend naast hem zitten, hij sloeg een arm om haar heen en ze ontspande. Het was niet dat ze ook echt zo goed bevriend waren, maar in deze rare wereld had iedereen wel steun nodig. Behalve Seth dan misschien, Aaron begreep niet hoe hij en de anderen in elkaar zaten, op de een of andere manier wilden ze nooit ergens over praten, hoeveel er ook aan de hand was in hun leven. Zo had hij alleen Johanna en Johanna alleen hem om echt mee te kunnen praten.
'Weetje, de nieuwe school, Lotis, het is allemaal zoveel, ik hoop dat de anderen snel worden gevonden en dat ze eindelijk Ifjane weten op te sporen. Hoe sneller we hier weg zijn, hoe beter. De mensen hier zijn zo oppervlakkig, denken alleen maar aan stomme schoolopdrachten en geruchten. Of ze proberen alle aandacht naar zich toe te trekken, ik kan ze niet beschuldigen, ik weet hoe het voelt.' Aaron wist zoals gewoonlijk niet wat hij moet zeggen, terwijl hij zocht naar woorden was Johanna al over iets anders begonnen.
'En ik blijf maar denken dat ik iets verkeerd doe, alles wat ik kan is mijn uiterlijk veranderen en zelfs dat alleen voor een spiegel.' Aaron hield zich in voordat hij aan een lang zeurverhaal van zijn eigen kant kon beginnen, dat was niet bepaald wat ze kon gebruiken. Ook al was Johanna niet de meest sympathieke persoon, ze was de enige die er was, en momenteel moest hij er voor haar zijn en niet andersom.
'Weetje wat, ik ga je een slaapverhaaltje vertellen, dan ga ik hier naast het bed zitten totdat je slaapt en dan draag ik je naar je kamer.' Ze keek hem schuin aan, alsof ze het overwoog.
'Mmm, en wat krijg je daarvoor terug?' Aaron dacht even na.
'Wat dacht je van een tekening voor die vrije tekening opdracht?' Ze keek hem even aan en knikte toen
'Oke. Deal.' Ze ging op het bed liggen en keek hem glimlachend verwachtingsvol aan, 'laat maar horen dat verhaaltje.'