A ranger/traitor 155

“Wat doen we nu?” vroeg de koning van Dromorth. Zijn normaal roze gezicht, zag nu nogal witjes.
“Ik wil niet onder de voet gelopen worden!” zei de koning van Mourne.
“Ik ook niet,” vielen de andere koningen in. Ook de andere mannen aan tafel waren ondertussen druk aan het fluisteren. Alyss keken even naar Sean. Ze zag even een zelfvoldane uitdrukking op zijn gezicht verschijnen, voor hij zichzelf weer onder controle kreeg. Op dat moment moest Alyss aan Halt denken. Hoe hij het ook altijd voor elkaar kreeg om mensen precies te laten doen wat hij wilde. Het zat blijkbaar in de familie. De koningen leken klaar te zijn met hun zorgen over hun eigen vel met de anderen te delen. Alyss achtte het moment rijp om met een voorstel te komen om daadwerkelijk iets te doen.
“Heren, kalm alstublieft. Het is nog niet zo ver. We kunnen…” Ze werd ruw onderbroken door de koning van Traloon.
“We moeten zo snel mogelijk een onderhandelaar sturen!”
“Een wat?!” Sean staarde zijn collega koning ontzet aan.
“We sturen hen een onderhandelaar op hen af. Als we hen beloven hen niet aan te vallen en bepaalde geldelijke compensatie, zullen ze wel bereid zijn om ons met rust te laten.” Rond de tafel klonk instemmend gemompel. Alyss had het gevoel dat ze in een donker gat viel. Dat kon niet waar zijn… Ze wilden onderhandelen?
“Dat is volslagen nutteloos! Ze hebben al eens een verdrag verbroken, mocht u dat vergeten zijn!”
“Vrouwe Alyss, met alle respect voor u, maar er zal een reden geweest zijn waarom ze dat verbroken hebben. Wij moeten er gewoon voor zorgen hen die reden niet te geven.”
“Probeert u nu te beweren dat die invasie onze eigen schuld is?”
“Rustig vrouwe, het is uiteraard niet uw schuld.”
En wat Sean en Alyss ook probeerde. Iedereen leek voor onderhandelen te zijn en niemand die het zelfs maar overwoog om zelf ten strijde te trekken.