De 100e Hongerspelen - 259

Ik zal me in principe steeds aan de uitspraken van de rechtbank houden, aan de wil van het volk, behalve in heel uitzonderlijke gevallen, maar dan zal ik ook steeds de reden bekendmaken waarom ik die persoon een bepaalde vorm van strafvermindering geef.”

Het was muisstil in de zaal. De mannen uit Snows entourage keken elkaar bang aan, net als de Spelmakers. “Ik weet dat sommigen hiervan zullen schrikken en het niet eens zijn met een deel van mijn plannen, maar ik ben liever nu eerlijk dan dat u later besluit dat u toch liever het bewindt van Snow zag.”
“Maar we kunnen dan ook vrijgesproken worden, toch?”, vroeg één van de Spelmakers aarzelend. “Ik bedoel…”
“Ik weet best dat het voor sommigen van jullie gewoon een baan is”, zei Katniss kalm. “Dus ja, dat kan zeker. We moeten nog precies vastleggen wat strafbaar is en wat niet, maar ik ben niet van plan half Panem op te sluiten.”

***

“Verkiezingen.” Anita, Gales vrouw, keek naar hun bewakers. “Mogen wij ook stemmen dan?”
“Dat weet ik niet”, zei één van hen aarzelend. “We moeten uitzoeken of we jullie veilig weer in het district krijgen dan.”
“Maar de kinderen blijven hier”, zei Vania’s vader onmiddellijk. “Als ons iets overkomt… In elk geval zijn zij veilig dan.”
“Ik blijf ook hier”, zei Glafira zacht. “Die ene stem zal het niet maken, maar het is te gevaarlijk, als… ik ben bang…”
“Dat is goed, meisje”, zei Anita. “Dan kan jij voor de kinderen zorgen, ze kennen je, dan zijn zij ook gerust.” Glafira glimlachte opgelucht.