010 Jake Conner

Ik voelde mijn hart letterlijk kloppen in mijn keel. Mijn lichaam zou tegen moet stribbelen, zou tegen me moeten schreeuwen. Zou me moeten bevelen om te stoppen omdat het de pijn niet aankon. Maar ik voelde niets anders dan de gigantische hoeveel adrealine die zich als een razende door mijn aderen pompte. Zich versmolt met mijn bloed en compleet bezit over me nam.
De herinneringen aan de honderden lijken bij het vliegtuig, de gewonde kinderen, de pijn en de onwetendheid of we ooit nog ons thuis zouden zien hadden gezorgd voor pure frustratie. Frustratie die me de wilskracht gaf om nu achter het gene aan te stormen dat misschien alle antwoorden had. Frustratie die Matthew de wilskracht gaf om hetzelfde te doen.
Ik had haar gezien, het was in een fractie van een seconde geweest maar ik wist het zeker. Ze stond ons te bekijken vanuit een van de gigantische bomen, dacht dat niemand haar op zou merken. Ze was al weg voordat ik met mijn ogen had kunnen knipperen maar ik had haar tengere gelaat kunnen onderscheiden van het duister van de nacht.
'Rechts! Naar rechts, Jake!' Matthew klonk vlak achter me, duidelijk en vol zekerheid. Ik volgde zijn instructies zonder te twijfelen, zoals ik altijd zou doen. Ik merkte hoe erg ik hijgde maar nog steeds niets voelde. Misschien omdat ik niet alleen voor mezelf rende, ik rende voor de kleine Sarah, voor de gebroken Joshua, voor mijn beste vriend Matthew, voor de mooie Olivia, zelfs voor de opvliegerige Tyler. Voor iedereen bij wie ik de wanhoop gezien had, het verdriet.
Matthew gromde tussen zijn tanden door, versnelde en kwam naast me rennen. Ik dook omlaag voor hangende tak vol licht paarse bloemen, bewonderde niet eens de duizenden tinkelende lichtjes die de duisternis kleur gaven.
De vrouw bewoog ongelofelijk snel en soepel door het bos, onmogelijk zelfs. Ze schoot tussen prachtig gekleurde bosjes, sprong zonder af te remmen over gevallen boomstammen en slingerde zichzelf aan laag hangende takken omhoog de gigantische bomen in.
'Dat is onmogelijk.' hijgde Matthew toen de schaduw zonder evenwicht te verliezen van tak naar tak begon te springen. Ik voelde zijn wanhoop, geloofde ook niet wat ik zag. Maar er was geen tijd om een verklaring te zoeken.
En dus toen ik zag dat ze terug naar de grond wou begon harder te rennen. Ze sprong en ik zette me af vanaf een gevallen boomstam. Ik raakte de grond hard, voelde mijn lichaam protesteren. Maar ik had de spartelende schaduw in mijn armen, voelde haar tengere gelaat tegen mijn gespierde lichaam toen ik haar tegen de vochtige aarde dwong en mijn knieën op haar bovenarmen plaatste. Ze kon geen kant op.
'Aardige sprong, Jake.' hijgde Matthew, een lichte bewondering schemerde door in zijn stem. Ik wierp mijn blik het gezicht van de vrouw maar ze draaide haar hoofd opstandig weg zodat ik niets kon zien. Vooral verblind door de duisternis nu er geen tinkelende lichtjes waren om iets te verlichten.
'Matt, doe me die zaklamp eens.' mompelde ik laag en schor. Vermoeid verbeterde ik mezelf, ik was uitgeput en kapot.
Matthew drukte de zaklamp in mijn handen. Toen het licht me meer duidelijkheid gaf voelde ik mijn wenkbrauwen omhoog kruipen van verbazing. Mijn lippen weken uiteen en mijn hart sloeg een slag over.
De vrouw onder me was prachtig, beeldschoon. Perfecter dan de plek waar we ons bevonden, mooier dan alles wat ik ooit had gezien. Adembenemend.
Haar gezicht was bleek, egaal, met hoge jukbeenderen en zachte gelaatstrekken. Werd bezaaid door haar dat golvend tot haar middel kwam, dat zo wit was als sneeuw. Licht roze, volle lippen die kwaad op elkaar geperst waren.
En dan die ogen, vol haat en angst, maar zo helder als de zee en zo groen als gras. Een smalle hals en een tenger lichaam. Haar vrouwelijke rondingen bedekt door een handgemaakt jurkje, bezaaid met de prachtige bloemen die hier groeiden.
Achter me hield ook Matthew zijn adem in.
De vrouw onder me grinnikte. Het klonk spottend, alsof ze wist dat we met onze mond vol tanden stonden door haar verschijning. Toch sprak de blik in haar ogen boekdelen, ze doodsbang.
Ik herpakte mezelf, rechtte mijn rug en torende zo boven haar uit. Ze kromp zichtbaar ineen toen haar ogen de mijne vonden. Toen ik terug dacht aan al die mensen die op me rekenden, aan de frustratie en de pijn besloot ik geen genade te tonen. Ik was woedend.
Ik baalde mijn handen tot vuisten en plaatste deze langs haar hoofd. 'Waar zijn we? Wat is dit voor een plek? Wie ben jij en waarom was je ons aan het bekijken?'
Ik voelde haar lichaam trillen van angst. Het zorgde ervoor dat ik alleen nog kwader werd. Hoe dacht ze dat Sarah zich voelde, gebroken door het verlies van haar ouders? Zo jong en zo verschrikkelijk bang? Ik haalde schokkend adem en verblind door woede sloeg ik hard op de grond, vlak naast haar gezicht.
Haar borst kast ging als een razende op en neer en wanhopig probeerde ze onder me uit te kronkelen.
'Geef antwoord!' schreeuwde ik. Mijn stem klonk hees en hard.
'Jake!' riep Matthew plotseling. Ik schudde boos zijn hand van mijn schouder.
'Jake, je doet haar pijn. Kijk hoe bang ze is.'
'Nou en!' schreeuwde ik en moest mijn best doen om hem geen flinke klap te verkopen. 'Denk eens aan Sarah of Joshua! Dit is geen normale plek idioot! Dit is geen normaal meisje, dat zie je toch zelf ook wel?'
Toen ik de woorden uitsprak en ze hardop hoorde, drongen ze pas tot me door. Ik had gelijk, dit was niet menselijk, de vrouw onder me was niet menselijk. Het was belachelijk, onmogelijk en bovennatuurlijk. Ik was beland in iets waar ik nooit in geloofd had, iets wat niet echt zou moeten zijn.
'Doe niet zo gestoord.' fluisterde Matthew. Maar ik hoorde de aarzeling in zijn stem, zijn ogen schoten onrustig heen en weer. Langs alle dingen die zo mooi waren dat ze niet echt konden zijn.
De vrouw slaakte een zucht voordat ze sprak met een warme, zangerige stem. 'Je vriend heeft gelijk. Dit alles is niet menselijk, niet helemaal.'