Chapter 28~~ She can't eat all the toast on her own! I want toast too!

Mijn plan om met Harry te praten moet helaas even wachten. We hebben superveel huiswerk en ik ben uitgeput. Mijn ogen doen pijn en ik weet niet wat het is. Ik maak mijn huiswerk en ga daarna naar bed. Het lukt me enkele tijd om het prikken in mijn ogen te negeren, om de pijn te vergeten, maar na enkele tijd hou ik het niet meer uit.
Het begint al bij het opstaan. Het prikken is erger geworden en met mijn ogen gesloten ga ik richting de douche. Aangezien ik toch niets kan zien, maakt het niet zo veel meer uit of ik ze open of dicht heb. Ik neem snel een douche. Ik hoop dat de pijn weggaat, maar dat doet het niet, uiteindelijk sta ik in mijn uniform gebogen over de wastafel mijn ogen dichtknijpend. Voorzichtig plens ik wat koud water in mijn gezicht, wat de pijn kort verzacht. Eenmaal het water weer van mijn gezicht druipt, komt het in alle hevigheid weer terug. Uiteindelijk laat ik me uitgeput op de koude tegels zakken, mijn handen voor mijn ogen geslagen.
'Zoey?' Klinkt het vanaf de deur. 'Alles wel oké?'
'Ja,' mompel ik zwakjes, waarna ik overeind krabbel. Ik draai de deur van het slot en open hem dan.
'Bij de baard van Dumbledore's opa, jezus Zoey. Weet je zeker dat je je wel goed voelt? Je ziet er vreselijk uit,' roept Elizabeth uit.
'Nou bedankt,' mompel ik gehumeurd. 'Het gaat wel.'
'Zeker weten?'
'Ja, zeker weten. Waar is Scarrie?' Vraag ik dan.
'Al naar beneden, die had te veel honger, zei ze.'
Glimlachend schud ik even mijn hoofd. 'Ach, als ze maar niet alle toast opeet.'
'Mag het hopen van niet, ik heb zin in toast.'
'Ik ook.'

Hijgend kom ik bij de Great Hall aan. Ik ben nu al gesloopt. Ik begin me serieus af te vragen wat er mis met me is. Ik knipper even stevig met mijn ogen en wrijf er even pijnlijk in.
'Dumbledore kijkt redelijk bezorgd naar je,' zegt Elizabeth. 'Volgens mij weet hij dat er iets niet goed zit.'
'Het gaat prima,' mompel ik. Ik heb geen zin in al dat overbezorgde gedoe. Ik laat me neer ploffen, waarna ik begin te zeuren om toast. Samen met wat kaas eet ik het op, maar ik moet moeite doen om het binnen te houden. Ik faal echter, struikelend over de traptreden struikel ik de wc binnen waar mijn ontbijt, spijtig genoeg, er weer uit komt. Trillend zit ik op de stenenvloer, luisterend naar de kakelende lach van Moaning Myrtle. Over leedvermaak gesproken.
'Zoey?' Elizabeth, alweer. 'Bij de baard van Dumbledore's opa alweer, Jake, schiet op! Haal Dumbledore.'
Ik hoor wegstervende voetstappen, terwijl ik mezelf trillend over de grond heen en weer wieg. Zweet gutst over mijn gezicht heen, het zou best een vermengt kunnen zijn met tranen.
'Zoey, Dumbledore is onderweg, het komt allemaal goed.'
'Water,' fluister ik. 'Op mijn ogen, alsjeblieft.'
Ik sluit mijn ogen opnieuw, waarna een verkoelende lap voorzichtig tegen mijn ogen wordt gedrukt. Ik zucht opgelucht.
'Mijn stropdas,' zegt Elizabeth lachend, ik moet toegeven, dat is wel grappig. Hij wordt echter te snel weer warm en de pijn komt weer terug.
'Hier, professor, ze is hier.'
'Zoey?' De kalme, maar bezorgde stem van Dumbledore. Ik krijg niet eens meer een woord uit mijn mond, enkel een klein geluidje. Het is meer een geluidje van pijn, dan van herkenning.
'Wat is er aan de hand?'
'Ik weet het niet,' zegt Elizabeth. 'Ze had al een aantal weken last van haar ogen, maar ze klaagde er nooit over. Ze ging gewoon door, al was ze wel erg moe. Ze maakte huiswerk en ging daarna om negen uur al naar bed. Vandaag was de druppel en ging ze onderuit.'
Er valt een stilte en ik vermoed dat hij knikt, maar ik kan niet echt meer helder nadenken. Ik heb het gevoel dat er iemand met een hamer mijn ogen uit mijn oogkassen probeert te slaan en er iets van peper in mijn ogen heeft gegooid, alsof ze me willen dwingen mijn ogen te sluiten.
'Het helpt als er iets kouds op ligt, maar mijn stropdas hielp maar even. En daarna kwam u.'
Nogmaals een stilte, maar wel een klein geluidje.
'Haal Madame Pomfrey en professor Sprout. Zeg haar dat ze een patronus naar St Mungo's stuurt, maak haar duidelijk dat het spoed is. Ik zorg dat ze bij blijft. Scarlett, ik wil dat je haar hand blijft vasthouden, we moeten haar erbij houden. Dat is momenteel heel belangrijk.'
Ik lig inmiddels met mijn rug op de stenenvloer en probeer moeizaam mijn ogen open te houden, maar ze willen te graag dicht. Alsof er iemand een zwaar gewicht aan heeft gehangen.
'Zoey, luister je naar me?' Vraagt Dumbledore. Ik zou wel willen knikken, of praten, maar het lukt me niet. Ik geef enkel een kort kneepje in mijn hand.
'Blijf er bij Zoey, blijf erbij, je kunt het wel. We geloven allebei in je,' ze blijven en het herhalen, maar het lukt me niet. Ik faal.
'Ik moet ze sluiten,' fluister ik zachtjes. Heel zachtjes, meer wilt niet over mijn lippen komen. 'Ze willen dat ik ze sluit.'
De zo bekende duisternis, maakt plaats voor een droom en droom over een diepe rivier met wilde golven, die me mee wilt sleuren. En hoe hard ik er ook tegen vecht, hij wint het van me.