Hoofdstuk 17.

Mackenzie

'Dus hij heeft je gekust?' vroeg Marlieke. 'Heeft de knappe stille fransman je gekust?' Ik lag op mijn bed met mijn telefoon op speaker naast me.
'Hij is niet frans,' zuchtte ik.
'Maar heeft hij je gekust?' Ik begon te blozen.
'Op mijn wang.'
'Awwwww!' kwam er uit mijn telefoon.
'Twee keer.' Ik voelde me net zo'n klein meisje dat een lolly had gekregen en het nu tegen haar moeder vertelde.
'OMG!' gilde Marlieke. 'Ik moet ook naar Frankrijk!' Ik schoot in de lach. 'Ik moet ook een knappe Franse Garçon of chica aan de haak slaan.'
'Chica is spaans,' zei ik lachend. 'En Liam is niet Frans.'
'Hoe weet jij dat? Heb je het hem gevraagd?' vroeg Marlieke wijs.
'Nee... maar hij heeft niet iets frans,' zei ik koppig. 'Hij heeft iets weg van thee.'
'Thee?' vroeg Marlieke.
'Sweet, hot and british,' zei ik glimlachend. Marlieke schaterde het uit van het lachen en ik begon weer te blozen.
'Wow, wat heb jij?' Skyler kwam de kamer binnen. 'Is dat Marlieke?'
'Skysky!' gilde Marlieke. Skyler kreeg een uitdrukking op haar gezicht van een combinatie van schaamte en doodsangst. Ik grinnikte.
'Wat is er?' vroeg ik toen de uitdrukking op haar gezicht meteen betrok.
'Pappa wil weten wie al het yoghurtijs heeft op gegeten,' zei Skyler schouderophalend. Aan heel haar uitdrukking kon ik zien dat zij de schuld had gegeven. 'Liam probeerde uit te leggen dat hij het gedaan had, maar hij luisterde niet echt.' Ik zuchtte. Soms had mijn vader dat. Dan werd hij zo boos om van die kleine dingen.
'Mar, ik ga hangen. Ik heb een appeltje te schillen met mijn vader,' mompelde ik.
'Klinkt goed,' zei Marlieke sarcastisch.

'Pa,' zei ik iets te hard toen ik beneden kwam. Liam schudde zijn hoofd en wees naar buiten. 'Relax ik red me wel.' Ik deed de deur met veel drama open en liet hem lekker hard achter me dicht knallen. 'Vertel me, wat kan Skyler in godsnaam gedaan hebben dat je zo boos werd dat ze liever bij mij in de buurt is dan bij de man waar ze al heel het jaar op het zitten wachten.'
'Laat je er buiten Mackenzie,' mompelde hij.
'Nee, ik laat me er niet buiten,' siste ik. 'Ik heb me er nooit buiten gehouden als jij Skyler van iets beschuldigde en je je de-wereld-moet-doen-wat-ik-wil-of-een-van-mijn-dochters-heeft-een-probleem-buien hebt. Je weet heel goed dat die de reden zijn dat jij de voogdij verloor.' Woedend draaide hij zich naar me om. 'Ik ben 17, Pa. Ik ben bijna volwassen...'
'Gedraag je dan ook zo.' Er knapte iets in mij.
'Ik moet me volwassen gedragen?' siste ik zachtjes. 'Ik?' Ik was zo boos, zo ongelofelijk boos. Ik had het niet meer warm, niet meer koud, niet meer goed, niet meer slecht. Alles was boos. 'Ik ben de gene die Skyler beschermde van de ruzies tussen jou en mam. Ik ben de gene die het voor Skyler op nam als een pestkop boos op haar was. Ik ben de gene die stopte met dansen zodat er geld vrij kwam en Skyler kon gaan karate. Ik ben de gene die haar op vrolijkte als ze verdrietig was. Ik ben de gene die mam bij elkaar raapte na een ruzie tussen jullie. Ik ben de gene die voor iedereen zorgde als jij een paar dagen uit huis was. IK BEN DE MEEST VOLWASSENE IN WAT ER OVER WAS VAN DIT GEZIN!!' Zijn ogen werden groot. 'En het kan me niet schelen dat je vader een vervelende dronkaard was en dat je daarom denkt dat je net zo zult zijn. Pak je leven op en doe normaal, man. Ik was twaalf toen ik al voor Skyler zorgde terwijl jij en mam alleen maar bezig waren met jullie zelf. Ik heb me mijn hele leven al ouder gedragen dan dat ik ben en ik ben het zat! Ik wil een tiener zijn en laat thuis komen van feestjes en een lief vriendje hebben en me af kunne zetten tegen me ouders door boos te worden om stomme regels. Niet de regels zelf maken en 's avonds thuis blijven omdat mijn ouders ruzie kunnen krijgen en ik niet wil dat mijn zusje er alleen voorstaat!' Ik was zo boos dat ik begon te huilen. 'Ik wil dat iemand eens ziet hoeveel ik voor hem of haar gedaan heb en me niet afsnauwt of me voor vanzelfsprekend aan neemt. Ik wil dat jij voor eens een keer volwassen doet tot minimaal het einde van de vakantie zodat Skyler een leuke tijd heeft.' Hij keek me aan met een blik alsof ik zijn ogen open getrokken had en hem gedwongen had te kijken hoe ik zijn hart in duizenden stukjes scheurde. 'Maar laat mij alsjeblieft met rust.' Ik veegde mijn tranen van mijn gezicht en liep het huis in.